Στη Φυσική λέγεται κατάσταση ασταθούς ισορροπίας, αλλά οι ενδοιασμοί μου αφορούν στο κατά πόσο – και παρά τις τελευταίες εξελίξεις – υπάρχει η οποιαδήποτε μορφή ισορροπίας ανάμεσα στην Κυβέρνηση και την Ευρώπη. Παρά τις αλλαγές της διαπραγματευτικής ομάδας, παρά το αίτημα για μια συμφωνία, παραμένει αναπάντητη – και μάλλον δε θ΄απαντηθεί ειλικρινώς, ποτέ – η πραγματική βούληση της παρούσας διακυβέρνησης για το Ευρωπαϊκό γίνεσθαι στην ολότητά του. Η άποψή μου είναι πως ακριβώς αυτή η κοντόφθαλμη οπτική της δυτικής κατασκευής από τον Σούμαν ως σήμερα, με όλες τις εναλλαγές πολιτικού και οικονομικού χαρακτήρα που έχουν συντελεστεί, αφήνουν παγερά αδιάφορο τον ΣΥΡΙΖΑ. Η ανάγκη μιας υποτυπώδους συνεργασίας μαζί της έχει να κάνει με την οικονομική δυσκαμψία της χώρας και με τίποτα άλλο. Ουδέποτε ασχολήθηκε δυναμικά το κυβερνών κόμμα με την μελλοντική φεντεραλιστική δυναμική της Δύσης, με τις ερμηνείες, επικαιροποιημένες όμως, των μεταρρυθμίσεων και απορρυθμίσεων ταυτόχρονα ενεργοποιημένες σε παγκόσμιο, ευρωπαϊκό και εγχώριο περιβάλλον.
Ακόμα και σε στιγμές που λεκτικά τα πράγματα υφίενται, ένας αμείλικτος θυμός δείχνει να καταπιέζει το εσωτερικό σώμα, την ψυχή της πολιτικής τους συλλογικότητας. Μια διαπραγμάτευση μπορεί να ναι πράγματι πολύ σκληρή αλλά ποτέ εχθρική όταν συντείνει στην απόφασή σου την πολιτική. Δυστυχώς, ο ζόφος που δημοκρατικά έχει επιβληθεί στους πολίτες , πιθανότατα θα συνεχιστεί παρά την – υποτιθέμενη – επίτευξη μιας μικρότερης ή μεγαλύτερης συμφωνίας. Τον ζόφο καταρχήν στον ψυχισμό μας κι ύστερα στην οικονομική αποεπένδυση , στην προκύπτουσα ύφεση, στην δογματική προγονοπληκτική μόχλευση υβριδίων Μπακούνιν, Μαρξ, Αλτουσέρ – πάντα στην δικιά τους ερμηνευτική, έτσι; – , στην εκούσια προστασία μπαχαλάκηδων προβοκατόρων μας τον έχουν επιβάλλει και θα επανεμφανίζεται , ίσως διαλειπτικά, για κάμποσο. Ως πότε; Ωσότου να γίνει δημιουργικός ο θυμός και η εχθρική ρητορική τους, με την απολυσή μας από την πολιτική , γεωγραφική και οικονομική δύση.
Αδύναμοι και έρμαιοι, εμείς, μιας ακόμα ανεφάρμοστης συμφωνίας , ξυλοκοπημένοι από τον κρατικό γραφειοκρατικό καπιταλισμό , που θέλουν να γιγαντώσουν, με την Παιδεία προς το πρώτο μεταχουντικό χτες κι όχι με το μάτι και την τσέπη στην καινοτόμο έρευνα, κοιτάμε με την δικιά μας δικαιωματική οργή τις καταιγίδες της διακυβέρνησης.
Θέλουμε νάμαστε άβουλοι υπήκοοι ανερμάτιστων ημιμαθών Μεγάλων Αδελφών; Μάλλον για την ώρα ένα μεγάλο κομμάτι συμπατριωτών μας, ενσυνειδήτως ή ασυνειδήτως το θέλει. Το απερχόμενο συστημικό πολιτικό εγχώριο Σύμπαν αναχωρεί με κατακτήσεις σημαντικές στους τομείς της πολιτικής Δημοκρατίας, της Οικονομίας, της Παιδείας κλπ , μα με σημαντικές προπολιτικές ασχήμιες ως προς μια σύγχρονη ευρωπαϊκή πολιτική διαπαιδαγώγηση .
Αυτό είναι το νέο βαθύ και ήρεμο στοίχημά μας – δε μ’ αρέσει η λέξη αφήγημα, που παραπέμπει σε πεζογραφική μυθοπλασία. Κι ως τότε;
Αγώνας κλιμακωτός κόντρα στην δραχμολάγνα και αντιπολιτισμική πραγματικότητα, ίσαμε το σημείο που η αναπόφευκτη κόντρα γίνει επί ίσοις όροις και με όρους νίκης.