Όσο λιγοστεύει το λάδι στο καντήλι της τετραετίας τόσο ανεβαίνουν στην επιφάνεια οι γνωστές κι απ’ ότι φαίνεται μη ιάσιμες παθογένειες του πολιτικού συστήματος. Τα – εκάστοτε – δύο κόμματα «εξουσίας» φορτίζουν την πολιτική ατμόσφαιρα με πολωτικά συνθήματα, τα υπόλοιπα καλούνται να αποδείξουν στους πολίτες ότι η κοινοβουλευτική παρουσία τους είναι αναγκαία.
Η προεκλογική αυτή «παράδοση» διανθίζεται αυτό το διάστημα και με ένα καινούργιο φαινόμενο. Μερικά από τα σημερινά κοινοβουλευτικά κόμματα κινδυνεύουν να χάσουν το μεγαλύτερο μέρος της δύναμής τους στη Βουλή βαδίζοντας προς την απόλυτη συρρίκνωση, πριν ακόμα προκηρυχθούν οι εκλογές. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που αναδεικνύει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο τη «φτώχεια» του πολιτικού συστήματος και των συντελεστών του.
Οι αιτίες γνωστές από καιρό. Τα πολιτικά κόμματα της χώρας παραμένουν κατά βάση αρχηγικά. Δεν έχουν κατακτήσει ένα, έστω και σχετικό επίπεδο πολιτικής – όχι ιδεολογικής – ενότητας. Δεν έχουν καθαρούς πολιτικούς στόχους και επεξεργασμένη στρατηγική. Η διαφορά των «μεγάλων» από τα «μικρά» είναι ότι τα λεγόμενα μεγάλα κόμματα επιτυγχάνουν την ενότητά τους στη βάση της νομής της εξουσίας που επιβάλει την συγκατοίκηση ακόμα και λαϊκιστών με μεταρρυθμιστές. Στην έλλειψη αυτής ακριβώς της πολιτικής ενότητας γύρω από συγκεκριμένους στόχους οφείλεται η σημερινή κρίση ορισμένων «μικρών» κομμάτων, όσων τουλάχιστον δεν αποτέλεσαν εξ αρχής γραφικά συνοθυλεύματα, που φαίνονται συχνά να παραπαίουν και να αντιφάσκουν.
Κι όταν βέβαια δεν υπάρχει πολιτικό διακύβευμα επικρατούν άλλες στοχεύσεις, προσωπικές κυρίως. Η (επαν)εκλογική προσωπική επιβίωση γίνεται αυτοσκοπός και ανοίγει το δρόμο για την ιδεοληπτική δημιουργία «μετώπων σωτηρίας» της πολύπαθης χώρας.
Δεν υπάρχει πλέον η πολυτέλεια συναισθηματικών ή επικοινωνιακών-συνθηματικών επικλήσεων. Τα «μικρά» κόμματα πρέπει να αποδείξουν πολιτικά την αναγκαιότητα της κοινοβουλευτικής τους επιβίωσης.