Οι επιτυχίες των δύο δημάρχων είναι ομολογημένες και εμφανείς.
Ωστόσο πέρα από το αυτοδιοικητικό τους προφίλ , στους ανθρώπους αυτούς υπάρχουν ευδιάκριτοι πολιτικοί συμβολισμοί , οι οποίοι σ΄ένα πρώτο επίπεδο ανιχνεύονται τόσο δημοσκοπικά όσο στις κρίσεις των πολιτών.
Χωρίς πολλά- πολλά ήδη από την προηγούμενη φορά συγκέντρωσαν ή καλύτερα συσπείρωσαν το σύνολο , σχεδόν , των αυτοπροσδιοριζόμενων θιασωτών του χώρου του ριζοσπαστικού κέντρου αλλά και τμήματα του πολιτικού τόπου του συντηρητικού αστισμού . Ο Μπουτάρης το πέτυχε από την πρώτη φορά και ο Καμίνης ανεπιφύλακτα τώρα.
Και οι δύο ξεκίνησαν ή και ολοκλήρωσαν αλλαγές , δίδοντας εναύσματα τόλμης με τον Μπουτάρη να διασπά την κορπορατική συντεχνία της αποκομιδής απορριμάτων , να βρίσκει άκρες με το συντηρητικό εκκλησιαστικό κατεστημένο, να θεμελιώνει τουρισμό επιπέδου εξωτερικής πολιτικής με τους Τούρκους με αφορμή την καταγωγή του Κεμάλ μα το κυριότερο ν΄ αλλάζει την αισθητική του κυρίαρχου πολιτικού λόγου, που ίσαμε τότε εδράζονταν στον ματαιόδοξο Παπαγεωργόπουλο και στον εθνολαϊκιστή Ψωμιάδη.
Από την άλλη ο Καμίνης , ελάχιστα χαρισματικός μπροστά στον μεθοδικό ολετήρα Μπουτάρη , απέδειξε πως με πολιτική βούληση ένας νομικός της μεγάλης του Διαμαντούρου σχολής , μπορεί να κάνει θαυμάσιους προϋπολογισμούς , να συνεργάζεται διακριτά με την Εκκλησία, όντας κάτι άλλο ως προς την θρησκευτική πίστη , να συνεργάζεται πλήρως με την Πολιτεία σε κοινά θέματα , όπως το παρεμπόριο , χωρίς να παραλείπει σε καιρούς διαδηλώσεων να τονίζει τα ξεχωριστά όρια ανάμεσα στον Δήμο και την Πολιτεία.
Στο μεταξύ και οι δυό τους συγκρούστηκαν ανελέητα με την Χ.Α., πιο εκφραστικός ο Μπουτάρης , εξίσου όμως αμείλικτος κι αποτελεσματικός εντός των ορίων του ο Καμίνης.
Η ανάδειξή τους στην γενικότερη πολιτική γεωγραφία έγινε,στον ελάχιστο πολιτικό χρόνο , με γρήγορες ομογενοποιήσεις, τόλμη και βηματισμό.
Aν αλλάξουμε τον τρόπο αναζήτησης του Γκοντό , στο έργο του Μπέκετ , τότε ο Βλαδίμηρος κι ο Εστραγκόν πήγαν οι ίδιοι να τον βρούν και δεν τον περίμεναν ράθυμα και μεταφυσικά . Έτσι και οι δυό δήμαρχοι έβαλαν γκάζι στην λογική , προκρίνοντας τον ορθολογισμό , τον εμπειρισμό , εντέλει φέρνοντας οι ίδιοι λίγο – λίγο τον όσο Διαφωτισμό μας λείπει.. Ήταν επιλογή τους να το κάνουν , σε δυό ακραίες ή λιγότερο ακραίες περιοχές.
Αντίθετα , στην κεντρική πολιτική σκηνή και στον αποκαλούμενο ενδιάμεσο χώρο , κυρίως ρεφορμιστικά σ/δημοκρατικό , ίσως επειδή κάποιοι είτε θέλουν για τον εαυτό τους τον κύριο ρόλο , όντας στάσιμοι στην αναμονή του Γκοντό , είτε γιατί θαρρούν πως κάποιοι άλλοι , που πήγαν μόνοι τους να τον βρούν είναι ανεπαρκείς και λίγοι στον παρόντα καιρό ( ΕΛΙΑ ) , είτε ακόμα γιατί στους αναζητητές του Γκοντό κάμποσοι προβάλλουν τα εικονίσματα κι όχι τον συμβολισμό και την ταπεινότητα της συνάθροισης μεγάλων ( ΠΑΣΟΚ ) και μικρών ( ανένταχτοι , κινήσεις ) , η ενότητα σκιάζεται από ασάφειες , ενδόμυχα μίση κι αρκετά περιττά προαπαιτούμενα .
Η δύσκολη , ημιτελής προσπάθεια της ΕΛΙΑΣ , αξίζει την συνέχισή της υπό το πρίσμα των συμβολισμών των δυό δημάρχων . Και παρά τις αναπτυξιακές της καχεξίες , είναι η μόνη – όχι η μοναδική – Κ/αριστερή υπόσταση των καιρών , έργω και όχι λόγοις , που δεν αρκείται – ή μάλλον , τον αρνείται – στον μεταφυσικό προσδιορισμό της , αλλά είναι δρώσα και γι’ αυτό ευάλωτη.