Εχουν ειπωθεί όλα από όλους. Εχουν περιγραφεί όλα τα τεχνικά βήματα για να συγκροτηθεί μια ισχυρή Κεντροαριστερά που θα καθορίζει εξελίξεις και θα δίνει λύσεις. Σε όλους τους τόνους και με όλους τους τρόπους, έχει αναγνωριστεί η ανάγκη για έναν ενιαίο, αξιόπιστο, μεγάλο πολιτικό φορέα, ανάμεσα στον καταστροφικό ΣΥΡΙΖΑ και τη συντηρητική Ν.Δ. Και τώρα τι; Το εγχείρημα της Κεντροαριστεράς έχει υψηλές απαιτήσεις. Δεν ωφελούν ούτε τα πολλά λόγια και οι βαρύγδουπες δηλώσεις ούτε η συρροή παλαιών, παλαιότερων και παλαιότατων στελεχών που ναι μεν εισφέρουν γνώση και πείρα, αλλά και βαρύνονται με τραγικά λάθη. Αν είναι να επιτύχει το πείραμα, θα πρέπει όλοι –και ειδικά τα ιστορικά στελέχη– να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους και το παρελθόν τους. Και να πείσουν και τους πολίτες ότι το εννοούν.
Τις «λύσεις» παλαιού τύπου οι πολίτες τις βίωσαν και από την καλή και από την ανάποδη – στα απόνερα και τις ολέθριες συνέπειές τους ζούμε εδώ και 7 χρόνια. Ισχυριζόμαστε ότι πληρώσαμε και μάθαμε από τα λάθη μας και ότι θέλουμε να πάμε τη χώρα ένα βήμα παρακάτω. Ενα βήμα μετά τα μνημόνια, τις επιτροπείες, τη ζωή με ληξιπρόθεσμα. Ενα βήμα πέρα από το παλαιό καλό αλισβερίσι κράτους – πολίτη και κόμματος – ψηφοφόρου. Το καίριο ερώτημα είναι το πώς. Αν μείνουμε στην προσδοκία επαναπατρισμού παλιών ψηφοφόρων μας που πήγαν με τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή πίστεψαν τα ψέματα που τους έταξε, κάνουμε λάθος. Ακόμη κι αν πάρουμε έτσι 1-2 ποσοστιαίες μονάδες, είναι αυτό στ’ αλήθεια το ζητούμενο; Χρειαζόμαστε άλλη προσέγγιση για το εγχείρημά μας, επειδή τα προβλήματα της χώρας απαιτούν άλλη προσέγγιση. Τα δεινά που κατάφερε μέσα σε ελάχιστο χρόνο να επισωρεύσει η ανεκδιήγητη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν είναι πυρετάκος που θα περάσει μόνος του. Κανείς που θέλει να λέγεται πολιτικός δεν μπορεί να αγνοήσει το μέγεθος της προσπάθειας που θα χρειαστεί για να σταματήσουμε τον κατήφορο και να δώσουμε στη χώρα έστω και υποψία θετικής στροφής. Το εγχείρημά μας πρέπει να επαναφέρει μια γλώσσα που ο χώρος μας –κακά τα ψέματα– έχει καιρό να μιλήσει. Τη γλώσσα της ειλικρίνειας, της λογικής, της σύνεσης και της συνέπειας. Φυσικά όλα αυτά τα λέμε κατά καιρούς – αλλά αυτήν τη φορά πρέπει να τα εννοούμε κιόλας. Το αν είμαστε σοβαροί στο εγχείρημα της Κεντροαριστεράς θα το δείξουν οι αμέσως επόμενες επιλογές μας στο σταυροδρόμι που έχουμε μπροστά μας.
•Μπορούμε να κοιτάξουμε πίσω και να διαλέξουμε την παλιά, καλή γνωστή πεπατημένη με τα λαϊκίστικα συνθήματα του παρελθόντος.
•Μπορούμε να τσιγκλίσουμε το αντιδεξιό αντανακλαστικό, που τόσο χρησίμευσε σε περασμένες δεκαετίες.
•Μπορούμε να φουντώσουμε το συναίσθημα, την αφελή αναπόληση παραδείσιων απολαύσεων.
•Μπορούμε, τέλος, να αρκεστούμε στους πανηγυρισμούς για την επιστροφή στελεχών στην πατρική εστία.
Είναι κάτι απ’ όλα αυτά το ζητούμενο; Αυτά εννοούμε όταν μιλάμε για ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς, την υπόσχεση ολικής επαναφοράς στο παρελθόν; Κι αν ακόμη μας πιστέψουν κάποιοι, τι θα έχουμε προσφέρει στη χώρα; Και τι θα έχουμε να λέμε; Οτι είμαστε οι μετά τον ΣΥΡΙΖΑ λαϊκιστές που ξέρουν τη δουλειά καλύτερα; Ο λόγος του νέου που πάει να γεννηθεί δεν μπορεί να είναι ο ίδιος ξύλινος λόγος του παλιού που πέρασε. Ο παλιός δρόμος, όσο κι αν μοιάζει γνωστός και ασφαλής, είναι σύντομος και αδιέξοδος. Την επόμενη ημέρα κιόλας θα έχουμε γίνει κομμάτια, και η Κεντροαριστερά και η χώρα.Υπάρχει και άλλος δρόμος, αυτός μιας σύγχρονης Κεντροαριστεράς που κάνει πράξη το δύσκολο αλλά αναγκαίο. Που δυναμώνει καθώς συγκρούεται με κατεστημένες παθογόνες νοοτροπίες, αναστοχαζόμενη εποικοδομητικά την ίδια την ιστορία της. Που απορρίπτει σθεναρά τακτικές που εκμαυλίζουν εξαθλιωμένους ψηφοφόρους μαθαίνοντας τους να σέρνονται στα πολιτικά γραφεία για μια «μαϊμού» δουλειά σε μια «μαϊμού» ΜΚΟ άγνωστης προέλευσης και ανύπαρκτης προσφοράς. Εχουμε την Αριστερά στα γονίδιά μας και συχνά τείνουμε να διογκώνουμε το συναίσθημα. Ενθουσιαζόμαστε και δεν βλέπουμε καθαρά. Αλλά έχουμε εξίσου μέσα μας την ψυχραιμία και τη λογική του Κέντρου. Και είναι περισσότερο αυτή η κληρονομιά μας, η κεντρώα, που πρέπει να μπει μπροστά τις στιγμές αυτές. Αυτά δεν είναι αφηρημένα λόγια, αλλά πολύ συγκεκριμένα πράγματα, όπως π.χ: το μέγεθος και η ποιότητα του κράτους και των δημόσιων υπηρεσιών, το ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων, το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό μας σύστημα, η υπερφορολόγηση προσώπων και επιχειρήσεων. Οι προτάσεις μας πρέπει να είναι απλές και σαφείς, χωρίς αστερίσκους, αερολογίες, αυτοϋπονομεύσεις. Και πρώτα και πάνω απ’ όλα, οφείλουμε να ονοματίσουμε αντίπαλό μας τον λαϊκισμό, από όπου κι αν προέρχεται.
Οσο απλή ακούγεται η συνταγή, τόσο δύσκολη είναι στην υλοποίησή της, γιατί απαιτεί γερό στομάχι και μεγάλη καρδιά. Απαιτεί όλοι να κάνουν ένα βήμα πίσω στις προσωπικές προσδοκίες τους. Ζητάει τόλμη και πίστη για ένα μεγάλο άλμα μπροστά, ξεφεύγοντας από τον κακό εαυτό μας να δώσουμε υπόσταση στην ελπίδα. Ιδού η Ρόδος. Πάντως, μπροστά προχωράς όσο κοιτάζεις μπροστά. Με το κεφάλι στραμμένο πίσω το πιθανότερο είναι να τραυματιστείς σοβαρά, πριν χάσεις έτσι κι αλλιώς τον δρόμο.