Για αρχή, μια προσωπική εμπειρία: Την ημέρα που εκδόθηκε η δικαστική απόφαση για τη 17 Νοέμβρη, ρωτήθηκα ως συνήγορος υπεράσπισης από τηλεοπτικό σταθμό, τι είναι αυτό που θα μου μείνει αξέχαστο από τη δίκη. Και, χωρίς δισταγμό, απάντησα:
– Η αξιοπρέπεια των συγγενών των θυμάτων.
Διότι, το συγκλονιστικότερο στοιχείο που κράτησα από τη δίκη ήταν ο βουβός πόνος γονιών, φίλων και συγγενών των θυμάτων.
Οι οποίοι σιωπηλοί, κινούμενοι σαν σκιές, σαν να μην ήθελαν να φανούν στον δημόσιο χώρο, μετά βίας ήταν «ορατοί».
Με ιερότερη μορφή τη μάνα του νεαρού Τούρκου που δολοφόνησε η 17 Νοέμβρη, «για όσα έκαναν οι Τούρκοι στην Κύπρο», σύμφωνα με την ανατριχιαστική εξήγηση Κουφοντίνα. Η οποία απηύθυνε μόνο ένα «γιατί;», προτού γυρίσει στον βουβό πόνο της.
Γιατί ο πόνος λόγια δεν έχει...
Σε αντίθεση βεβαίως με διάφορους επηρμένους πανεπιστημιακούς, που ήρθαν στο δικαστήριο για να κομίσουν τη δική τους «αλήθεια»: ότι η βία της Αριστεράς είναι «καλή βία», διότι αλλάζει τον κόσμο. Γνωρίζοντας τη φοβερή αρεντική προειδοποίηση: ότι η βία αλλάζει μεν τον κόσμο, αλλά για να τον κάνει πιο βίαιο. Δηλαδή χειρότερο.
Μνημειώδης ήταν και η αξιοπρέπεια των θυμάτων της χούντας. Ούτε μια κραυγή. Ούτε μια απειλή. Ούτε μια αντεκδίκηση. Ούτε καν ανταποδοτικό μίσος για τους βασανιστές στις δίκες τους.
Γιατί ο πόνος λόγια δεν έχει...
Μέχρι που ο φίλος μου ο Τίμος Παπαδόπουλος, έχοντας βιώσει τη μοναξιά της απομόνωσης στην ΕΣΑ, έστειλε ακολούθως βιβλία στους φυλακισμένους πλέον βασανιστές του, γιατί «η μοναξιά της φυλακής δεν αντέχεται».
Τον ίδιο βουβό πόνο της αξιοπρέπειας δίδαξαν και οι οικογένειες των νεκρών της Μαρφίν.
Γιατί ο πόνος λόγια δεν έχει...
Παρ' ότι οι άνθρωποί τους ήταν θύματα της πιο ακραίας μορφής δολοφόνων: «αταξικών αργόσχολων», που δολοφονούσαν για αναψυχή. Για να νιώσουν ότι υπάρχουν.
Ίσως μάλιστα η κορυφαία στιγμή σε όλη τη θητεία της Κατερίνας Σακελλαροπούλου να ήταν η δημόσια υπόκλισή της μπροστά στους σιωπηλούς γονείς των θυμάτων. Αυτό θα την τιμά περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.
Ακόμη και για τους νεκρούς ή για τους βαρύτατα τραυματίες εφ’ όρου ζωής στο Μάτι, ούτε μια κραυγή ακούσαμε!
Γιατί ο πόνος λόγια δεν έχει...
Παρότι γνωστά «κοράκια του μίσους» –ένα μάλιστα ψάχνει για αίμα και στα Τέμπη– χρησιμοποιώντας δικηγορική και πολιτική ιδιότητα, επιχείρησαν να τους εκμεταλλευτούν.
Εκεί όμως που τα «κοράκια του μίσους» θριάμβευσαν, είναι με τα Τέμπη. Για να αποδείξουν το ανομολόγητο: ότι το μίσος μπορεί να δώσει νόημα σε κάθε άδεια ή διαταραγμένη ΖΩΗ.
Και το πέτυχαν, διότι εκεί, για πρώτη φορά μετά τις «πλατείες των αγανακτισμένων», είχαμε πρωτοφανή σύμπτωση στο εμπόριο του πόνου, ανάμεσα σε έναν ακροδεξιό αγύρτη που εμπορεύεται ακόμη και τον Ιησού πουλώντας δήθεν επιστολές του και στις διάφορες αγέλες των αυτοχθόνων σταλινικών και των ζηλωτών τους.
Με αποτέλεσμα, μια ανθρώπινη τραγωδία να γίνει «πρώτη ύλη» σε θεωρίες συνωμοσίας, που εξελίσσονται σε απειλές με προγραφές δικαστών και μουσολινικά παραληρήματα των κορακιών, τα οποία εκμεταλλεύονται τους συγγενείς των νεκρών, επειδή τα ίδια δεν έχουν ούτε όσιο ούτε ιερό.
Πηγή: booksjournal.gr