Ο ορυμαγδός των κυβερνητικών επιθέσεων κατά της Δικαιοσύνης (τηλεοπτικές άδειες, πενταετής παραγραφή των φορολογικών υποθέσεων, Ηριάννα κ.λπ.) συνεχίζεται. Και δεν εννοώ τις ασυναρτησίες του κ. Πολάκη. Θα ήταν σχεδόν αδιάφορες, αν δεν ήταν υπουργός. Τι να πει όμως κανείς, αν σε αυτή την επίθεση πρωτοστατεί ο ίδιος ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Κοντονής αλλά ακόμη και ο Πρωθυπουργός της χώρας; Τότε κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας.       Στον διάλογο όμως που ξεκίνησε για το αν κρίνεται η Δικαιοσύνη, έχουν ειπωθεί απίστευτα πράγματα. Από τη μια οι κυβερνώντες στήνουν σκηνικά έντασης, κρίνοντας τη Δικαιοσύνη α λα καρτ – δεν ενοχλούνται, για παράδειγμα, με τις αγωγές δικών τους ανθρώπων κατά δημοσιογράφων. Οσοι δε, θεωρούν ότι οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης αποτελούν «θέσφατο», επικαλούνται τον Μοντεσκιέ και τη διάκριση των εξουσιών. Πουθενά όμως ο φιλόσοφος δεν ισχυρίστηκε ότι η Δικαιοσύνη δεν κρίνεται. Αντιθέτως, ζητούσε την κριτική της αν οι αποφάσεις της δεν ανταποκρίνονταν στο Γενικό Πνεύμα των Νόμων (διαφορετικό πράγμα από το λεγόμενο «δημόσιο αίσθημα»), το οποίο στην Αβασίλευτη Δημοκρατία (republique) πρέπει να καλλιεργεί την αρχή της Αρετής και να οδηγεί στη συνεργασία των τάξεων μέσω της διάχυσης των εξουσιών σε όλα τα κοινωνικά στρώματα.