Μέχρι πριν λίγη ώρα νόμιζα πως η οπτικοακουστική παγίδευση του Τάκη Μπαλτάκου είχε γίνει στο γραφείο του Ηλία Κασιδιάρη και έβρισκα, ας πούμε, φυσιολογική την ύπαρξη του εικονοστασίου που όλοι διακρίναμε στο βίντεο, στον τοίχο πίσω από την πλάτη του γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου. Δεν γνωρίζω τις θρησκευτικές απόψεις του χρυσαυγίτη βουλευτή αλλά μου φαινόταν λογικό ένας «λαϊκός εθνικιστής», όπως ο ίδιος αυτοχαρακτηρίζεται, να έχει πολλά εικονίσματα, να τον βοηθούν οι άγιοι στην επίτευξη των ιερών σκοπών του.
Τώρα κατάλαβα πως η συνάντηση έγινε στο γραφείο του Παναγιώτη Μπαλτάκου στη Βουλή, σε αυτόν ανήκε το εικονοστάσι. Και ακόμα δεν μπορώ να συνέλθω από την έκπληξη: είναι δυνατόν άνθρωπος με τόσο σημαντικό θεσμικό ρόλο να είναι τόσο φανατικός; Είναι δυνατόν δημόσιος χώρος, το γραφείο του γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου, να μετατρέπεται σε εκκλησία; Οι απόπειρες που έγιναν από διάφορους κατά καιρούς να ιδρυθεί παρεκκλήσι στη Βουλή δεν τελεσφόρησαν ποτέ, μάλλον επειδή οι βουλευτές κατάλαβαν πως έτσι παραχωρούσαν πολιτικά πρωτεία στη Εκκλησία παρά επειδή το σύνταγμα αναγνωρίζει την ανεξιθρησκεία. Ο κ. Μπαλτάκος, έφτιαξε ιδιωτικό παρεκκλήσι.
Είναι δυνατόν, σε άνθρωπο δίπλα στον πρωθυπουργό της χώρας, να υπάρχει τόσος και τέτοιος θρησκευτικός φανατισμός, τόση ελάχιστη συναίσθηση του γελοίου, τέτοια ποιότητα νοημοσύνης ώστε να παγιδεύεται από αντιπάλους και να δηλώνει πως θεωρεί «μαλάκα μεγαλοαστό» τον Αντώνη Σαμαρά, «σιωνιστές» τους αμερικανοεβραίους, «θεούσα» την Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου; Προφανώς παγιδεύτηκε γιατί δεν περίμενε τέτοιο χτύπημα από τους συναγωνιστές της Χρυσής Αυγής – αυτή η έλλειψη μπέσας εξόργισε και τον γιο του, ο οποίος, επιτέθηκε σε βουλευτές αλλά «οδηγήθηκε συνοδεία αστυνομικών εκτός της Βουλής και αφέθηκε ελεύθερος», διάβασα στο Βήμα.
Περίεργη, το λιγότερο, πρέπει να χαρακτηριστεί η αντίληψη που έχει η φρουρά της Βουλής για τα καθήκοντά της – εκτός αν αποδεχθούμε την ανάλυση του Άδωνη Γεωργιάδη που δήλωσε πως «σαν πατέρας» συγκινήθηκε από τη συμπεριφορά του υιού Μπαλτάκου: επρόκειτο για οικογενειακό καυγά, απλώς οι ψυχραιμότεροι χώρισαν αυτούς που τσακώνονταν.
Τον Δεκέμβριο, γράφοντας εδώ για την Κεντροαριστερά ανέφερα en passant πως η «ισχυρή παρουσία ακροδεξιών και εθνικιστών στην ηγεσία της ΝΔ», τη στιγμή που ο μεγάλος όγκος των ακροδεξιών και δεδηλωμένων εθνικιστών έχουν μετατοπιστεί προς τους Ανεξάρτητους Έλληνες και τη Χρυσή Αυγή, έχει ως αποτέλεσμα «η ηγετική ομάδα της ΝΔ είναι σε δυσαρμονία με το εκλογικό της σώμα», που αποτελείται πια κυρίως από μετριοπαθείς συντηρητικούς και φιλελεύθερους.
Ήσαν γνωστά τότε τα φαινόμενα «Χρύσανθος Λαζαρίδης», «Φαήλος Κρανιδιώτης» – αλλά το φαινόμενο «Τάκης Μπρατάκος» ξεπερνά κάθε γνώση και κάθε φαντασία. Οι απόψεις του, οι διασυνδέσεις του, η πολιτική λειτουργία του, το εικονοστάσι του, ο φανατισμός του, η βλακώδης κουτοπονηριά αποκαλύπτουν το ποιόν της ηγετικής ομάδας της ΝΔ που κυβερνά τη χώρα. Το αντέχει ο κοινωνικός και πολιτικός ιστός της ΝΔ αυτό, να την διαχειρίζεται τέτοια ακροδεξιά οικογένεια; Θα γίνουν πιστευτά τα περί «αυτονόμησης» του κ. Μπρατάκου από τον αρχηγό του; Ή οι παιδιαριώδεις εξηγήσεις ότι προσχωρούσε στη λογική των αντιπάλων του για να τους «ψαρεύει»; Ειδικά για να υποδεχθεί τον Ηλία Κασιδιάρη έβαλε τα εικονίσματα στον τοίχο;
Μέχρι πριν λίγες ώρες πιστεύαμε (τουλάχιστον πίστευα εγώ) πως υπήρχαν δύο σταθερές στο πολιτικό σύστημα, η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ, και ένα αμετακίνητο απολίθωμα, το ΚΚΕ – που πάντως οι γραμματείς του δεν έχουν τόσα σφυροδρέπανα στα γραφεία τους όσα εικονίσματα ο γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου. Η μισή Χρυσή Αυγή βρίσκεται στη φυλακή, οι ΑΝΕΛ πετσοκόβονται συνεχώς, η σύγκρουση Παπανδρέου-Βενιζέλου προμηνύει τα χειρότερα για την «Ελιά» και το ΠαΣοΚ, η ΔΗΜΑΡ ταλαιπωρείται από ενδοκομματικές διαμάχες και εξαερώνεται δημοσκοπικά. Η άθλια «υπόθεση Μπαλτάκου», που ίσως είναι μόνο η αρχή της επικοινωνιακής επίθεσης των νεοναζί, δημιουργεί μείζονα προβλήματα στην ευστάθεια της ΝΔ. Αλλά μήπως και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει προβλήματα, όπως αποκαλύπτει συνεχώς η διπλή γλώσσα των στελεχών του και του Αλέξη Τσίπρα, στην προσπάθεια να ισορροπηθούν οι εσωτερικές αντιθέσεις; Τα προγνωστικά για τις ευρωεκλογές δεν είναι καλά για τη μείζονα αντιπολίτευση και αν απομακρυνθεί η προοπτική της εξουσίας, οι «δευτερεύουσες αντιθέσεις» θα γίνουν πρωτεύουσες.
Το πολιτικό τοπίο έχει μεταβληθεί σε κινούμενη άμμο, κανείς δεν ξέρει ποιος είναι ο επόμενος που θα βυθιστεί. Κυρίως το πολιτικό προσωπικό που ενδιαφέρεται μόνο για τις ίντριγκες επιβίωσης/ κυριαρχίας στις οποίες συμμετέχει. Θα αρχίσουν δηλαδή στο ΠαΣοΚ να μετρούν πόσους ποντους θα τους δώσει η «υπόθεση Μπαλτάκου», στον ΣΥΡΙΖΑ να θριαμβολογούν ότι αποδείχθηκαν οι ακροδεξιές σχέσεις της κυβέρνησης, κατηγορώντας ταυτόχρονα Δένδια-Αθανασίου για επεμβάσεις στο έργο της δικαιοσύνης, όπως ακριβώς και ο Τάκης Μπαλτάκος. Οι λυσσαλέες κομματικές και ενδοκομματικές συγκρούσεις θα συνεχιστούν πάνω στην άλλη κινούμενη άμμο που είναι η οικονομία.
Δεν ξέρω πού οδηγούν όλα αυτά, αλλά καλές εξελίξεις δεν προμηνύουν.