Ο δολοφόνος – εκτελεστής κήρυξε το τέλος της απεργίας πείνας. Ένας κύκλος δύο περίπου μηνών έληξε. Πολλά ακούστηκαν , πολλά συνέβησαν, πολλά γράφηκαν  αυτό το διάστημα, ένα πολύ διδακτικό - για όσους πιστεύουν στην Δημοκρατία - διάστημα. Υπήρχαν νικητές και ηττημένοι; Όσοι δεν θέλουν να αναλύουν τα πολιτικα φαινόμενα με το σύνδρομο του ισαποστακισμού, των βαθυστόχαστων αναλύσεων απ΄όπου συχνά δεν βγαίνει νόημα  ή των ευνουχιστικών ισορροπιών, απαντάνε ΝΑΙ υπήρχαν και τώρα πρέπει να αποτυπωθούν.

Νικητές ήταν η Δημοκρατία και το Κράτος Δικαίου που χτυπήθηκαν βάναυσα όχι μόνο από τους οπαδούς του δολοφόνου, αλλά και από το Κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, όπως και στελέχη άλλων δυνάμεων που θέλοντας και σ΄αυτό να αντιπολιτευθούν,  έκαναν ζημιά στα Κόμματά τους.  Η Δημοκρατία δεν υποχώρησε στις πιέσεις και το Κράτος Δικαίου ενισχύθηκε αφού έγινε σαφές, ότι δεν θα υπάρχουν διαφορετικές αντιμετωπίσεις κρατουμένων. Δεν λύγισε από τις απειλές ότι « αν πάθει κάτι, θα καεί η Αθήνα», δεν φοβήθηκε τους « αντάρτες » που αν κατέβαιναν στο Σύνταγμα θα ονόμαζαν την Πλατεία με το όνομα του εν ψυχρώ δολοφόνου έντεκα ανθρώπων. Έκανε σαφές ότι δεν εκβιάζεται από κανένα και με κανένα τρόπο και δεν επηρεάζεται από τα καλέσματα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ όπως του π. Προέδρου της Βουλής Γ. Βούτση ότι η Κυβερνηση επωμίζεται ιστορικές ευθύνες. Όλα αυτά αποδείχτηκαν πομφόλυγες για να επηρεαστεί ένα τμήμα πραγματικά ευαίσθητο για την ζωή του οποιουδήποτε , που ωστόσο κι αυτοί θα πρέπει να μάθουν, ότι οφείλουν να τηρούν κάθετα Αρχές και αξίες αν θέλουν να είναι χρήσιμοι στην χώρα, στην κοινωνία και την Δημοκρατία. Την Δημοκρατία και την πολιτική ζωή την προάγουν όσοι είναι αποφασισμένοι να την προστατεύουν από εκβιασμούς, απειλές, παραπληροφόρηση, υπονόμευση από σκοτεινά κυκλώματα που λειτουργούσαν και πριν και μετά την εξάρθρωση της 17 και σ΄αυτό συμμετέχουν πέραν των « αγωνιστών» και δικηγόροι και δημοσιογράφοι που επί χρόνια ζουν με το επάγγελμα « υπερασπιστές τρομοκρατών» που για να γίνεται πιο εύληπτο το εμφανίζουν συχνα ως υπεράσπιση υποτιθέμενων δικαιωμάτων. Εν προκειμένω, το δημοκρατικό δικαίωμα που επικαλούνταν , ήταν το δικαίωμα ενός βαρυποινίτη, ενός serial killer να επιλέγει την φυλακή που θα πάει!  Για να μην ξεχνάμε,  αυτό ήταν το αίτημα για αυτό αγωνίζονταν κάποιοι. Πόσο αστείο, πόσο γελοίο φαίνεται τώρα πια.

Ηττημένοι ήταν πολλοί. Πριν απ΄όλα ήταν αυτοί που δεν κρύβουν ότι θαυμάζουν τον δολοφόνο. Αυτό άλλωστε είχε φανεί και όταν έπαιρνε την πρώτη άδειά του και τον περίμεναν περιχαρείς διάφοροι « αντάρτες», ανάμεσα στους οποίους και στελέχη του Ρουβίκωνα. Αποκαθηλώθηκε το ίνδαλμά τους, απογυμνώθηκαν οι ίδιοι , έδειξαν το πραγματικό και επικίνδυνο για την ασφάλεια των πολιτών  πιστεύω τους με πάνω από 300 επιθέσεις σ΄αυτό το διάστημα.  Ηττήθηκε το ψέμα και η παραπλάνηση περί του τι ισχύει νομοθετικά, τι ισχύει παγκόσμια για την συντήρηση στην ζωή απεργών πείνας κ.ά  αν και υπήρχε κενό ενημέρωσης από τη Πολιτεία μέχρι δύο εβδομάδες πριν που επέτρεπε  να ανακυκλώνονται και να διαδίδονται τα επιχειρήματα της Κούρτοβικ και « λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων». Ηττήθηκε το αφήγημα ότι η Δημοκρατία λειτουργεί εκδικητικά απέναντι σε ένα βαρυποινίτη που μεγάλο τμήμα της ποινής του την έχει περάσει σε Φυλακή Ανηλίκων(!), σε Αγροτική Φυλακή (!) με την αναντικατάστατη συμβολή της  Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ και που ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε για τις συνθήκες κράτησής του. Έχω την αίσθηση, ότι αυτές οι δυνάμεις έχουν τόσο μίσος για την Δημοκρατία και την ζωή, που τον θεωρούσαν πιο χρήσιμο νεκρό ως σύμβολο αγώνα  παρά ζωντανό.  

Μαζί μ΄αυτούς ηττήθηκε η προσπάθεια να ηρωποιηθεί ο δολοφόνος, η προσπάθεια να δημιουργηθεί το προφίλ του» ασυμβίβαστου, γεμάτου αυτοθυσία αγωνιστή». Ηττήθηκε η προσπάθεια κάποιων να περάσουν μια αντίληψη λήθης για τις στυγνές δολοφονίες του ίδιου και των άλλων στελεχών της 17 Νοέμβρη. Ξαναμάθαμε ποιος είναι ποιος όταν η δικηγόρος του εκτελεστή λοιδωρούσε τους συγγενείς των θυμάτων και απειλούσε την εσωτερική ασφάλεια και την κοινωνική συνοχή(!) ή όταν δικηγόροι όπως ο Γ. Ραχιώτης δήλωναν, ότι « Η κάννη των όπλων της 17 Νοέμβρη ήταν στραμένη κυρίως προς τα ξένα αφεντικά και τους συνεργάτες τους στην ελληνική ελίτ» ( κοινώς, καλά τους έκαναν...).Η απεργία πείνας του αρχιεκτελεστή μας βοήθησε τελικά να ξαναθυμηθούμε, να ξεσκονίσουμε την μνήμη μας. , να αφυπνιστούμε, να καταλάβουμε ότι οι ίδιοι άνθρωποι, οι ίδιοι κύκλοι που δημιουργούσαν κλίμα ανοχής σε δολοφονίες και έκαναν τα πάντα για να πέσουν στα μαλακά όταν συνελήφθησαν, είναι εδώ...

Μεγάλος ηττημένος είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ. Μεγάλος ηττημένος , γιατί θέλει να αυτοπροβάλεται ως Κόμμα που θέλει να αγγίξει τον χώρο του Κέντρου και αυτό δεν μπορεί να συμβιβάζεται ούτε με κοινές πορείες Κουφοντινικών με την Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, ούτε με απόψεις στελεχών του ότι η 17 Νοέμβρη δεν τρομοκράτησε την κοινωνία, ούτε με την άποψη περί « λαϊκού αγωνιστή» που φαίνεται να υπάρχει από στελέχη του και που άλλωστε είχε εκφραστεί δημόσια και καθαρά από στελέχη του ( Μπαλαούρας κ.ά) . Η έξη του προς δημιουργία έντασης τον τοποθέτησε στο κάδρο των συμμάχων δυνάμεων μ΄αυτούς που αμφισβητούν την Δημοκρατία, αν και η πλειοψηφία της κοινωνικής και εκλογικής βάσης του έχει αντίθετες απόψεις. Η ηγεσία του ομως παγιδευμένη στην πολιτική της έντασης αλλά και της παρέμβασης δυνάμεων στο εσωτερικό του που δεν έχουν κρύψει τις επιλεκτικές ευαισθησίες τους προς τον « χώρο» οδήγησε σ΄αυτό το αποτέλεσμα . Ποιος πιστεύει άραγε στο πολιτικό ωστόσο , ότι τα πράγματα δεν θα ήταν από την αρχή πιο απλά αν η υπόθεση Κουφοντίνα αντιμετωπιζόταν στις πραγματικές της διαστάσεις, ως σύγκρουση ενός περιθωριακού ρεύματος ιδεών κάποιων αμετανόητων υποστηρικτών της ένοπλης βίας με τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου; Όταν έχεις όμως το Κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να ακολουθεί περιθωριακές τακτικές, να παρέχει την κάλυψη και ανοιχτή στήριξη, αυτό το δυσκόλευε. Ο Α.Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά άφησε τον Κ.Μητσοτάκη να δώσει αυτή την μάχη μόνος του και βέβαια να εμφανίζεται τώρα ως αυτός που μπορεί να εγγυηθεί την μη αμφισβήτηση της Δημοκρατίας.

Ωστόσο και η μη καθαρή τοποθέτηση άλλων κομμάτων που προσπάθησαν να « παίξουν μικροκομματικά» εντάσσοντας αυτή την υπόθεση στην προσπάθειά τους να πείσουν ότι στην Ελλάδα έχουμε περίπου μια ανάλγητη Κυβέρνηση που οικοδομεί Κράτος αυταρχισμού και Αστυνομοκρατίας, τους οδήγησε σε λάθη. Ιδιαίτερη σημασία έχει η επαμφοτερίζουσα στάση του ΚΙΝΑΛ, ως Κόμματος από αυτά που κυβέρνησαν την χώρα και μάλιστα ως Κόμμα που ως Κυβέρνηση και με Υπουργό τον Μ. Χρυσοχοΐδη εξάρθρωσε την εγκληματική οργάνωση. Η αρχική ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου ενταγμένη στην γνωστή απολίτικη στάση του ισαποστακισμού δημιούργησε σύγχυση. Η Πρόεδρός του αν και τήρησε πολύ προσεκτική στάση, δεν εξέπεμψε όμως και σαφές μήνυμα. Ουσιαστικά την τιμή του ΚΙΝΑΛ την έσωσαν οι καθαρές τοποθετήσεις στελεχών του όπως ο Β. Κεγκέρογλου, ο Α. Λοβέρδος, η Ν.Γιαννακοπούλου , o  Γ. Μειμάρογλου και λίγοι ακόμα. Για την απαράδεκτη ανακοίνωση της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων ουδέν σχόλιο. Έχουν απαντήσει εκατοντάδες Δικαστικοί και το Προεδρείο της είναι θεσμικά, ηθικά εκτεθειμένο αφού η ανακοίνωση ήταν μια πολιτική παρέμβαση και μόνο, που προφανώς κάποιοι επιδίωξαν. Η χώρα είναι μικρή και καταλαβαίνουμε πια και σκοπιμότητες και υποβολείς.

Ένας κύκλος έκλεισε. Δεν μπορεί όμως να μην αντλήσουμε συμπεράσματα γιατί έχει αφήσει ανοιχτές προκλήσεις πίσω του. Να το διατυπώσω διαφορετικά.Είναι τεράστιο πρόβλημα  ότι είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη που συζητάμε ακόμα τουλάχιστον αυτού του είδους την Τρομοκρατία και που βρίσκουν ακροατήριο όσοι κραυγάζουν υπέρ της τυφλής βίας, των λαϊκών δικαστηρίων και της αμφισβήτησης θεμελιωδών δημοκρατικών αξιών. Είμαστε η μόνη χώρα που νέοι διαδηλώνουν ή καταλαμβάνουν Α.Ε.Ι  με κεντρικό σύνθημα « Είμαστε όλοι 17 Νοέμβρη» ( τον τίτλο του βιβλίου του αμετανόητου δολοφόνου),  άλλοι είναι έτοιμοι « να τσιμπήσουν » στα θολά νερά ψεύτικών δήθεν ηθικών και ανθρωπιστικών διλλημάτων και άλλοι να κάνουν εκπτώσεις στις Αξίες της Δημοκρατίας. Μην ξεχνάμε ότι ο δολοφόνος αποκτά δικαίωμα να ζητήσει αποφυλάκιση αυτόν τον Σεπτέμβριο και ότι σε δύο περίπου χρόνια θα αποφυλακιστεί. Γι αυτό ταλάνιζα το μυαλό μου , πως και κάνει απεργία πείνας και ότι μόνο ένας πολύ τρελός θα το έφτανε μέχρι τέλος. Μήπως τελικά όλα ήταν απλά μια προετοιμασία του « στρατού» μέσα από τον οποίο μπορεί να βρεθούν και πέντε – δέκα αμετανόητοι; Γι αυτό και είναι αναγκαίο ένα σταθερό μέτωπο κατά όσων μισούν την Δημοκρατία και την ζωή. Οι πολιτικές δυνάμεις θα περάσουν εξετάσεις ωριμότητας και ευθύνης επομένως και στο επόμενο διάστημα. Σ΄αυτή την φάση πάντως αρκετοί έμειναν μεταξεταστέοι... Δυστυχώς για την χώρα... Ελπίζω να έβγαλαν συμπεράσματα.