Από τις 8 Μαΐου 2010, ημέρα που ψηφίστηκε στη Βουλή η ένταξη στον μηχανισμό στήριξης της ελληνικής οικονομίας (το Μνημόνιο) ώς τα τέλη του Μαρτίου φέτος, δηλαδή σε λιγότερα από τέσσερα χρόνια, πραγματοποιήθηκαν 20.210 πορείες και διαδηλώσεις σε ολόκληρη τη χώρα, οι 6.266 από αυτές στην Αττική, κυρίως στο κέντρο της Αθήνας. Τα στοιχεία αυτά είναι επίσημα και τα ανακοίνωσε τις προάλλες ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Νίκος Δένδιας, απαντώντας σε σχετική ερώτηση βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ.

Αν προσθέσουμε και αυτές οι οποίες πραγματοποιήθηκαν από τα τέλη Μαρτίου μέχρι σήμερα, είναι πολύ πιθανό οι πορείες και οι διαδηλώσεις να έφτασαν τις 20.400 περίπου μέσα σε ολόκληρη τετραετία του Μνημονίου. Αρα 5.100 τον χρόνο περίπου, ή σχεδόν 14 πορείες και διαδηλώσεις την ημέρα, περιλαμβανομένων των Κυριακών. Αν αφαιρεθούν οι Κυριακές, οι κινητοποιήσεις αυτού του τύπου ανεβαίνουν στις 16,3 κάθε εργάσιμη ημέρα, μαζί με τα Σάββατα, σε απλά μαθηματικά!

Το πιθανότερο είναι ότι δεν υπάρχει άλλη χώρα, τουλάχιστον στην Ευρώπη, με τέτοια και τόση συχνότητα εκδηλώσεων διαμαρτυρίας, προφανώς επί παντός επιστητού.

Αγνωστο αν μπορεί να υπολογιστεί με σχετική ακρίβεια το συνολικό οικονομικό κόστος, καθώς πολλές από τις διαδηλώσεις και τις πορείες συνοδεύονται από στάσεις εργασίας και απεργίες, ενώ ταυτόχρονα προκαλούν καθυστερήσεις που μεταφράζονται σε χαμένες εργατοώρες σε τρίτους πολίτες και συχνότατα δεν επιτρέπουν την πρόσβαση στις αγορές των κέντρων των πόλεων, ειδικά της Αθήνας. Πέρα από το κόστος των καταστροφών που συνόδευαν αρκετές από τις διαδηλώσεις, αλλά και το κόστος των κινητοποιήσεων της Αστυνομίας.

Στις Δημοκρατίες το δικαίωμα της διαμαρτυρίας δεν συζητείται. Ούτε είναι δυνατόν να παραβλέψει κανείς την οικονομική κρίση, η οποία όμως κτύπησε και άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Το θέμα είναι ότι οι υπερβολές και η ασυδοσία που ενδημούν στην Ελλάδα βάζουν μεγάλα εμπόδια στη δυνατότητα ανάκαμψης. Με αυτήν την έννοια είναι θαύμα ότι υπάρχει ακόμη οικονομική ζωή στη χώρα.