Εδώ και πολύ καιρό, για την ακρίβεια από τότε που ξέσπασε η κρίση και μπήκαμε στα μνημόνια όλοι διαπιστώνουμε πως το κράτος στην Ελλάδα δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε σε μια ευρωπαϊκή χώρα, πως η δημόσια διοίκηση είναι υπερτροφική, γραφειοκρατική και αναποτελεσματική, ότι οι κυβερνήσεις λειτούργησαν για δεκαετίες και εξακολουθούν να λειτουργούν, με πελατειακούς όρους, με ρουσφέτια και διορισμούς ημετέρων και ότι στο πολιτικό σύστημα επικρατεί αναξιοκρατία.
Η κριτική αυτή μπορεί να είναι ισοπεδωτική και σκληρή, δυστυχώς όμως δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Άλλωστε αυτός υπήρξε και ο βασικός λόγος που όταν πλέον ήρθαν τα μνημόνια, με τα σκληρά μέτρα και τις επιτηρήσεις, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας – ψηφοφόρων των κομμάτων εξουσίας – δυσαρεστημένοι έστρεψαν την πλάτη στο « παλιό πολιτικό σύστημα» και αγκάλιασαν τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα που τους υποσχέθηκε πως θα επαναφέρει την χώρα στην πρότερη κατάσταση συν ένα μπόνους «αριστερής γενναιοδωρίας». Ήταν η στιγμή που οι ψηφοφόροι – πελάτες ανακάλυψαν πως τα κόμματα που διόρισαν αυτούς τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους και ικανοποίησαν κάθε είδους ρουσφετολογική επιθυμία, δεν μπορούσαν πλέον να συνεχίσουν τις εξυπηρετήσεις, αφού οι μνημονιακές δεσμεύσεις και επιτηρήσεις το απαγόρευαν και επειδή εν πολλής τους είχαν διορίσει πλέον περίπου όλους! Ο ΣΥΡΙΖΑ, σαν έτοιμος από καιρό, δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να διατηρήσει όλες τις παθογένειες του κράτους και του κομματικού συστήματος, να συνεχίσει από εκεί το παλιό πολιτικό σύστημα είχε αναγκαστεί να σταματήσει και με τη «δημιουργική» φαντασία του να δώσει νέα ώθηση στο πελατειακό κράτος, με την ανοχή από ένα σημείο και μετά των εταίρων και δανειστών.
Αλήθεια πως θα μπορούσε να συμβεί κάτι διαφορετικό από αυτό που συνέβη τα τελευταία χρόνια στη χώρα, πόσο διαφορετικό θα μπορούσε να είναι το κράτος και η η δημόσια διοίκηση όταν τα πολιτικά κόμματα, που μετά την πτώση της δικτατορίας ξεκίνησαν με δυναμισμό, νέες ιδέες λαϊκή συμμετοχή και πρωτόγνωρες για την εποχή δημοκρατικές διαδικασίες και πέτυχαν πολλά στην οικονομία, το θεσμικό πλαίσιο και την κοινωνική συνοχή, εκφυλίστηκαν βαθμιαία σε γραφειοκρατικούς μηχανισμούς «τεχνικών» της εξουσίας; Που ως κύριο στόχο είχαν την αναπαραγωγή της κυριαρχίας τους προς όφελος τους και την διαχείριση των κρατικών μηχανησμών με τρόπο που να εξυπηρετεί αυτόν τον σκοπό.
Τα κόμματα δεν λειτουργούσαν πλέον με θεσμικές διαδικασίες και αυτές που υπάρχουν μόνο κατ’ επίφαση είναι δημοκρατικές. Έγιναν περίπου αμιγώς αρχηγικά με αυλές και αυλικούς, με στενούς κύκλους και σκληρούς μηχανισμούς, με ομάδες και ομαδάρχες. Όπου κριτήριο για την ανάδειξη σε κομματικές θέσεις κλειδιά και στις κυβερνήσεις δεν ήταν πλέον τα πολιτικά, γνωστικά και διαχειριστικά προσόντα αλλά κυρίως οι σχέσεις με τον αρχηγό και τις κομματικές και επιχειρηματικές παρέες. Όταν πλέον, κατά μία σατανική σύμπτωση της ιστορίας, ήρθαν στα «πράγματα» οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, σαν έτοιμοι από καιρό, έκαναν «γιούργια» στην εξουσία και τα οφέλη της ενώ ανήγαγαν τον κομματισμό και το ρουσφέτι σε επιστήμη.
Περιμένουμε άραγε έτσι να πάει η χώρα μπροστά, αν πρώτα τα κόμματα που αποτελούν τους θεσμικούς πυλώνες του κοινοβουλευτικού μας συστήματος δεν αλλάξουν πρώτα τα ίδια; Αν δεν εκδημοκρατιστούν και δεν λειτουργήσουν στο εσωτερικό τους με θεσμικές, διαφανείς – ανοικτές διαδικασίες; Aν δεν πείσουν άξια και επιτυχημένα μέλη της κοινωνίας να ασχοληθούν με την πολιτική, αν δεν βάλλουν φρένο στην έκρηξη του ατομισμού, της ιδιοτέλειας και του κυνισμού που έχουμε τα τελευταία χρόνια, προτάσσοντας την συλλογικότητα, την κοινή σχεδιασμένη προσπάθεια και την άσκηση της πολιτικής με αίσθηση ευθύνης για το σύνολο της κοινωνίας και το κοινό καλό, με απόφαση για προσφορά στη χώρα;
Η πολιτική δεν υπήρξε βέβαια ποτέ μια υπόθεση «αγγέλων» αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να αφεθεί στα χέρια «διαβόλων». Εξακολουθεί να είναι μια πολλή σοβαρή υπόθεση για να ασκείται κατά κύριο λόγο από τους κλειστούς μηχανισμούς εξουσίας, τους τυχοδιώκτες, τα ψώνια και τους πολιτικούς απατεώνες που κυριαρχούν σήμερα.