Πρωθυπουργός και υπουργοί μιλάνε με υπονοούμενα που θέλουν να δείξουν στα εκάστοτε «θύματα» των αναφορών τους τη δύναμη των ενοχοποιητικών στοιχείων που γνωρίζουν, αλλά δεν αποκαλύπτουν. Πρωθυπουργός και υπουργοί υπονοούν τη δυνατότητα να εκπέμψουν πολιτικές για να αποκαταστήσουν αδικίες σε κοινωνικές ομάδες «θύματα» φορολογικών ή άλλων επιλογών, επικαλούμενοι «ισοδύναμα μέτρα», που όμως δεν τα αποκαλύπτουν καθώς τα επεξεργάζονται… για το μέλλον. Αυτές οι πολιτικές πρακτικές των καιρών μας βασίζονται σε μια κοινή μεθοδολογία προθέσεων. Να εκβιάζουν τα θύματα και να τα καθιστούν αιχμάλωτα έναντι μιας άγνωστης δύναμης των εκβιαστών τους να επιφέρουν το απόλυτο κακό ή να μη το αποτρέψουν.

Με τον τρόπο αυτό σε μια θεσμικά ανοχύρωτη και αδιαφανή πολιτεία, διαμορφώνονται ή ενισχύονται πελατειακές εξαρτήσεις πολιτών με πολιτικούς και πολιτικά σχήματα. Κυρίως όμως, η επανάληψη των πρακτικών αυτών και η αναγόρευσή τους σε συνήθεις μετατρέπει την πελατειακή πολιτική εξάρτηση σε ιδεολογικό ιστό που διαπερνά και χαρακτηρίζει τη λειτουργία της Δημοκρατίας. Ετσι οι πολίτες δεν καθοδηγούν την πολιτική τους δράση και συμπεριφορά έναντι της Δημοκρατίας εμπνεόμενοι από αρχές και ιδέες αλλά από τον φόβο για το κακό που θα τους συμβεί ή που δεν πρόκειται να αποτραπεί από την εκάστοτε κυβερνώσα πολιτική παράταξη.

Ομως, όταν ο φόβος υποκαθιστά την πολιτική ιδεολογία, η Δημοκρατία μετατρέπεται από καθεστώς που βασίζεται στην ελεύθερη βούληση των πολιτών σε καθεστώς επιβουλής και εξαρτήσεων. Οι ομάδες συμφερόντων γίνονται το κυρίαρχο σχήμα κοινωνικής οργάνωσης και μεταξύ αυτών πρωτοστατούν αυτές που μπορούν ευκολότερα να επιβληθούν των υπολοίπων. Και αίφνης, αναδεικνύονται οι ομάδες της βίας, καθώς είναι εκείνες που μπορούν πιο εύκολα να εμπορευθούν τον εκβιασμό και τον φόβο.

Ο εκφασισμός της κοινωνίας γίνεται σταδιακά και υποδόρια πραγματικότητα, που παράγεται μέσω της κυριαρχούσας πολιτικής ιδεολογίας των υπονοουμένων, ενώ ενισχύεται από την αγελαία συμπεριφορά των πολιτών που διεκδικούν μέσω της «αγέλης» την κατοχύρωση των συμφερόντων τους – με τους πιο καταπιεσμένους μεταξύ αυτών να επιζητούν την ίδια την κατοχύρωση του δικαιώματός τους στη ζωή. Τα τάγματα της Χρυσής Αυγής γενικεύονται ως τρόπος οργάνωσης των κομμάτων, με την εμφάνιση αντίστοιχων ταγμάτων ειδικού κομματικού προσανατολισμού. Και ο βιαιότερος κυριαρχεί… Αυτό γράφει η Ιστορία, όταν αβαρείς πολιτικοί σε ανοχύρωτες δημοκρατίες εκκολάπτουν με την ιδεολογία των υπονοουμένων τον φασισμό…