Έχασα τις τοποθετήσεις των πολιτικών αρχηγών χτες, σκοπίμως και χωρίς τύψεις. Πήγα σ’ ένα μουσικό festival κι απόλαυσα τη παρέα και τη μουσική. Η ζωή άλλωστε δεν είναι μόνον πολιτική. Διαβάζω/ακούω, λοιπόν, από το πρωί σήμερα τις ομιλίες των πολιτικών αρχηγών και αντιλαμβάνομαι ότι πρόκειται για το πιο χιλιοπαιγμένο deja vu. Το φαιοκόκκινο μέτωπο του εθνολαϊκισμού vs των Ευρωπαϊστών δημοκρατών. Τόσο απλά, τόσο ωμά. Μαθήματα πολιτικού ρεαλισμού από Βενιζέλο, ρελάνς μανιχαϊσμού από Τσίπρα. Οι υπόλοιποι είτε αδιάφοροι, είτε προσκολλημένοι στα συνηθισμένα, καλά ή κακά.
Το θέμα είναι ότι ανεξαρτήτως προτιμήσεως ή κρίσεως των χτεσινών πολιτικών ομιλιών, ο οποιοσδήποτε ευρωπαϊστής πραγματιστής δημοκράτης -και ναι, διόλου τυχαία η επιλογή των λέξεων- στοιχειωδώς αντιλαμβάνεται ότι αυτή η χώρα πέρα από το οικονομικό τέλμα, βρίσκεται κοντά και σε πολιτικό αδιέξοδο. Έχει κανείς την αίσθηση ότι τα πρόσωπα δεν αρκούν ή αν θέλετε δεν ελκύουν/πείθουν πλατιές πλειοψηφίες ή δυναμικά στρώματα έστω της ελληνικής κοινωνίας, ενώ η όποια μετεξέλιξη των πολιτικών φορέων είτε γίνεται υπερβολικά καθυστερημένα, είτε καθόλου. Ως ψηφοφόρος δεν μετανιώνω ούτε στο ελάχιστο για την ψήφο μου. Ως πολίτης, όμως, νιώθω ξεκρέμαστη και το κυριότερο τρομερά ανήσυχη περισσότερο με τις πολιτικές διεργασίες, παρά με τις οικονομικές.
Έχω δηλώσει επανειλημμένα ότι και η συμφωνία να κλείσει είναι αρκετά απίθανο να εφαρμοστεί από το παρόν κυβερνητικό σχήμα, ενώ ακόμη κι αν γίνει το θαύμα, είναι τέτοια η δομική ζημιά σε οικονομικό επίπεδο που χρειάζεται πολλή δουλειά, σκληρές μεταρρυθμίσεις και το πιο σημαντικό ένα είδος νέου κοινωνικού συμβολαίου μεταξύ πολιτικών φορέων και κοινωνίας. Το τελευταίο προϋποθέτει ρεαλισμό και σοβαρότητα, στοιχεία προς εξαφάνιση στην πολιτική αρένα δυστυχώς, πόσο δε μάλλον στο κυβερνητικό στρατόπεδο.
Η πραγματικότητα είναι ότι στην Ελλάδα του 2015, οι οπισθοδρομικές φωνές και οι δυνάμεις της ακινησίας υπερτερούν. Ο συντηρητισμός και ο πολιτικός πρωτογονισμός είναι άλλωστε, διακομματικός. Σε κάθε χώρο, δεξιά, αριστερά, κέντρο, το πραγματικό ερώτημα, «μεταρρύθμιση ή αντιμεταρρύθμιση» έχει τεθεί, πλέον, επί τάπητος. Επείγει σχεδόν επιτακτικά -τα χρονικά πλαίσια σχεδόν ασφυκτικά αν όχι ανύπαρκτα- να βάλουμε, λοιπόν, κάτω τα καινούργια δεδομένα και να ξεκαθαρίσουμε τι ακριβώς θέλουμε. Δεν έχουμε την πολυτέλεια πλέον να οδυρόμαστε για το τι κακό μας βρήκε ή απλώς να δείχνουμε ο ένας τον άλλο με το δάχτυλο. Μην ξεχνάμε ότι η απαισιοδοξία είναι η μητέρα της αδράνειας. Και η αδράνεια δεν λύνει προβλήματα, απλά τα διαιωνίζει, αν όχι τις περισσότερες φορές τα διογκώνει.
Τούτων λεχθέντων, μπορεί να ικανοποιήθηκα από την υπεροχή της επιχειρηματολογίας του μεταρρυθμιστικού κέντρου συνολικά και της Ν.Δ. έναντι των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και λοιπών, όμως δεν έλαβα καμία απάντηση επί του πρακτέου. Τι θα γίνει αν έρθει το εκβιαστικό δίλημμα τύπου μια κάκιστη συμφωνία έναντι μιας χρεοκοπίας; Θα σηκώσουμε απλά τα λάβαρα της διαφοροποίησης και θα αρκεστούμε σε διαχωριστικές γραμμές; Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη και πλέον πρέπει να αναμετρηθούμε, ο καθένας ξεχωριστά και από το δικό του πολιτικό μετερίζι, αλλά και συνολικά με το παρόν. Το τώρα δεν μπορεί να περιμένει στη γωνία μέχρι να ξεκαθαρίσουμε το χτες.
Κοινώς αναγκαία τα συνέδρια και σεβαστές οι διατυπώσεις περί διαφωνιών με διάφορα πρόσωπα που πρωτοστατούν. Θεμιτή και απαραίτητη η αντιπαράθεση στο Κοινοβούλιο με την ανεδαφικότητα, τους μαξιμαλισμούς και τις ιδεολογικές εμμονές. Αρκούν όλα αυτά; Προφανώς και όχι. Πρέπει να έχουμε ολοκληρωμένο σχέδιο για την επόμενη μέρα. Κομπαρισμοί τύπου «εγώ σας τα έλεγα» πέραν του ότι δεν προσφέρουν τίποτε στον τόπο, αποδεικνύονται στην πράξη ισοδύναμης ανεπάρκειας με τα λεκτικά πυροτεχνήματα του μετώπου της δραχμής. Τα δεδομένα είναι συγκεκριμένα, δυσάρεστα και δεν αφήνουν περιθώρια για αμπελοφιλοσοφίες. Πρέπει να πάρουμε θέση όχι τόσο απέναντι στην κυβερνητική αστοχία, όσο σε αυτό που μας προτείνουν εδώ και τώρα οι εταίροι μας.
Υπάρχουν περιθώρια ελιγμών; Πού συμφωνούμε; Με ποια διαφωνούμε και γιατί; Ως νέα γυναίκα, εργαζόμενη που επιθυμώ την χώρα εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου περιμένω απαντήσεις και είμαι έτοιμη να συμβάλλω στην διαμόρφωση προτάσεων. Εσείς;
Πηγή: http://maga.gr/