Αν δεν κατανοήσουμε τι σημαίνει μίσος για τον εαυτό μας και πώς αυτό εκφράζεται, θα μας φαίνεται παράδοξο το φαινόμενο που είδαμε στον Άγιο Παντελεήμονα, όταν στις συμμορίες της Χρυσής Αυγής που κακοποιούσαν μετανάστες, μετείχαν και μετανάστες. (Απλώς λίγο παλιότεροι).

Όταν στο αντιαλβανικό μένος της δεκαετίας του 90 έδιναν τον τόνο περιοχές με αμιγή αλβανικό πληθυσμό, που ναι μεν οι πρόγονοί τους είχαν έρθει πριν από αιώνες στην Ελλάδα, αλλά μίλησαν ελληνικά μετά τον τελευταίο πόλεμο.

Ή τώρα στον Έβρο, όπου μέλος της συμμορίας των ανθρωποκυνηγών, που ονόμαζε τους μετανάστες «κομμάτια», ήταν Αλβανός μετανάστης.

Για την κατανόηση αυτού του ρατσιστικού μίσους και ιδιαίτερα της πηγής του, που είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, μας βοηθάει η απάντηση του Α.Σ. Νηλ στην ερώτηση "Πώς εκδηλώνεται το μίσος ενάντια στον εαυτό μας;", όπως την διατυπώνει στο βιβλίο του "Θεωρία και πράξη της αντιαυταρχικής εκπαίδευσης":

"Το μίσος ενάντια στον εαυτό μας προβάλλεται πάντοτε, δηλαδή κατευθύνεται ενάντια σ' άλλους.

Η μητέρα ενός εξώγαμου παιδιού ακούγεται συχνά να καταδικάζει τους άλλους για τις ακολασίες τους. Ένας δάσκαλος που χρόνια ολόκληρα προσπαθούσε να ξεπεράσει τον αυνανισμό, δέρνει τα παιδιά με τη μαγκούρα. Η γεροντοκόρη που μετουσιώνει τις σεξουαλικές της ορμές, δηλαδή τις απωθεί, δείχνει το μίσος ενάντια στον εαυτό της με τη χαρά ή τη λύπη που βρίσκει στα σκάνδαλα. Κάθε μορφή μίσους είναι πρώτα πρώτα μίσος ενάντια στον ίδιο τον εαυτό μας.

Οι διώκτες των Εβραίων είναι άνθρωποι που μισούν τον ίδιο τον εαυτό. Αυτό το βλέπουμε και στις κοινωνίες των έγχρωμων λαών. Οι μιγάδες της Νότιας Αφρικής είναι πολύ εχθρικότεροι από τους λευκούς απέναντι στους πραγματικούς ιθαγενείς."

Υ.Γ. Θυμίζω ότι το μίσος απέναντι στον εαυτό ο Καστοριάδης –που ήταν και ψυχαναλυτής – το ονόμασε ως την «πιο σκοτεινή μορφή μίσους».