Στο περίφημο Αλφαβητάριο της Α΄Δημοτικού, που μεγάλωσε πολλές γενις Ε???????ές Ελλήνων και Ελληνίδων, θυμόμαστε είχε ένα κεφάλαιο με τίτλο « Παντοπωλείον Λίγο απ’όλα». Ήταν ένα κεφάλαιο, προς το τέλος του βιβλίου (σελ. 160+161) και αφού είχαμε μάθει πια, όλη την Αλφαβήτα τους διφθόγγους κλπ και είχαμε αρχίσει να «γνωρίζουμε γράμματα», να διαβάζουμε κοινώς.
Το ταξίδι των αναμνήσεων ξεκίνησε παίρνοντας αφορμή από την επικαιρότητα των ημερών, «εκλογές γαρ», και συγκεκριμένα των προεκλογικών εξαγγελιών-υποσχέσεων, προς «άγραν ψήφων».
Δεν ξέρω να υπήρξε άλλη εποχή τέτοιας ρευστότητας πολιτικού λόγου και συμπεριφορών, που η υποσχεσιολογία για σημαντικά εθνικά θέματα, έβγαιναν, ως πρώτη είδηση, από τα χείλη υποψηφίων στα ψηφοδέλτια και όχι των επικεφαλής. Ο καθένας υπόσχεται ένα πολιτικό πρόγραμμα από μόνος του, που εμπεριέχει «λίγο απ’όλα» όσα ευχάριστα ηχούν…..
Βλέποντας και διαβάζοντας θέσεις κομμάτων στο κοντινό παρελθόν, βλέπω σήμερα να κάνουν «εκπτώσεις» ακόμα και σε αρχές και αξίες που κάποτε εθεωρούντο αδιαπραγμάτευτα. Είναι βλέπετε και η περίοδος των εμπορικών εκπτώσεων.
Και αξίζει άραγε η όποια διεκδίκηση εξουσίας για να απαξιώσεις και να ευτελίσεις το αξιακό κεφάλαιο αρχών και θέσεων;
Ή μήπως διαπιστώνεται μια πραγματικότητα που έρχεται, ώστε δρομολογούν έμμεσα το πολιτικό mea culpa;
Κι εμείς παρακολουθούμε, φιλτράροντας κουβέντες και ταυτόχρονα χαλιναγωγώντας, αλλά όχι χειραγωγώντας, το συναίσθημα και αφήνοντας ελεύθερη την λογική να επικρατήσει στην επιλογή μας.
Το μέλλον ανήκει σ’αυτούς που το προετοιμάζουν και το μέλλον της χώρας και των παιδιών μας οφείλουμε να προετοιμάσουμε με την επιλογή μας στις εθνικές εκλογές της Κυριακής που έρχεται.
Το πρόβλημα που βιώνουμε ως χώρα και ως πολίτες, είναι τεράστιο κι επειδή η κρίση είναι μεγάλη και διαρκείας, επιβάλλονται συνέργειες και συνεργασίες.
Διαχρονικά πιστεύω κι έτσι πορεύτηκα, στη συνέργεια και συνεργασία των ανθρώπων που υπερασπίζονται τη δημοκρατία, την αξιοκρατία, την διαφάνεια, την παραγωγή πλούτου (ανάπτυξη επιμένουν ορισμένοι) και τη δίκαιη αναδιανομή του, απορρίπτοντας την πολτική της λιτότητας για τους πολλούς και την πελατειακή λογική και λειτουργία στο δημόσιο βίο.
Πιστεύω ακράδαντα, ότι δεν χωρεί, τούτη την εποχή ειδικά, ο άκρατος λαϊκισμός και η πλειοδοσία υποσχέσεων, ούτε η “δηθενιά” της φρεσκάδας στα πρόσωπα, στον πολιτικό λόγο και την πολιτκή συμπεριφορά, που “θολώνει τα νερά” και τελικά κανείς δεν ξέρει πού οδηγεί.
Και σ’όλο αυτό το σκηνικό, ο μεσαίος χώρος, βρίσκεται κατακερματισμένος και λεηλατημένος, στα τέσσερα σημεία του πολιτικού ορίζοντα, αδύναμος να βάλει φρένο ως πολιτική δύναμη που οι πολίτες θα ήθελαν, στο ποδοπάτημα του αξιακού κεφαλαίου και της προσωπικής του ζωής. Λόγος που κάνει πολλούς από εμάς να παρακολουθούμε με θλίψη όσα συμβαίνουν…
Όλα αυτά δείχνουν την ανάγκη επανασύστασης και διεύρυνσης του χώρου την επόμενη μέρα, αξιοποιώντας τη γνώση και την εμπειρία απ’όσα έχει ζήσει…
Γιατί νομίζω μάθαμε πως αν κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά κι αν γίνουμε ακόμα πιο απλοί, θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος σ’όλες τις καρδιές, σ’όλα τα χείλη…..για να θυμηθούμε και τους στίχους του Γιάννη Ρίτσου.