Καλώς ή κακώς, φτάσαμε σήμερα να έχουμε εν πολλοίς εξασφαλίσει την αποπληρωμή των δανεικών που συσσωρεύσαμε από το 1981.

Έχουμε κι έναν πολύ ξεκάθαρο οδικό χάρτη, δηλαδή το Μνημόνιο 2, για τα επόμενα χρόνια -για το πώς θα διαχειριστούμε τα του οίκου μας, ώστε να μην αυξάνονται τα χρέη μας, να δημιουργήσουμε πλεονάσματα και να φτιάξουμε μια νέα χώρα που θα πορεύεται συγκλίνοντας με τις υπόλοιπες χώρες του κοινού νομίσματος και όχι αποκλίνοντας.

Φαίνεται επίσης ότι η πλειοψηφία του κόσμου θέλει την παραμονή μας στην ευρωπαϊκή οικογένεια, ενώ φαίνεται από ένστικτο να καταλαβαίνει ότι ο οδικός χάρτης που έφτιαξαν οι δανειστές μας έχει και σωστές προτάσεις εκτός από τις περικοπές μισθών και συντάξεων.

Ο οδικός χάρτης αποτελεί τον κορμό του επόμενου κυβερνητικού προγράμματος.Είναι η πρώτη φορά στα 38 χρόνια από τη Μεταπολίτευση που ο Έλληνας πολίτης και ψηφοφόρος ξέρει τόσο καθαρά τι να περιμένει από την επόμενη κυβέρνηση, όποια κι αν είναι.

Τις 46 σελίδες του (το δεύτερο μέρος-και τα 3 μέρη του είναι 103) τις διαβάζεις με ανάμικτα συναισθήματα: από τη μια ντροπή για την κατάντια της χώρας -που αναδεικνύεται ανάγλυφα στο κείμενο- κι από την άλλη ελπίδα ότι κάτι μπορεί επιτέλους να αλλάξει σε αυτή την κοινωνία. Καταλαβαίνεις ακόμα ότι το μνημόνιο δεν είναι πρόγραμμα για μία, αλλά για πολλές τετραετίες.

Κανένας δεν είναι ευτυχής που βρισκόμαστε σε αυτό το σημείο. Μερικά από όσα αναφέρονται στο μνημόνιο έχουν ήδη πλήξει και θα εξακολουθούν να πλήττουν το εισόδημα όλων -και ιδιαίτερα των χαμηλόμισθων και χαμηλοσυνταξιούχων συμπολιτών μας. Τα μέτρα αυτά είναι ανάλγητα και άδικα, ή –όπως λένε οι συντάκτες του- δεν γινόταν διαφορετικά; Εύκολες ερωτήσεις με δύσκολες απαντήσεις.

Υπάρχουν όμως και πάρα πολλά που προβλέπονται στο Μνημόνιο, που οι εργαζόμενοι, οι επαγγελματίες, η αγορά, οι απλοί πολίτες, τα περιμένουν από χρόνια και τώρα διατυπώνονται με όση μεγαλύτερη σαφήνεια γίνεται. Αυτά είναι οι μεγάλες τομές που αφορούν την εκ βάθρων μεταρρύθμιση του δημόσιου τομέα, τόσο στην εσωτερική του λειτουργία όσο και στο πώς και πόσο ρυθμίζει την λειτουργία του ιδιωτικού τομέα.

Γιατί ας μην έχουμε αυταπάτες: χωρίς αξιόπιστο κράτος δεν θα επενδύσει κανείς στη χώρα, είτε Έλληνας είτε ξένος. Και χωρίς επενδύσεις δεν θα υπάρξει ανάπτυξη, ούτε νέες θέσεις εργασίας.

Στις επόμενες εκλογές καλούμαστε να επιλέξουμε τους καλύτερους εφαρμοστές του οδικού αυτού χάρτη. Ως εκ τούτου, τα κόμματα που θα ζητήσουν την ψήφο μας θα πρέπει να μας πουν από τώρα και μέχρι τις εκλογές πώς θα προχωρήσουν στην εφαρμογή αυτών ακριβώς των μέτρων που τόσα χρόνια απέφευγαν σαν ο διάολος το λιβάνι:

• Πώς θα προχωρήσουν στην εξυγίανση της δικαιοσύνης; Στο μνημόνιο υπάρχουν συνολικά 5 σελίδες για το θέμα με πολλές και λεπτομερείς παρεμβάσεις, με χρονοδιάγραμμα, με ποσοτικούς δείκτες που θα παρακολουθούνται σε τακτά χρονικά διαστήματα κοκ.

• Πώς θα προχωρήσουν στην εξυγίανση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού; Κι εδώ οι στόχοι είναι κάτι περισσότερο από σαφείς, με αντίστοιχους δείκτες, χρονοδιαγράμματα κλπ.

• Πώς θα υλοποιήσουν τα μέτρα για τη βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος; Προβλέπονται συγκεκριμένα μέτρα που περιλαμβάνουν κωδικοποιήσεις νομοθετημάτων, άρσεις εμποδίων, καταργήσεις εισφορών & ανταποδοτικών τελών υπέρ τρίτων, απελευθέρωσης επαγγελμάτων και ωραρίων, καταργήσεις νόμων, μειώσεις ποσοστών κέρδους κλπ. Όλα αυτά θα θίξουν συγκεκριμένες κατηγορίες συντεχνιών που μέχρι σήμερα επωφελούνται. Πώς σχεδιάζουν να εφαρμόσουν τα μέτρα αυτά;

• Πώς θα υλοποιήσουν την αναθεώρηση του συστήματος προσφυγών στις διαδικασίες δημοσίων συμβάσεων που καθυστερούν αδιανόητα τις προσπάθειες μηχανοργάνωσης του Δημοσίου; Προβλέπεται πληθώρα τέτοιων έργων μέσα στο μνημόνιο, συχνά μάλιστα με απόλυτα προσδιορισμένο περιεχόμενο-για τις εφορίες, τη δικαιοσύνη, το μητρώο επιχειρήσεων, τα νοσοκομεία, την ηλεκτρονική συνταγογράφηση κλπ.

• Πώς θα εφαρμόσουν όσα προβλέπονται στις 7 σελίδες του μνημονίου για τη μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης και τη βελτίωση του συστήματος Υγείας ;

Αυτά και άλλα πολλά τέτοια ερωτήματα θα πρέπει να κληθούν να απαντήσουν οι υποψήφιοι και τα κόμματα που εκπροσωπούν. Θα πρέπει οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι άνθρωποι της αγοράς, όλοι εμείς που θα ψηφίσουμε -και κυρίως οι νέοι- να απαιτήσουμε, με ψυχραιμία και ωριμότητα, σαφείς και ξεκάθαρες εξηγήσεις για τα συγκεκριμένα θέματα που θέτει το μνημόνιο και απαντήσεις στα ερωτήματα που προκύπτουν.

Ας μην αρκεστούμε στις συνήθεις αοριστολογίες, στα λογικά άλματα και στις ανακολουθίες (ναι στο ευρώ και στην Ευρώπη, όχι στο μνημόνιο), στις γενικόλογες υποσχέσεις. Ακόμα και από τους αρνητές του μνημονίου να ζητήσουμε τις εναλλακτικές τους προτάσεις. Ας απαιτήσουμε από τα ΜΜΕ να κάνουν κι αυτά τη δουλειά τους.Τα ψέματα κάπου εδώ τελειώνουν.