Με την καθυστερημένη επίσκεψή του στο Βερολίνο και στο Παρίσι ο κ. Αντώνης Σαμαράς πρέπει να κατάλαβε επιτέλους κάτι το σημαντικό: ότι όσο εύκολο είναι να κατηγορείς τους άλλους ότι δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να διαπραγματευτούν όσο έπρεπε, τόσο δύσκολο είναι να αποδείξεις ότι εσύ είσαι πιο άξιος από αυτούς και διαφορετικός.

Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε για τον κ. Τσίπρα και όλους τους άλλους που, χωρίς αναστολές, ανέξοδα και χωρίς αιδώ χρησιμοποιούν τα λόγια τα μεγάλα τα απατηλά. Όλοι γνωρίζουμε ότι η χώρα μας χρωστάει εξωφρενικά ποσά, ότι για την εξυπηρέτηση του χρέους και τις ανάγκες του κράτους και τις έστω συρρικνωμένες της κοινωνίας, απαιτούνται νέα δανεικά γιατί δεν έγιναν οι μεταρρυθμίσεις εκείνες που θα περιόριζαν τα δημόσια έξοδα και γιατί, με τη κυρίαρχη φοροδιαφυγή και φοροκλοπή, τα δημόσια έσοδα δεν φτάνουν. Όμως τα νέα δανεικά η αγορά μάς τα αρνείται, με εξαίρεση τα φοβερά κυρίως τρίμηνα γραμμάτια· και τα μόνα που προσφέρονται είναι αυτά που αποφασίζονται από τους εταίρους μας με την καταλυτική υποχρέωση μας να πηγαίνουμε από κοινωνική θυσία σε κοινωνική θυσία και να βρούμε ποιά περιουσιακά στοιχεία θα μπορούσαν, εκποιούμενα, να αλαφρώσουν ένα χρέος που αυξάνεται όσο βαθαίνει η κρίση της παραγωγής.

Όλοι τα γνωρίζουμε αυτά, ή θα έπρεπε να τα γνωρίζουμε, αλλά κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε την αλήθεια, αξιώνοντας από τους εταίρους μας όσα δεν αξιώνουμε από τον εαυτό μας.

Μέσα στην μεγάλη κρίση, η πραγματικότητα στη χώρα μας είναι η εξέγερση (πολλών) στην Ύδρα εναντίον των αποδείξεων, δηλαδή υπέρ της φοροκλοπής, τα προηγούμενα της Ζακύνθου και άλλων περιοχών με τους δήθεν τυφλούς και δήθεν σακάτηδες, η συστηματική απόδοση στους 
«ξένους» όλων των κακώς κειμένων της σε κρίση κοινωνίας μας (και να ο ρατσισμός και η ξενοφοβία) και συνάμα η εξωφρενική ανοχή των αρχών απέναντι στο νεοφασιστικό εγκληματικό παρακράτος έξω, αλλά ήδη και μέσα στη Βουλή.

Οι ξένοι ηγέτες, όλοι, μας βεβαιώνουν όπως βεβαίωσαν τον κ. Σαμαρά κι όπως είχαν βεβαιώσει όλους τους προηγούμενους πρωθυπουργούς, ότι είναι μια Ελλάδα πάντα στο ευρώ αλλά και μια Ελλάδα που θα προχωρήσει και αυτή στο ίδιο μονοπάτι, όσο δύσβατο κι αν είναι όσο κι αν ορισμένες θυσίες είναι πραγματικά δυσβάστακτες γιατί προστίθενται στις προηγούμενες θυσίες και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι δεν βουλώσαμε τις μαύρες τρύπες του δημοσίου που μας πηγαίνουν από έλλειμμα σε έλλειμμα, γιατί αν τις βουλώναμε θα αντιδρούσαν οι ένστολοι, οι δικαστικοί, οι πανεπιστημιακοί και αρκετοί άλλοι που περιφέρουν σαν συντεχνιακούς 
δικηγόρους τους αρμόδιους υπουργούς τους όπως μερικοί της ΔΕΗ περιφέρουν τους Φωτόπουλους

Ε λοιπόν, ας αντιδράσουν όλοι αυτοί, να συγκινηθούμε! Αλλά με την προϋπόθεση ότι το κράτος, αυτό που έχουμε, δεν θα τους ακούσει και καλά θα κάνει, ενώ οφείλει να ακούσει τους πένητες. Αλλά αποδείχνοντας ταυτόχρονα, με στοιχεία και αριθμούς ότι έτσι πρέπει να γίνει για την 
κοινή σωτηρία.

.

Ο Ριχάρδος Σωμερίτης είναι δημοσιογράφος