Η εκδήλωση, στην οποία μίλησαν οι δύο πρώην πρωθυπουργοί και Πρόεδροι της Ν.Δ., είχε ως αφορμή ένα βιβλίο του Μ. Κοττάκη που έχει εκδοθεί εδώ και 3 χρόνια και με το οποίο προσπαθούσε να πείσει, μέσω ευφάνταστων σεναρίων, πως η πτώση του Καραμανλή του μικρού οφειλόταν σε μια μεγάλη διεθνή συνωμοσία και όχι στη δραπέτευσή του από την εξουσία για να αποφύγει το κόστος της επερχόμενης χρεοκοπίας για την οποία είχε κάνει ότι... μπορούσε.
Ο Μ. Κοττάκης είναι ο ιθύνων νους της Δημοκρατίας και της Εστίος του Γ. Φιλιππάκη (!!), δύο εφημερίδων γνωστής ποιότητας και πολιτικού προσανατολισμού, οι οποίες στήριξαν τη συμμαχία μελών του "μικροκαραμανλισμού" με τον τσιπρικό ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα στις πιο σκοτεινές της πρωτοβουλίες (π.χ. Novartis).
Ήταν έτσι φυσικό τόσο οι ομιλητές όσο και η αφορμή της εκδήλωσης να συγκεντρώσουν κοινό, στο οποίο, πέραν όσων παραβρέθηκαν "εξ υποχρεώσεως" ή/και δημοσίων σχέσεων, περιλαμβάνονταν "προσωπικότητες" όπως η Βασιλική Θάνου, η Αφροδίτη Λατινοπούλου, ο Γιάννης Ματζουράνης, ο Κώστας Πρέκας κ.ά. αντίστοιχοι/ες.
Η ομιλία Σαμαρά δεν προκάλεσε ιδιαίτερη έκπληξη. Άλλωστε, ειδικά η νίκη της Λεπέν, του "έδωσε φτερά" για να ξεδιπλώσει μια αντίστοιχη πλατφόρμα με "ελληνικά χρώματα" και να συγκρουσθεί μετωπικά και εφ όλης της ύλης με τον κ. Μητσοτάκη. Εκείνο, όμως, που προκαλεί έκπληξη είναι πως είναι δυνατό να παραμένει εντός Ν.Δ. όταν η διαφωνία του είναι τόσο ριζική και οι θέσεις του είναι, πλέον, πολύ πιο "προωθημένες" σε σχέση με την αντιμνημονιακή του φάση αλλά ακόμα και από την περίοδο που έριξε την κυβέρνηση της Ν.Δ. και ηγήθηκε της Πολιτικής Άνοιξης.
Ίσως η απάντηση να βρίσκεται στον δεύτερο ομιλητή, τον Καραμανλή τον μικρό. Ίσως τον περιμένει να ωριμάσει ακόμα περισσότερο ώστε να προβούν μαζί σε ένα κάποιο κοινό διάβημα.
Ο Καραμανλής ο εργατικός πάντως έκανε πολλά βήματα απόψε.
Συμφώνησε να μιλήσουν μαζί, παρότι η εκδήλωση είχε ως αφορμή βιβλίο που αφορούσε τον ίδιο. Δέχθηκε, επιπλέον, να μιλήσει δεύτερος, παρότι προηγείται στην κομματική επετηρίδα. Και ξεκίνησε την ομιλία του μετά τον Α. Σαμαρά λέγοντας χαρακτηριστικά "τι να πω εγώ τώρα;", θέλοντας να υπογραμμίσει προφανώς τη συμφωνία του με τον προλαλήσαντα, παραχωρώντας του ουσιαστικά την πρωτοκαθεδρία.
Στην ομιλία του μπορεί να ήταν πιο "στρογγυλός" από τον Α. Σαμαρά αλλά κινήθηκε στο ίδιο πολιτικό μονοπάτι. Σε δύο σημεία, μάλιστα, τον ξεπέρασε από δεξιά. Εμφανίστηκε σε πιο φιλορωσική γραμμή όσον αφορά το ουκρανικό ενώ διατύπωσε τελεσίγραφο για την περίπτωση προσφυγής Ελλάδας και Τουρκίας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Πιστός στο δόγμα της "ακίνητης εξωτερικής πολιτικής" που εφάρμοσε επί των ημερών του, δίνοντας πράσινο φως στην έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία, χωρίς να έχουν επιλυθεί οι ελληνοτουρκικές διαφορές μέσω προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, πετώντας στον κάλαθο των αχρήστων της Συμφωνία του Ελσίνκι.
Δεν ξέρω πως θα κινηθούν στο μέλλον οι δύο πρώην. Αν θα πορευθούν από κοινού αυτόνομα ή θα επιδιώξουν μαζί εσωκομματική αιχμαλωσία του Κ. Μητσοτάκη ή απλώς στοχεύουν σε κάποια αξιώματα. Ούτε γνωρίζω τι επιπτώσεις θα έχει η εκδήλωση στον ευρύτερο πολιτικό χώρο της Νέας Δημοκρατίας. Εκείνο, όμως, που ξέρω είναι πως οι δύο και οι θέσεις του είναι πολύ... πρώην. Κι από τις χειρότερες σελίδες του παρελθόντος.
Υ.Γ. Επειδή και οι δύο αναφέρθηκαν θρασύτατα στα αποτελέσματα των ευρωεκλογών για τη Ν.Δ. να υπενθυμίσουμε πως δεν έκαναν -όπως είθισται- την παραμικρή δήλωση στήριξης προεκλογικά. Επιπλέον, πέραν των φημολογούμενων τηλεφωνημάτων του κ. Σαμαρά για καταψήφιση της Ν.Δ. να σημειώσουμε πως το κόμμα Λοβέρδου είχε το μεγαλύτερο ποσοστό του στη Μεσσηνία. Ο δε Καραμανλής έλαμψε προεκλογικά με την ευγένειά του όταν σταμάτησε το αυτοκίνητό του και κατέβηκε για να χαιρετίσει την κ. Λατινοπούλου(!)
Από ανάρτηση στο Facebook