Είχε απλώς ισορροπήσει η οικονομία εκεί που βρισκόταν, στο νέο λάθος σημείο και τα προβλήματα θα ανέκυπταν σε λίγο έτσι κι αλλιώς, απλώς η κυβέρνηση Σύριζανελ, η βαρουφάκεια περίοδος και το δημοψήφισμα επίσπευσαν την κατάρρευση και των τελευταίων υγειών στοιχείων και διεύρυναν την κρίση, όχι μόνον την οικονομική, αλλά πλέον τον κύριο πυρήνα της ελληνικής κρίσης, τον πολιτισμικό πυρήνα. Πολιτισμική κρίση που αποτυπώνεται στον διχαστικό λόγο, στην πλήρηδιαστρέβλωση εννοιών και λέξεων μέσα από πρωτοφανούς κυνισμού επικοινωνιακά παιχνίδια των συριζανέλ, τα οποία συνεχίζονται με αμείωτη ένταση- πιο πρόσφατο το παράδειγμα των συνομιλιών Τόμσεν-Βελκουλέσκου, που αποτέλεσε την ευκαιρία για επίθεση στο ΔΝΤ και την ανάδειξη του εκ νέου σε εχθρό της ευημερίας του έθνους. Στα βράχια! Στα βράχια η χώρα με φόρα!

Να μην σας κουράσω με παραδείγματα γνωστά, που αναλύουμε με πάθος και καταγγέλλουμε στα σόσιαλ μίντια εκτονώνοντας τον καημό μας.

Όλο αυτό τον δυναμισμό και την σκέψη χρειάζεται να την κατευθύνουμε πλέον αλλού, συγκεκριμένα, με στόχευση και αποσαφηνισμένο σχέδιο για την αντιμετώπιση της καταστροφής, της αφυδάτωσης του δημοκρατικού κορμού από την καθημερινή απομύζησή του από τους συριζανέλ.

Γιατί αυτό κάνουν από την πρώτη ημέρα, διαστρεβλώνουν την λειτουργία των θεσμών, διαμορφώνουν συνθήκες για να εγκαθιδρύσουν την δική τους διαπλοκή, χρησιμοποιούν έννοιες της δημοκρατίας για να παίξουν επικοινωνιακά παιχνίδια σε βάρος των πιο ασθενών ομάδων, αλλά και των απολύτως αδύναμων να ασκήσουν οποιοδήποτε έλεγχο και όλα αυτά τα ενδύουν τον μανδύα της δημοκρατικότητας και του περιβόητου ηθικού πλεονεκτήματος.

Παράδειγμα το προσφυγικό που με πρόσχημα ότι οι πρόσφυγες είναι ελεύθεροι πολίτες και δεν χρησιμοποιείται τάχα βία για να εγκατασταθούν σε οργανωμένες μονάδες φροντίδας τους, αφέθηκαν να συγκεντρωθούν στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας και στα σύνορα, για να δίνουν ωραία πλάνα δυστυχίας και ασφυκτικού προβλήματος της χώρας και έτσι να επιτευχθεί η εργαλειακή τους «αξιοποίηση» προκειμένου να ασκηθεί πίεση στους ευρωπαίους. Αυτή κι αν είναι πλήρης καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Και τι άλλο να πρωτοθυμηθώ; Για παράδειγμα την έννοια της δικαιοσύνης και το τι σημαίνει παρέμβαση σε αυτή;

Αλλά είπαμε να μην κουράσω με παραδείγματα, απλώς τα χρησιμοποιώ για να φτάσω στην ουσία αυτών που θέλω να πω και που είναι η ανάγκη κατ’ αρχήν να διαμορφωθεί η κρίσιμη ένωση δυνάμεων, η οποία θα καταφέρει να επαναφέρει στην δημόσια σφαίρα τον θεσμικό λόγο μιας δημοκρατίας.

Διόλου απλό, επειδή  για να είμαστε ειλικρινείς- και απαιτείται αυτή τη στιγμή να είμαστε- η διάβρωση των θεσμών και η απαξίωσή τους γινόταν επί μια τριακονταετία περίπου στη χώρα, με τους συριζανέλ σήμερα να βολεύονται και να ολοκληρώνουν τη δουλειά.

Δεν συζητώ-γιατί δεν είναι της παρούσης- την μιντιακή θολούρα και την αποσάθρωση του πολιτισμού που επέφερε, με τον εθνολαϊκισμό να βρίσκει εύφορο έδαφος και να αναπτύσσεται στα θερμοκήπια των ενημερωτικών πρωινάδικων.

Δεν συζητώ την απαξίωση για παράδειγμα του Εθνικού Συμβουλίου Ραδοτηλεόρασης, με πλήρη ευθύνη των κομμάτων που κυβέρνησαν επί μια 25ετία και πλέον και δυστυχώς, είναι τα ίδια που θρηνούν στα αποκαϊδια του. Δεν συζητώ και τις ευθύνες της αριστεράς σε αυτό το ιδιόμορφο βατερλώ, που αποτέλεσε το μιντιακό πεδίο και δη το τηλεοπτικό, για τους δημοκρατικούς θεσμούς, καθώς συμμετείχε στην πρώτη εκείνη συγκυβέρνηση με την ΝΔ, όταν εν μια νυκτί δόθηκαν οι τηλεοπτικές άδειες. Χωρίς κριτήρια. ‘Η μάλλον με μοναδικό, να τις πάρουν εκδότες γιατί διαθέτουν τον κόσμο και το know how, λες και η τηλεόραση είναι μόνον ενημέρωση ή έχει καμιά σχέση με τις εφημερίδες. Καμία. Τότε ουδείς άκουσε και έμπειρους δημοσιογράφους και γνώστες της λειτουργίας των μίντια σε μια δημοκρατία ότι ανοίγει ο ασκός του Αιόλου.

Να μην πάμε στο παρελθόν θα μου πείτε γιατί θα χαθούμε. Φοβάμαι ότι πρέπει να ξέρουμε τι απεμπολήσαμε με ευκολία και σε τι περιπέτειες μπλέξαμε, για να ξέρουμε τι λέμε, οι οπαδοί της δημιουργίας ενός ευρέως μεταρρυθμιστικού χώρου, όταν μιλάμε για θεσμούς που πρέπει να λειτουργήσουν και για Ανεξάρτητες Αρχές. Θέλετε να τον πούμε «κεντροαριστερά».

Είναι προφανές ότι σε εποχές θολούρας οι λέξεις που δίνουν πρόσημο διευκολύνουν. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι δεν διευκολύνουν σε αυτό που θέλουμε. Γιατί ο χώρος έχει πληγεί από αδιέξοδες και αποτυχημένες προσπάθειες και παρά τις φιλικές διαθέσεις προς αυτόν από ευρεία περιβάλλοντα δεν γλιτώνει τον σκεπτικισμό από εκείνους, στους οποίους κατά τη γνώμη μου πρέπει να απευθυνθούμε. Ας πούμε ότι οι δυνάμεις της κεντροαριστεράς, θα μπορούσαν να είναι ο κορμός μιας μεγάλης προοδευτικής παράταξης, μαζί με τους μεταρρυθμιστές κεντρώους και φιλελεύθερους, μαζί με όλες τις ζωντανές και δημιουργικές δυνάμεις, τις αποφασισμένες να αλλάξουν τη χώρα.

Για μένα το βλέμμα μιας τέτοιας προσπάθειας πρέπει να είναι στραμμένο σε εκείνους που πήγαν σπίτι τους, σε εκείνους που δεν ψηφίζουν γιατί είναι απογοητευμένοι και έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στο πολιτικό σύστημα με τη σημερινή του μορφή και πολλοί από αυτούς είναι δυναμικά και δημιουργικά στοιχεία. Επιχειρηματίες και νέοι επιστήμονες. Νέοι γενικώς, οι οποίοι έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με την πολιτική- καμία σχέση, λέμε εύκολα αλλά δεν είναι έτσι- θέλουν απαντήσεις και λύσεις και όπως δείχνουν έρευνες, ακόμη και στη χώρα μας- καιστρέφονται σε δυνάμεις που τους κάνουν να αισθάνονται ασφαλείς και δυνατοί. Εδώ θα πρόσθετα ότι επιλέγουν και αντιδραστική ψήφο, «τιμωρητική» του πολιτικού συστήματος, όπως είναι κατά τη γνώμη μου η πλειοψηφία των ψήφων στο κόμμα του Λεβέντη.

Γι αυτό ακριβώς και πιστεύω ότι θα αποτύχει μια απλή ένωση προσώπων και μάλιστα, προσώπων τα οποία πρωταγωνίστησαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε διάφορους τομείς, βρέθηκαν σε υπουργεία, άσκησαν εξουσία ή αξιοποίησαν την σχέση τους με αυτή- και ο κόσμος γνωρίζει ποιοι είναι.

Χρειάζεται πολύ προσοχή, η εμπειρία είναι πολύτιμη, αλλά επειδή πολλοί αισθάνονται ότι την έχουν πληρώσει ακριβά την εμπειρία ορισμένων, είναι και αρνητικοί στο άκουσμασυγκεκριμένων ονομάτων.

Φυσικά δεν παραμερίζεις την εμπειρία, την αξιοποιείς για να δώσεις ώθηση σε νέα πρόσωπα, τα οποία θα συμβολίσουν και την στιβαρή απόφαση των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων, των δυνάμεων της κεντροαριστεράς να υπερβούν τον εαυτό τους, και δη τον κακό εαυτό τους, τα απομεινάρια της αλλοτινής τους σχέσης με αυτό που εμφανίζεται σήμερα ως αριστερά και να προτείνουν σχέδιο για έξοδο της χώρας από την καταστροφική δίνη της ανακύκλωσης παλιών και φθαρμένων υλικών.

Η γνώμη μου ήταν ότι χρειαζόμαστε χρόνο, για συνομιλίες, να ξεκινήσουμε από κοινές εκδηλώσεις, όπου θα ξεδιπλώνεται σιγά σιγά η αντίληψη της συνεργασίας και μάλιστα σε συγκεκριμένα θέματα με συγκεκριμένες δράσεις.

Ο χρόνος, όμως, είναι πιεστικός, καθώς ήδη έχει διαφανεί η ανάγκη για τρίτο πόλο, μεταξύ της πλήρους ανεπάρκειας των συριζανέλ και μιας ΝΔ, που ετοιμάζεται να κυβερνήσει και που κατά τη γνώμη μου, δεν εμπνέεται διόλου από μεταρρυθμιστικές αντιλήψεις. Πιστεύω ότι είναι και αυτό ένα κόμμα που έχει κάνει τον κύκλο του, όπως και το ΠΑΣΟΚ, και γι αυτό επίκεινται αλλαγές και ανακατατάξεις, τις οποίες πιθανήδημοσκοπική και στη συνέχεια εκλογική επιτυχία θα καθυστερήσει. Αλλά επειδή είναι πιθανόν να συμβούν εν κινήσει, δλδ να έχει αναδειχθεί κυβέρνηση η ΝΔ, αλλά να χρειάζεται συνεργασίες για να κυβερνήσεις και αυτό θα δημιουργήσει τριγμούς στο εσωτερικό της, πρέπει να είναι έτοιμος ένας χώρος Ισχυρός Μεταρρυθμιστικός με εναλλακτικές προτάσεις και ικανά στελέχη.

Θεωρώ ότι αυτή τη στιγμή, τις πιο καθαρές και επεξεργασμένες προτάσεις τις έχει το Ποτάμι, θέσεις με τις οποίες προσωπικά συμφωνώ και πιστεύω ότι η κίνηση του Σταύρου Θεοδωράκη να τηλεφωνήσει στη Φώφη Γεννηματά αμέσως μετά την υποδειγματική ομιλία του στη Βουλή, ήταν πολιτικά άριστη για μια συνάντηση, η οποία δεν γίνεται υπό την πίεση δημοσκοπικών ποσοστών και την ευκαιριακή συγκόλληση κομμάτων,  αλλά με την συνείδηση μιας συνεργασίας στη βάση κοινών στόχων.

Αυτό πιστεύω ότι πρέπει να είναι και το σχέδιο. Η επιτροπή των 25, πρώτον να δώσει το μήνυμα, με την σύνθεσή της, ότι δεν πρόκειται για συγκόλληση κομμάτων, που σημαίνει ότι δεν πρέπει να συμμετέχουν σε αυτή στελέχη της πρώτης γραμμής, ότι δεν πρόκειται για προσπάθεια διάσωσης του ενός ή του άλλου «πρώην», που δεν είχε εκλογική τύχη ή πήγε πρόσκαιρα σπίτι του περιμένοντας την ευκαιρία του να επανακάμψει πανηγυρικώς, αλλά πρόκειται για ουσιαστική προσπάθεια διαμόρφωσης μιας Χάρτας- θα την πω- κοινών στόχων για να αλλάξει η χώρα, να πάρει τον δρόμο μιας σύγχρονης δημοκρατικής, ευρωπαϊκής δύναμης που επενδύει στην επιχειρηματικότητα, την ανάπτυξη, την δημιουργία θέσεων εργασίας, που οι πολίτες της εμπιστεύονται τους θεσμούς και αυτοί λειτουργούν υπέρ τους. Η ζημιά σε αυτόν τον τομέα είναι δυστυχώς μεγάλη και αυτό είναι το σημαντικότερο πρόβληματης νέας πρωτοβουλίας. Να αποκαταστήσει έννοιες και θεσμούς συστατικούς της δημοκρατίας.

Πρέπει επομένως να πείσει ότι διαμορφώνει σχέδιο και μέθοδοκάνοντας πράξη την συνεργασία για την επιτυχία τους. Ποιά είναι τα σημεία, στα οποία η οποιαδήποτε προσπάθεια ενός ευρύτερου μεταρρυθμιστικού χώρου πρέπει να πείσει ότι μιλάει για μια άλλη Ελλάδα και όχι για αναπαλαίωση;

Στα λόγια όλοι συμφωνούν σε αυτά. Καλούνται όμως, σε συνεργασία δυνάμεις, οι οποίες δεν τάχουν- και ειδικώς τον διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας- σε προτεραιότητα. Έχουμε άλλα που καίνε, θα πουν. Προσωπική μου άποψη είναι, ότι σε αυτή τη συνεργασία, δεν μπορεί να γίνουν εκπτώσεις σε κανένα σημείο. Θα είναι πισωγύρισμα και θα είναι θρίαμβος και πάλι, παλαιών μηχανισμών, που θα δουν την ευκαιρία ολικής επαναφοράς των «δικών τους». Αυτό δεν το θέλουμε όμως. Έτσι δεν είναι;