Αναμφίβολα, η πιο καθοριστική και επείγουσα για το μέλλον της χώρας μεταρρύθμιση είναι αυτή του πολιτικού μας συστήματος.

Δεν είναι τυχαίο ότι δεν υπάρχει -παλιά ή νέα- πολιτική δύναμη που να μην υπογραμμίζει αυτή την αναγκαιότητα, τις περισσότερες φορές ωστόσο με τρόπο που -στην ουσία- να την ακυρώνει στην πράξη.

Στις μέρες μας ιδιαίτερα, που η απογοήτευση από την πολιτική των εν ενεργεία πολιτικών οδηγεί στη στήριξη νέων, πρωτοεμφανιζόμενων πολιτικών δυνάμεων και μάλιστα με ιδιαίτερο ενθουσιασμό, αντιπαρατίθενται για το θέμα αυτό δύο απόψεις, που μάλλον θολώνουν περισσότερο τα πράγματα.

Η μία άποψη, ότι «πολιτική δεν γίνεται χωρίς πολιτικούς», μοιάζει μάλλον σαν μια τελευταία γραμμή άμυνας μιας γενιάς πολιτικών που θέλει να κατοχυρώσει τα κεκτημένα της…

Αν «πολιτική» είναι το όραμα που έχει κάποιος για την κοινωνία και τη χώρα καθώς και ο δρόμος που προτείνει για την υλοποίησή του, γιατί να είναι αποκλειστικό προνόμιο μερικών μόνο;

Ούτε και η ιδιότητα του «πολιτικού» μπορεί να αποτελεί προνόμιο, μια και ούτε… σχετικά πτυχία απονέμονται, αλλά ούτε και «κλειστό» ή βιοποριστικό επάγγελμα πρέπει να θεωρείται.

Από την άλλη, δεν μπορεί να εννοείται ως «πολιτική» και η κάθε λαϊκίστικη άποψη ή πρόταση που μόνο στο να χαϊδεύει αυτιά αποσκοπεί, ούτε βέβαια και γίνεται κανείς «πολιτικός» μόνο και μόνο επειδή θέλει να είναι αρεστός σε όλους.

Το πρόβλημα σήμερα είναι να ξεπεράσουμε τους γενικόλογους αφορισμούς και ν? ασχοληθούμε με την ουσία των μεταρρυθμίσεων που απαιτούνται για την αλλαγή του πολιτικού συστήματος.

Η μείωση των βουλευτών σε 200, για παράδειγμα, που ακούγεται ευχάριστα από πολλούς, δεν θα έχει καμιά απολύτως θετική επίπτωση αν οι βουλευτές εξακολουθήσουν να εκλέγονται με τον… πελατειακό σταυρό, ούτε όμως και η κομματική λίστα θα φέρει κάτι το καινούργιο, αν δεν αλλάξει ο αρχηγικός χαρακτήρας των κομμάτων.

Πρέπει ν? αλλάξει το εκλογικό σύστημα, να εκδημοκρατιστούν τα κόμματα, να περιοριστούν οι εκλογικές θητείες, να… εκλογικευτούν οι περιφέρειες.

Σ? αυτά τα κρίσιμα σημεία όμως το πολιτικό κατεστημένο αντιστέκεται σθεναρά από παλιά, αρκεί να θυμηθούμε την υπαναχώρηση του Κώστα Σημίτη στον τεμαχισμό της Β/ Αθήνας, κάτω από την πίεση των διακομματικών βαρόνων που τη λυμαίνονται επί δεκαετίες!

Αν δεν αλλάξουμε ριζικά το σημερινό πολιτικό σύστημα, ας μην ελπίζουμε ούτε σε… άλλη πολιτική, ούτε σε… άλλους πολιτικούς!