Δεν θυμάμαι στον βίο μου να έχω δει τόσο σημαντικές, στρατηγικού τύπου, ανατροπές πολιτικής. Με τεράστιο κόστος για τη χώρα.

Τη δεκαετία του 1980, ο Φρανσουά Μιτεράν, θριαμβευτής, άρχισε τη θητεία του με μια κρατικιστικού τύπου ατζέντα. Η οικονομία πήγε προς τον κατήφορο. Η αντίδραση του σοσιαλιστή ηγέτη ήταν η πλήρης ανατροπή της πολιτικής του και η υιοθέτηση φιλελεύθερων μέτρων, που είχαν αποτέλεσμα την ανόρθωση της γαλλικής οικονομίας.

Ο Γκέρχαρντ Σρέντερ, και αυτός σοσιαλιστής νεοκεϊνσιανός καγκελάριος, στη δεύτερη θητεία του επέβαλε αυστηρή λιτότητα. Πάγωσε τους μισθούς και τις συντάξεις, και η διάδοχός του παρέλαβε μια ανταγωνιστική οικονομία, που συνεχίζει μέχρι σήμερα.

Και στην Ελλάδα, ο Ανδρέας Παπανδρέου για να αντιμετωπίσει την κρίση συναλλάγματος έφερε στο υπουργείο Οικονομικών τον Κώστα Σημίτη, που έδωσε ανάσα στα άδεια από συνάλλαγμα ταμεία.

Αλλά και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, γνωστός ατλαντιστής, τις μαύρες ημέρες του 1974 αποχώρησε από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.

Η «κωλοτούμπα» ή, για να το πούμε πιο σεμνά, η «ασυνέπεια», συχνά υπήρξε σωτήρια. Οι παγιωμένες απόψεις των πολιτικών που οδηγούσαν στην καταστροφή αντιστράφηκαν και ο ρεβιζιονισμός αποδείχτηκε σωτήριος.

Η κυβέρνηση όμως της Αριστεράς ξεπέρασε κάθε προηγούμενο «ασυνέπειας», με τεράστιο κόστος και πολλές ρωγμές.

Η ανατροπή των δογμάτων «σχίζουμε τα Μνημόνια», «σκληρή διαπραγμάτευση», «διεύρυνση της γεωπολιτικής μας θέσης» υπήρξε ριζική, στοίχισε πολλά δισ., διέλυσε τις τράπεζες, έσβησε την ασθενική ανάπτυξη, ώσπου να επιστρέψουμε στα γνωστά. Το πρώτο εξάμηνο, η σύγκρουση με την πραγματικότητα υπήρξε επώδυνη και εξευτελιστική. Το δεύτερο εξάμηνο, η μεταναστευτική κρίση μετέτρεψε την πολιτική ανοιχτών συνόρων σε κλειστά και αδιαπέραστα σύνορα, σε εμπλοκή του ΝΑΤΟ και σε διαπλοκή του Κυπριακού. Αλλά και η αναμενόμενη αξιολόγηση θα έχει αποτέλεσμα την πλήρη ανατροπή των αριστερών δογμάτων στις συντάξεις, στη φορολογία, στη γεωργία.

Πόσες άλλες αλλαγές στο όραμα της ρομαντικής Αριστεράς θα ζήσουμε; Σχεδόν όλες οι πτυχές του προγράμματός της είναι καταστροφικές και μόνο η «ασυνέπειά» της μας σώζει. Τι θα γίνει με τη σκοταδιστική αντίληψη για την Παιδεία; Πόσο θα κρατήσει η επιπόλαιη αντίληψη για την εσωτερική ασφάλεια; Πότε θα αλλάξει η πελατειακή νοοτροπία που επιβάλλεται στο όνομα της εξάλειψής της; Πότε θα αφεθεί ο Πιτσιόρλας να δουλέψει μπας και μειωθεί η ανεργία; Πρέπει να περιμένουμε να φθάσουμε στο χείλος του γκρεμού κάθε φορά;

Πάμε προς τη σοσιαλδημοκρατική μεταμφίεση των ιδεών της ριζοσπαστικής Αριστεράς; Αν ναι, με ποιο κόστος; Δεν φαίνεται να ενδιαφέρει κανέναν στην κυβέρνηση, ούτε στο κόμμα.

Υστερα, όμως, ψάχνουμε να δούμε τι φταίει και καταρρέει πανευρωπαϊκά η Αριστερά, αφήνοντας στα νύχια του δεξιού λαϊκισμού το μέλλον της Ευρώπης.