Ετούτο το καλοκαίρι, πιo πολύ από τις άλλες φορές, λειτούργησε και ως ένα αργόσυρτο άλλοθι, που κάλυψε όσο μπορούσε τις πολλές πολιτικές απροσδιοριστίες, οι οποίες με την σειρά τους καθορίζουν την πορεία των πολιτικών πραγμάτων. Αυτές μπορούν να καταταχτούν σε δύο φόρμες, τις εγγενείς και τις εξωγενείς.
Στις πρώτες ,ίσως μπορούμε να βάλουμε – χωρίς να έχει και ιδιαίτερη βαρύτητα, η ιεράρχησή τους – , αυτές που αφορούν στην βραχυμεσοπρόθεσμη πολιτική διαδρομή της Ελλάδας.
Τέτοιες είναι:
1. Στ’αλήθεια τελειώνει το μνημόνιο; Κι αν ναι πως θα χουμε σχετικά ισοσκελισμένους πρ/σμούς τα λίγα προσεχή χρόνια, με δεδομένο πως το πρωτογενές πλεόνασμα που είχαμε, στηρίχτηκε σε μια θανατερή φοροδοτικότητα σ’ ένα περιβάλλον συνακόλουθης ύφεσης και ανεργίας παντού, κοντολογής χωρίς καμιά οικονομική μεγέθυνση, που ίσως θα βοηθούσε στην παραγωγή στοιχειώδους εθνικού πλούτου;
2. Πόσο μόνιμα είναι τα χαρακτηριστικά της κρυμμένης πολιτικής αστάθειας; Δείγμα της ανυπαρξίας σταθερών παραμέτρων είναι η αναζήτηση ΠτΔ, που να μπορεί να μαζέψει 180 κουκιά, κι ο οποίος κατά δεύτερο λόγο ή από σύμπτωση μπορεί να είναι κι από τους πιο κατάλληλους.
3. Η εκλογή αυτή, εμπεριέχει το ελάχιστα τιμητικό δίλλημα: εκλέγεται κάποιος με τα ελάχιστα παραδεκτά χαρακτηριστικά και συνεπώς ετούτη η Κυβέρνηση, μάλλον, κερδίζει δυο ανεμπόδιστα χρόνια και την ευκαιρία να διευρυνθεί κι αυτή και το πολιτικό σύστημα είτε δεν εκλέγεται ο κάποιος ή σίγουρα ο κάποιος καλύτερός του, οπότε πάμε σε εκλογές, όσες απαιτηθούν για να υπάρξει κυβέρνηση δεδηλωμένης ή ανοχής. Και ποιά είναι αυτή η κυβέρνηση; Το πιθανότερο είναι, πως θα είναι κάποια που άλλα λέει, άλλα μετέρχεται κι άλλα θα κάνει- άλλωστε το ίδιο δεν συνέβη με τον Σαμαρά έναντι του Παπαδήμου, κάτι ανάλογο δεν έγινε το 1981, τι άλλο έκαμε ο Λούλα στην Βραζιλία, για να μην απαριθμούμε συνεχώς; Ο ρεαλισμός του ριζοσπαστικού κέντρου , που αποδέχεται τον διαρκώς επικαιροποιούμενο καπιταλισμό, γιατί γνωρίζει πως σχεδόν 250 χρόνια, που τον διαμόρφωσαν τον κατέστησαν κυρίαρχο και πανούργο ως χαμαιλέοντα, προσπαθεί να τον γνωρίσει, να συγκατοικήσει και κατόπιν να φτιάξει θυλάκους μετριασμού ή και απάλειψης κάποιων δυσμενειών . Αυτό γίνεται τόσον με την συνεργασία του ιδιωτικού με το δημόσιο, όσο και με μια άλλου είδους κρατική προστατευτικότητα στα θέματα Ασφάλειας, Υγείας χωρίς τους μερκαντιλισμούς του αδιέξοδου – η ζωή , φευ,το απέδειξε – παρελθόντος.
4. Πόσο μόνιμα είναι τα χαρακτηριστικά των σημερινών κομμάτων και τι μπορούμε να εικάσουμε για τα μελλοντικά τους βήματα; Καθόλου και τίποτα, απαντώντας. Ποιος στ’ αλήθεια γνωρίζει με λογικούς βηματισμούς αν η νέα ευρύχωρη κ/δεξιά του Α. Σαμαρά δεν θα είναι παρά αυτό που είναι πλέον τον αποσυρόμενο ΛΑΟΣ κι ορισμένα αποκαϊδια των ΑΝΕΛ; Ποιός μπορεί να εικάσει πως το ΠΑΣΟΚ, μικρό ξεμικρό , θα υπερβεί τον εαυτό του ή – όπερ το πιθανότερο, προσώρας – δε θα τον υπερβεί, παρά τις λεκτικές καλλιέπειες του αρχηγού του περί θεολογικού τρισυπόστατου; Ασάφειες αντί μιας κάποιας – όχι της απόλυτης – σαφήνειας.
5. Η τελική ειμαρμένη της ΔΗΜΑΡ, που έτσι κι αλλιώς εμπλέκεται με τα Προεδρικά, τόσον κομματικά όσο κι αλλιώς, ποια θα είναι γιατί σίγουρα δεν μπορεί για πολύ να είναι αυτό , που σήμερα είναι ; Το ΠΟΤΑΜΙ; Καλοπροαιρέτως, ό, τι ξέρετε , ξέρω.
6. Και το πιο κύριο, οι μεταρρυθμίσεις ή καλύτερα οι λογικές , που θα τις επιβάλλουν απουσιάζουν. Εννοώ τις λογικές ημών, των πολιτών. Από την Παιδεία και τον Πολιτισμό μέχρις όπου μπορείτε να φαντασθείτε. Και διοικήσεις αλλάζει το ΤΑΙΠΕΔ και νόμοι για την Παιδεία υπάρχουν, αλλά στην βάση τους δε λειτουργούν, δεν υπάρχει μαζική στήριξη στο να λειτουργήσουν, δε βρέθηκαν ακόμα αγανακτισμένοι, που ν’ απαιτήσουν την λειτουργία των νομοθετημάτων, που αφορούν σε κατάματες βασικές μεταρρυθμίσεις.
Οι βάσεις και τα εποικοδομήματα, που θα λεγε ο Μαρξ από άλλη ματιά ; ή η απουσία επιθυμίας για βούληση σ’ ένα πλαίσιο ιδεών και εμπειριών, που θ’ αποφαίνονταν ο Σοπενάουερ
Όταν ο πολιτικός ντετερμινισμός , είναι σχεδόν αλυσιτελής, πως μπορείς σα χώρα να βρεθείς κατάφατσα σε στοχαστικά επιγενόμενα, όπως η τριχοτόμηση του Ιράκ, όπως ο νέο-τσαρισμός του Πούτιν, ο απρόβλεπτος πριν 10 χρόνια σουλτανισμός του Ερντογκάν, αντάμα με μερικές επαναλαμβανόμενες βεβαιότητες όπως οι αφανισμοί της Γάζας, ή και καινούργιες όπως οι πτώσεις από βολές αεροπλάνων, αλλά και οι αιωνόβιοι θρησκευτικοί – πολιτικοί φονταμενταλισμοί;
Πως θα δείξεις, παρά το πληθυσμιακό μειονέκτημα ως χώρας, την διπλωματική σου πληρότητα ως εκεί που σε παίρνει ασφαλώς, αλλά πάντως πέραν του ουσιαστικού μηδενός; Ρεαλιστικά πρέπει να συνταυτιστούμε με έναν κοσμοπολίτικο ευρωπαϊκό φεντεραλισμό, κι αν δεν τον είχαμε να τον φτιάξουμε μέσα μας, αφού δομήσουμε την οντότητά μας ως Πολιτεία εντός του, κι ας χρειαστεί ετούτη κι ίσως ακόμα μια γενιά, υπό την απαράβατη ντιρεκτίβα της σταθεροποίησης των όποιων πολιτικών εγχώριων ελίτ μέσα σ’ ένα πλαίσιο, που θα ‘ναι οτιδήποτε άλλο, εξόν από τις φριχτές παρεκτροπές του παρελθόντος.
Για την ώρα όμως το παιχνίδι παίζεται στον χώρο των πολιτικών απροσδιοριστιών.