Είναι έντονη η πίεση που ασκείται στον Στ. Θεοδωράκη και στους οπαδούς του Ποταμιού να… «προσδιορισθούν» ιδεολογικά. Ως τέτοιος προσδιορισμός, φυσικά, εννοείται μόνο η αυτοένταξη σε κάποιο «είδος» Αριστεράς, από τα άπειρα που ευδοκιμούν στην ποικιλοτρόπως χρεοκοπημένη αυτή γωνιά της Γης. Υπάρχει βέβαια και η Δεξιά με όλα τα παρακλάδια της, αλλά σε αυτήν, στη χώρα της αριστερής ιδεολογικής κηδεμονίας, εντάσσονται μόνο ιδανικοί αυτόχειρες ή «σημαδεμένοι» από κάποιο οικογενειακό ή επαγγελματικό «αμάρτημα».

Αν βέβαια δει κανείς πώς προσδιορίζονται τα διάφορα πολιτικά πρόσωπα σε σχέση με την ιστορία τους και την προσωπική τους πρακτική θα φρίξει. Ας μείνω μόνο στα παραδείγματα του Ακη Τσοχατζόπουλου και του λαλίστατου «Εργατολόγου» του ΣΥΡΙΖΑ. Η χώρα του «είσαι ό,τι δηλώσεις» βρίσκει την καλύτερη έκφρασή της στην Πολιτική αν και ειπώθηκε για την Τέχνη. Εκεί, τουλάχιστον, βιάζεται μόνο η ατομική μας αισθητική, ενώ στην Πολιτική υποφέρουν καθημερινά η λογική και η ατομική και συλλογική μας ευημερία. Ενας πολιτικός που δεν πιστεύει σε αυτά που λέει και κάνει μόνο όσα τον συμφέρουν είναι επικίνδυνος.

Ο τελευταίος ανασχηματισμός είναι γεμάτος από τέτοια? «φρούτα». «Αριστεροί» που αμέσως υπέκυψαν στη γοητεία του «πολιτικού οφέλους», με κόστος το κύρος νεοπαγών θεσμών αριστείας ή εθνικών υπεσχημένων. «Δεξιοί» που υιοθετούν «φιλολαϊκά μέτρα» χάριν ομάδων ψηφοφόρων, θυσιάζοντας το μέλλον της κοινωνίας και της οικονομίας, κόντρα στη λογική και την επιστήμη. Η Ιδεολογία «κακοποιείται» από κυβέρνηση και αντιπολίτευση για τα «30 αργύρια» της εξουσίας προς όφελος του «συστήματος» των «300 πλουσίων» και των άλλων 300 κομματοσυνδικαλιστών. Δεν υπάρχει «αριστερά και δεξιά». Υπάρχει μόνο το «Ψηφίστε μας και εμείς είμαστε εδώ».

Απόψε το Ποτάμι έχει το πρώτο του Συνέδριο, τρεις μήνες από την ίδρυσή του. Θα αναζητήσει την ταυτότητά του, θα δηλώσει τον κώδικα αξιών του και θα πέσει στα βαθιά του «πολιτικού στίβου». Ενας σύνεδρος, με βάση όσα είπαμε πιο πάνω, θα μπορούσε να σκεφθεί: «Αυτά μας ζητούν να… δηλώσουμε;;» και να απαντήσει: «Η ιδεολογία μου είναι σαν τη θρησκεία μου. Είναι ο προσωπικός μου κώδικας αξιών και συμπεριφοράς που μόνο από τις πράξεις μου επιτρέπω να κριθεί». Αυτά… και ας αφήσουν ήσυχο τον Θεοδωράκη και τους αποψινούς συνέδρους να βρουν τον δρόμο τους. Δεν μπορώ να φαντασθώ ότι ένα ισχυρό, πραγματικά Κεντρώο Κόμμα της Λογικής και της Αξιοπρέπειας θα κάνει κακό στον τόπο. Τουλάχιστον όχι αν συγκριθεί με τα περασμένα και τα τωρινά.