Εδώ και λίγα χρόνια η λέξη πρόσημο – από το λεξικό των Μαθηματικών – μπήκε για τα καλά στις πολιτικές ή κομματικές ορολογίες, συνήθως με  το προσθετικό αριστερό ή δεξιό. Στην ουσία πρόκειται περί δογματικού  νεολογισμού, που υποτίθεται πως διασαφηνίζει το αν κάτι που συμβαίνει  στο πεδίο άσκησης της μικρότερης ή μεγαλύτερης εξουσίας μπορεί να  χαρακτηριστεί αριστερό ή δεξιό. Ακούμε φερ΄ ειπείν πως αυτό έχει  αριστερό πρόσημο και το άλλο δεξιό.

Αυτό το μανιχαϊστικό δίπολο ενδημεί κυρίως σε μερίδες του πολιτικού λόγου πέραν  του συντηρητισμού, και άλλοτε είναι ευφορικό άλλοτε  εγκλητικό.

Κι όμως όλα ετούτα είναι απλώς μπαρούφες, δις και τρις και πολλάκις, σήμερα.  Σε μια χώρα με τον γνωστό οικονομικό και πολιτικό εγκλεισμό  σε τοίχους ανάερων δωματίων,  υπεκφεύγει κανείς με την χρήση αυτών  των νεολογισμών και εκών – άκων τοποθετείται σε ανεπίκαιρα  διλήμματα. Δεν είναι ποτέ δυνατόν να ρωτάς έναν πεθαμένο ποια  πολιτικά φρονήματα έχει.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος σε μια ιστορική ομιλία του από το ξενοδοχείο Μ.Βρεττανία, το 1910, λίγο πριν ανακοινώσει την ίδρυση του  κόμματος των Φιλελευθέρων είπε την μνημειώδη και αμφίσημη φράση: «Τα  κόμματα και ημείς υπάρχομεν χάριν της χώρας και των πολιτών της, και  μόνον».

Σήμερα η Ελλάδα βρίσκεται από καιρό στην κλίνη του Προκρούστη κι  αυτό που περιμένει ο μέσος πολίτης από τους πολιτικούς, που ασκούν  Πολιτική είναι το να ακούει πολύ συχνά την λέξη  ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ,  ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ή κάτι τέτοιο.

Άντε για να είμαστε και λίγο του τρέχοντος μοδάτου λεξιλογίου: στο  πρόσημο της κανονικότητας. Και ξέρετε είναι η μόνη περίπτωση αυτό  να είναι θετικό μιας και η κανονικότητα είναι πάντα ένα θετικό status. Άπαξ και την πιάσεις από τα μαλλιά, συμβιώσεις μαζί της θα μπορέσεις  πιο μετά να μιλήσεις για προοδευτικά διακυβεύματα,  για  διαφορετικότητες στο ένα ή το άλλο, για  πολλά.

Αλλά  πρώτα  πρέπει να  πας  από  την ασυμμετρία  στην  κανονικότητα. Είναι  ας  πούμε  ως  να  μην έχεις  νερό να  πλυθείς  ή  ηλεκτρικό  να  ανάψεις  θερμοσίφωνα  κι  εσύ  να  αγωνιάς  για  το  αφρόλουτρο  του  μπάνιου  σου.

Για την ακρίβεια σήμερα η προσπάθεια για την επαναφορά στην  πολιτική ορθότητα, σε επίπεδο βάσης και μόνον, είναι κι αυτή αμφίβολη  και εξ υπαρχής υποθηκευμένη. Η ανάγκη πλεύσεως με άλλες σανίδες  δεν γίνεται – ακόμα κι αυτή – αντιληπτή, με αποτέλεσμα ο πολιτικός λόγος και η προτεινόμενη δράση να αναφέρεται δογματικά σε  ιστορικότητες. Οι πολιτικοί από την άλλη, σάμπως να επέλυσαν στο νου τους τα πάντα – ποντάροντας ως τζάμπα μάγκες στην αλλαγή  συσχετισμών  και παραμερίζοντας  τις κοινές αναγκαιότητες των περισσοτέρων –  λησμονούν τον αντιεθνικιστικό πατριωτισμό και  επιδίδονται σε αχαλίνωτο αυτισμό, του οποίου ο λόγος απευθύνεται σε  ιδεοπληκτικούς   – όχι πολλούς – χωρίς αιτία.

Φυσικά όσα ανέφερα συνολικά προηγουμένως δεν αφορούν σε όλους, αλλά πάντως σε σημαντική μερίδα της μικρής Αντιπολίτευσης. Αντί  να  πεταχτεί στον πνιγόμενο έστω ένα κλαδί μπας και σωθεί, αυτοί του λένε  πιάσου από τα μαλλιά  δηλαδή από πουθενά.

Στ’ αλήθεια  πως  θα κάνεις κάποτες  αναδιανομή, όταν  δεν υπάρχει εργασία  και συνακόλουθα χρήμα ;

Πώς θα δώσεις ασφάλεια όταν συντηρείς τα άβατα των αποκλεισμένων γειτονιών, κατοχυρώνοντας de  facto τον ρόλο τους ως εμβρυουλκών  ανομίας;

Πώς θα αποκτήσεις  αξιοπιστία, που είναι σκαλοπάτι για μια πρωτόλεια  ανάπτυξη όταν τα πάντα γίνονται στο όνομα της αναξιοπιστίας, κι ας το βαφτίζουμε αντίσταση στους εχθρούς;

Ποια  εναλλακτική μπορεί να βγει  στο φως του ήλιου, όταν ανασύρουμε  τους διπολικούς διχασμούς του φωτός και του σκότους;

Γιατί το μεγαλύτερο  κόμμα της  Ήσσονος δημοκρατικής Αντιπολιτεύσεως, ταλανίζεται  στο  πόσο  συχνά  πρέπει να αναφέρεται  και σε  ποιόν τόνο στον οικονομικό φιλελευθερισμό και στην  οικονομική  μεγέθυνση εντός του καπιταλισμού, ώστε  πιο μετά να  υλοποιηθούν πολιτικές, που υιοθετεί η διεθνής Σ/δημοκρατία;

Πολλά μπορούν  να  λεχθούν. Όμως τώρα κι εφόσον καταστεί  εφικτό, ο  λόγος και οι πράξεις πρέπει να εστιάζουν στην κανονικότητα της χώρας  μέσα από δύσκολα, αλλά ευέλικτα εργαλεία. Η κανονικότητα  είναι  ο  νέος πατριωτισμός, η λυτρωτική Μεγάλη Ιδέα, ο πήχυς της υπαρξιακής  μας αγωνίας για το κοντινό αύριο, ημών και των παιδιών μας. Και  κατόπιν είναι ο ατέλειωτος καμβάς χρωμάτων, που θα την κάνει άλλοτε πιο φωτεινή άλλοτε  πιο σκιερή αλλά πάντα υπαρκτή.

Ακριβώς γι’ αυτό ανέφερα στην αρχή τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Ο λόγος του Ηγέτη σε συνθήκες κρίσης πρέπει να ’ναι σχεδόν ολοκληρωτικά εθνικός και σχεδόν λίγο κομματικός. Ο συμβατικός Αρχηγός κάνει το ανάποδο, μη γνωρίζοντας πως ο αφανισμός θα εξαφανίσει και τον ίδιο. Μα ακόμα χειρότερος είναι ο απαίδευτος  μικροπροσωπικός  καιροσκοπισμός, που παραπέμπει στις καθαιρέσεις και επαναφορές της περίφημης οικογένειας Βοργία των πολύ παλιών χρόνων. Αυτός ο καιροσκοπισμός ενδύεται τον μανδύα του καλού για να αποκαλυφθεί γρήγορα, πως είναι η παραλλαγή  των σημερινών αντιμεταρρυθμιστών.

Είναι παρήγορο πως υπάρχουν φωνές, έστω λιγοστές, που πάνε κόντρα στον εθνολαϊκισμό – όχι  μόνο στα λόγια, μα και στην προσπάθεια- , που προσπαθούν για την κανονικότητα.

Είναι αυτό, που έχω ως επικεφαλίδα :…..στο πρόσημο  της κανονικότητας …θα  πρόσθετα των δακρύων, της πικρής και γνωστής αλήθειας, αλλά και της διεξόδου μέσα από τα μονοπάτια  των μεταρρυθμίσεων του σήμερα και του αύριο. Μόνον αυτοί που προτάσσουν τον εθνικό λόγο και την ιεράρχηση στόχων και προτεραιοτήτων μπορούν να το κάνουν….

Κάπου εκεί κι εγώ και άλλοι.