1. Πόσην αλήθεια μπορεί να κρύβει η απόγνωση του Υπ. Παιδείας για το λουκέτο στο Πολυτεχνείο, όταν οι λίγοι δράστες ανήκουν στην κατηγορία των «προς ανθρωποθυσία», κατά τα λεγόμενά του ως πρόσφατα; Άντε το πολύ – πολύ να ενυπάρχει η αλήθεια της γνωστής παροιμίας του βοσκού και του λύκου, η οποία ως γνωστόν απεδείχθη ανώφελη, αφού τα πρόβατα φαγώθηκαν , εν προκειμένω φορολογούμενοι γονείς μετά των σπλάγχνων τους.
2. Ανήκω σ’ αυτούς που είχαν και έχω επιφυλάξεις, για το εύρος της ομογενοποίησης των πολιτικών θέσεων του κόμματος ΠΟΤΑΜΙ, χωρίς ποτέ να το χαρακτηρίσω απολιτίκ- τουναντίον μάλιστα, εγγράφως εδώ-.Το ΠΟΤΑΜΙ πια είναι και καταστατικά κόμμα , μετά το Συνέδριό του, έχει πάρει το όχι ευκαταφρόνητο – για τις συνθήκες – 6%, όσο ακριβώς και η ΔΗΜΑΡ το 2012, οπότε και είχαν σφαχτεί στην ποδιά του Κουβέλη διάφορα παλληκάρια. Κι ακόμα το κοινό τoυ στο μεγαλύτερο κομμάτι έχει αναφορά στην ΔΗΜΑΡ και στο ΠΑΣΟΚ , λιγότερο. Ανάμεσα στην προηγουμένη και στην επομένη των τελευταίων εκλογών, μεσολάβησαν οι εκλογές, οπότε οι σκέψεις πρέπει να είναι ακριβέστερες κατά την ορθή Μακιαβελλική ανάγνωση και καθόλου ή ελάχιστα οπορτουνιστικές. Στις συνθήκες μας, το τελευταίο που ενδιαφέρει τον μέσο πολίτη είναι ο ατομικός ή συλλογικός αυτοπροσδιορισμός, που αυστηρά για τις μέρες, που διανύσαμε κι ακόμα διατρέχουμε, ενέχουν μικρή προστιθέμενη αξία. Παρόλα αυτά , ετούτο το κόμμα με τον ιδιαίτερο τρόπο του, κατατάσσεται στο μπλοκ ενός κεντρώου ριζοσπαστικού πολιτικού φιλελευθερισμού, ο οποίος ως προς τα εφαρμοστέα δεν αφίσταται της Σ/δημοκρατίας.
3. Ζητείται είτε αναζητείται η ΕΛΙΑ, ως ποιοτική συμβολή, αλλά βεβαίως και ως αριθμητική της τάξεως του 8%, κόντρα στις αμετροεπείς εκτιμήσεις παλαιοσοσιαλιστικών, κι όχι σ/δημοκρατικών, παρελθοντικών αναλύσεων , τότε δηλαδή , που ο σοφός και δηλωμένος φίλος του βαλλόμενου Νότου Χ. Σμίτ, εθεωρείτο η επιτομή της δεξιάς αντίληψης, στη 10ετία του 1970. Σήμερα βέβαια, έχει τεθεί ζήτημα σεβασμού αλλά όχι πολιτικών συνεργασιών με φορείς πολιτικού ή/και οικονομικού φιλελευθερισμού από μερίδα του ΠΑΣΟΚ διά του κ.Φ. Σαχινίδη, την ίδια στιγμή που ο ίδιος θεωρεί την επιτομή του φιλελευθερισμού, το ΠΟΤΑΜΙ δυνητικό σύμμαχο στην σύσταση της ριζοσπαστικής Σ/δημοκρατίας. Εγώ, αυτό που κατάλαβα από αυτές τις λογικές αντιφάσεις είναι πως μπλέχτηκαν κάποια μέρη του ανθρωπίνου σώματος στην προσπάθεια εξοβελισμού του Βενιζέλου. Ας το επιχειρήσουν, κι αν το καταφέρουν το κατάφεραν, αρκεί να φέρουν κάποιον πιότερο εκσυγχρονιστή κι όχι το Σιδηρούν Προσωπείον της Αριστερής Πρωτοβουλίας. Ο δε Βενιζέλος, οφείλει να ταχύνει οργανωτικά τους βηματισμούς του, για την συνάντηση με τους άλλους μεταρρυθμιστές κι όχι με τις ισορροπούσες τάσεις φιλοδοξιών και ανασχέσεων των παλαιών των ημερών. Αν θέλει ας πάρει γενναίες πρωτοβουλίες συναντήσεων μ’ εκείνους που νομίζει απ’όπου νομίζει.
4. Η μεταρρυθμιστική τάση της ΔΗΜΑΡ, ας δανείσει στη προσπάθεια συνεύρεσης το κύρος, που της έχει απομείνει συμμετέχοντας και εξιδικεύοντας με γενναιότερες πρωτοβουλίες τις προτάσεις Λυκούδη.
5. Τα υπαρξιακά διλλήματα του ΣΥΡΙΖΑ, θα μεγαλώνουν όσο ο οδοδείχτης προς την όποια κυβερνητική συνεργασία θα πλησιάζει , επειδή σ’ αυτή την περίπτωση οι καβαφικοί βάρβαροι θα χάνονται.
6. Το θέμα ηγεσίας σ’ έναν ενιαίο τρίτο πόλο, μπορεί να επωάζεται , αλλά μεταξύ ποιοτικώς ισοτίμων συζητητών δεν μπορεί να προηγείται, ενός στοιχειωδώς εμπεριστατωμένου πλαισίου διαλόγου, που θ’ αντιστοιχεί και σε μίνιμουμ πρόγραμμα. Στην Ιταλία οι αρχηγοί, αυτοί τους οποίους τα κόμματα είχαν στο μεταξύ εκλέξει, παρέδωσαν την Προεδρία και τον συντονισμό , στον κεντρώο καθολικό τεχνοκράτη Ρομ. Πρόντι, και καλά έκαναν κατά την γνώμη μου.
Όσα ανέφερα ως ελεύθερες υποδείξεις δεν αισιοδοξώ πως θα γίνουν, αφού οι βουλήσεις των επιδόξων συμμάχων είναι δυνατόν να είναι ακόρεστες, που λέει κι ο Σοπενάουερ. Ύστερα, όμως μη διαμαρτύρεται κανένας για τον πολιτικό δαρβινισμό της απορρόφησης κάποιων από τον άλλο, όπως κάποτε με την ΕΔΗΚ και την αμφίπλευρη εξαφάνισή της προς ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, μεριά εκείνα τα χρόνια.
Αυτά τα ολίγα και καλό μήνα.