Ήταν αναμενόμενο. Με την ουσιαστική διάλυση της ΔΗΜΑΡ και την αμήχανη αφλογιστία της Ελιάς, η εξάπλωση του Ποταμιού στον προοδευτικό χώρο μοιάζει περίπατος. Κάποιοι λοιπόν πρέπει να φροντίσουν να το αναχαιτήσουν, με σοβαρά άρθρα, σε μέσα ενημέρωσης με επιρροή, προβάλλοντας την ασάφεια και απλοϊκότητα του περίεργου αυτού κόμματος.
Η «πολιτική χωρίς κομματικό παρελθόν» ενοχλεί σφόδρα αφού, αν επικρατήσει ως ιδέα, αφήνει ανεπάγγελτους ένα σωρό «αναντικατάστατους». Η ιδέα πρέπει να καταπολεμηθεί εν τη γενέσει της, αλλιώς πάνε χαμένα τόσα πολιτικά τζάκια που χτίστηκαν μετά τον Εμφύλιο αλλά και στη Μεταπολίτευση. Τί θα απογίνει «το παιντί» που από μικρό προοριζόταν το λιγότερο για υπουργός; Ο Γ. Καρατζαφέρης είχε πει εύστοχα σε κάποιο προεκλογικό ντιμπέϊτ ότι το καλύτερο προσόν για να κάνει πολιτική καριέρα ένας φέρελπις νέος είναι να λέγεται Παπανδρέου ή Καραμανλής. Θα προσθέταμε: ή να πάρει το επίθετο Βενιζέλος ή να είναι απόγονος της Πηνελόπης Δέλτα. Συντριπτικό λοιπόν το επιχείρημα: «παρθενογένεση στην πολιτική δεν υπάρχει»! Όλες οι παρθένες πρέπει να περάσουν από το κρεβάτι του φεουδάρχη κατά την πρώτη νύχτα του γάμου τους, μετά βλέπουμε…
Οι ποταμίτες έχουν όμως και άλλα κουσούρια. Με τους απλοϊκούς αφορισμούς τους αμφισβητούν την ουσία της κοινοβουλευτικής διαδικασίας και ακυρώνουν αβασάνιστα το θεμελιακά χαρακτηριστικά της δημοκρατίας μας. Μήπως όμως πρέπει ν’ αναλογιστούμε τί έσπρωξε μισό εκατομμύριο συμπολίτες να ψηφίσουν ναζισμό και πολύ περισσότερους να χλευάζουν τους πολιτικούς ιδιωτικώς αλλά και δημοσίως; Φυσικά, η απόδοση ευθύνης θα έπρεπε να γίνει κατά περίπτωση και προσωποποιημένα. Γιατί, άραγε, δεν γίνεται παρά μόνο σε κάποιες κραυγαλέες περιπτώσεις που είναι αδύνατο να συγκαλυφθούν; Αντί να κατηγορείται το Ποτάμι για την, έστω ισοπεδωτική, προβολή των ευθυνών, μήπως θα έπρεπε να αναζητηθούν οι αιτίες του κατήφορου στην κακή σχέση των πολιτικών με αξιοκρατία και ανανέωση και στην άρρηκτη σχέση τους με ρουσφέτι, πελατεία και διαφθορά;
Δεν ήταν σκάρτοι όμως μόνο οι πολιτικοί, ήταν και άλλοι εκλεκτοί: δημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί, επιχειρηματίες. Και, φυσικά, καλλιτέχνες, γιατροί, δικηγόροι, δικαστές, μηχανικοί. Θα έπρεπε το Ποτάμι να ρίξει και σε αυτούς το ανάθεμα. Πολλοί από δαύτους έβλαψαν το δημόσιο συμφέρον και άσκησαν τη δική τους εξουσία με ιδιοτέλεια ή ανεπάρκεια. Γιατί, άραγε, η λαϊκή οργή δεν στρέφεται μαζικά εναντίον τους, αλλά εστιάζει μόνο στους πολιτικούς; Την απάντηση δεν χρειάζεται να την πει τούτο το άρθρο. Την ξέρει ο κάθε σκεπτόμενος πολίτης.