Ίσως είμαστε από τις μοναδικές Ευρωπαικές χώρες όπου ένα από τα σημαντικότερα διαβατήρια πολιτικής και κοινωνικής ανέλιξης αποτελεί η επίδειξη πολιτικής και κοινωνικής αμορφωσιάς , η διατύπωση ενός πολιτικού που όταν δεν φλερτάρει με το γελοίο , συναγελάζεται με την χυδαιότερη μορφή μικροαστικού φασισμού και ρατσισμού.
Τελευταίο παράδειγμα η ανάρτηση της βουλευτού των Ανεξαρτήτων Ελλήνων , Ραχήλ Μακρή στον προσωπικό της λογαριασμό στο facebook :’’ Επειδή λαμβάνω συνεχώς μηνύματα αγωνίας από πολίτες που φοβούνται μεθόδευση στην Αμφίπολη. Επειδή οι γερμανοί φίλοι μας αγαπούν τις αρχαιότητες και μας έχουν κατακλέψει. Επειδή οι πατρώνοι τους, έχουν κλέψει αρχαιολογικούς θηςαυρούς που διατηρούν στα μουσεία τους. Επειδή η κυβέρνηση έχει παραδοθεί στους εταίρους και σε τοκογλύφους. Επειδή κανείς Έλληνας δεν έχει εμπιςτοςύνη σε Αυτούς που παρέδωςαν την εθνική κυριαρχία, που εκχωρούν αιγιαλούς, αρχαιολογικούς χώρους και δημόςια περιουςία στο όνομα ενός επαχθούς χρέους. Επειδή στην δανειακή σύμβαςη , που υπέγραψε η τρικομματική κυβέρνηση , υπάρχουν εμπράγματες εγγυήςεις. Ως εκπρόςωπος του έθνους καλώ την υπεύθυνη αρχαιολόγο Αικατερίνη Περιστέρη και την επιστημονική κοινότητα των αρχαιολόγων, να προφυλάξουν τα ευρήματα από κάθε ύποπτη προσπάθεια, ακόμη και με παραβίαση εντολών υπουργών και του ίδιου του πρωθυπουργού. Σε περίπτωση που υπάρξουν ύποπτες κινήςεις να ενημερώσουν τους βουλευτές του αντιμνημονιακού τόξου και τους αρχηγούς των κομμάτων’’.
H Ραχήλ Μακρή , δεν θα ήταν τίποτα παραπάνω από μια γραφική καρικατούρα που θα υπενθύμιζε σε πολλούς από εμάς τις πληγές που έχει αφήσει πάνω στο σώμα της κοινωνίας μας , η έλλειψη φιλευλεύθερης παιδείας, αγωγής του πολίτη και αυτογνωσίας μιας σημαντικής μερίδας συμπολιτών μας που όταν δεν κλείνει τις ράμπες των αναπήρων και δεν κλέβει τους φόρους βαυκαλίζεται ότι είναι απόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Το πρόβλημα καθίσταται σημαντικό και θεσμικό από την στιγμή κατά την οποία αυτό το πρωτόγονο μοντέλο ‘’κοινωνικό-πολιτικής ‘’ αντίληψης , εκπροσωπείται στο Κοινοβούλιο. Τότε η παύει να είναι αρμοδιότητα επιθεωρισιακών ηθοποιών και μετατρέπεται σε ζήτημα ποιότητας της ίδιας της Δημοκρατίας. Και εκεί αρχίζουν τα δύσκολα. Γιατί κάτι γίνεται όταν ο εχθρός είναι εξωτερικός αλλά όταν είσαι εσύ ο ίδιος ο ψηφοφόρος , τότε τι γίνεται ;