Μήπως είναι καιρός να καταλάβουμε ότι ο Εμφύλιος τελείωσε το 1949 – έστω και αν τα απόνερά του μας ταλαιπώρησαν για κάμποσα χρόνια ακόμη – και ότι η χούντα εξεμέτρησε το ζην το 1974; Οτι μετά από 40 χρόνια κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, με όλα τα προβλήματά της, δεν μπορούμε να αλληθωρίζουμε προς το παρελθόν, αλλά επιβάλλεται να κοιτάξουμε επιτέλους το μέλλον; Οτι πρέπει να σταματήσουμε να καταναλώνουμε περισσότερη – και κακοχωνεμένη – ιστορία από όση μπορούμε να παράγουμε; Οτι είναι καιρός να συμφιλιωθούμε επιτέλους με την πραγματικότητα, να αφήσουμε στην άκρη τις ηθικολογίες, τους λαϊκισμούς και τα φτηνά ψηφοθηρικά παιχνίδια που το μόνο που πετυχαίνουν είναι να αναβιώνουν και να αναπαράγουν συνεχώς τη διχόνοια, την ένταση και τη σύγκρουση;
Ναι, η κρίση μάς έχει αποδιοργανώσει, ατομικά και συλλογικά, η ευρωπαϊκή ταυτότητα στην οποία τόσο είχαμε επενδύσει – ευκαιριακά και ιδιοτελώς όπως αποδείχθηκε – έχει αποδομηθεί με τη βοήθεια φυσικά και κάμποσων εθνοσωτήρων που θεώρησαν ότι μπορεί να οικοδομήσουν το πολιτικό τους μέλλον αναπέμποντας καθημερινά οργισμένους ψαλμούς σωτηρίας, εν ονόματι του λαού και του έθνους… Ναι, η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει – και δικαίως ως έναν βαθμό – μια κρίση ταυτότητας και προσανατολισμού, καθώς είδε να καταρρέουν όλα όσα είχε επενδύσει. Η ευκαιριακή έστω αφύπνιση που προκάλεσε η αποκάλυψη της εγκληματικής δράσης των νεοναζί θα είναι τραγικό όμως για ακόμη μία φορά να γίνει βορά στον μύλο στενόμυαλων μικροκομματικών υπολογισμών.
Ο φανατισμός και η εμπάθεια δεν υπήρξαν ποτέ καλοί σύμβουλοι για κανέναν. Το ίδιο και οι διχαστικές πολιτικές στις οποίες δυστυχώς φαίνεται να επενδύουν και τα δύο κόμματα που δεσπόζουν αυτή τη στιγμή στο πολιτικό στερέωμα. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ και οι οπαδοί του μπορούν συλλήβδην να τσουβαλιάζονται ως θιασώτες της βίας με τη θεωρία των δύο άκρων, ούτε τα κόμματα της συγκυβέρνησης να θεωρούνται υπηρέτες της Ακροδεξιάς ή ότι απεργάζονται σενάρια συνωμοσίας. Γιατί όσο θεμιτή είναι η αντιπαράθεση πολιτικής και ιδεών, άλλο τόσο αθέμιτο είναι να θεωρείται ο πολιτικός αντίπαλος εχθρός ή και υπονομευτής της δημοκρατίας.
Ούτε η χώρα ούτε πολύ περισσότερο οι πολίτες έχουν την πολυτέλεια, την ώρα που αγωνίζονται με μύριες δυσκολίες να επιβιώσουν μέσα στη δίνη της κρίσης, να συνθλίβονται μέσα σε ένα κλίμα πολιτικού διχασμού. Με εξαίρεση ίσως κάποιες μειοψηφίες φανατικών και απογοητευμένων που βρίσκουν διέξοδο για την οργή τους μέσα σε μια ακραία πολιτική σύγκρουση, η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών έχει απορρίψει και έχει καταδικάσει αυτού του είδους τις πολιτικές πρακτικές. Είναι καιρός να καταλάβουν τόσο στη ΝΔ όσο και στον ΣΥΡΙΖΑ ότι η πολιτική της έντασης και του διχασμού δεν οδηγεί πουθενά αλλού παρά στη διόγκωση της ανασφάλειας, στην κοινωνική έκρηξη και στην ακόμη μεγαλύτερη απονομιμοποίηση της πολιτικής και των πολιτικών. Ο,τι δηλαδή υποτίθεται πως προσπαθούν να καταπολεμήσουν…