Ενώ τους τελευταίους μήνες μοναδικό θέμα δημόσιας συζήτησης είναι το αν και πότε ο κυβερνητικός θίασος θα καταφέρει να ολοκληρώσει τη διαπραγμάτευση, κανείς δε φαίνεται να ενδιαφέρεται για τον μεγάλο ασθενή αυτής της χώρας που δεν είναι άλλος από την παραγωγική οικονομία. Γιατί η Ελλάδα της κρίσης αποτελεί εξαιρετικό παράδειγμα του πώς ο κρατισμός διαίρεσε μια κοινωνία, δημιουργώντας πολίτες εντός και εκτός του Συστήματος.
Πολίτες δεύτερης κατηγορίας είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες μικροί και μεσαίοι επιχειρήματίες που έβαλαν και εξακολουθούν να βάζουν λουκέτο, αφήνοντας άνεργους άλλους τόσους εργαζόμενους, πέφτοντας θύματα της βάναυσης υπερφορολόγησης και των υπέρογκων ασφαλιστικών εισφορών.
Πολίτες δεύτερης κατηγορίας είναι οι χιλιάδες ελεύθεροι επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενοι που έρχονται καθημερινά σε σύγκρουση με το τέρας του ΟΑΕΕ, το οποίο απαιτεί εισφορές πέντε χιλιάρικα το χρόνο, τη στιγμή που πολλοί δεν έχουν καν ανάλογο ετήσιο εισόδημα. Η ίδια κρατική οργάνωση (OAEE) στερεί από τους οφειλέτες της την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, χρεώνοντάς τους όμως για αυτήν, ενώ δε διστάζει να κατασχέσει περιουσιακά στοιχεία, επειδή αποφάσισε ετσιθελικά να τους δώσει σύνταξη.
Πολίτες δεύτερης κατηγορίας είναι αυτοί στους οποίους το κράτος έχει κηρύξει στάση πληρωμών σωρρεύοντας 2 δις ευρώ ληξιπρόθεσμες οφειλές μόνο τους τελευταίους μήνες, καθώς και οι επαγγελματίες του τουρισμού που βλέπουν καθημερινά τις κρατήσεις τους να ακυρώνονται, εξ αιτίας της παράτασης της αβεβαιότητας.
Οι επιχειρηματίες και οι εργαζόμενοι της ιδιωτικής οικονομίας, αυτοί που αποφάσισαν να ζήσουν έντιμα και αξιοπρεπώς, μακρία από την παρασιτική Ελλάδα του κρατισμού, είδαν τις ζωές τους να καταστρέφονται για χάρη του Συστήματος. Ενός Συστήματος που εξακολουθεί να ξοδεύει 1 και πλέον δις ευρώ για τις συντάξεις των υπαλλήλων της ΔΕΗ και του ΟΤΕ και να βγάζει με εθελούσιες εξόδους, πλασαματικά έτη και πρόωρες συνταξιοδοτήσεις εκατοντάδες χιλιάδες Δημοσίους Υπαλλήλους, μεταφέροντας το λογαριασμό από τη μία τσέπη του κράτους στην άλλη.
Για χάρη αυτού του Συστήματος διαπραγματεύεται τους τελευταίους μήνες η »Πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση της χώρας. Αυτό άλλωστε εκφράζουν και οι περίφημες »κόκκινες γραμμές» της. Την αγωνιώδη προσπάθεια της Ελλάδας του παρασιτισμού και του κρατισμού να διασώσει ό,τι μπορεί από τα σκανδαλώδη προνόμιά της. Μετακυλίοντας ασφαλώς, για άλλη μια φορά, το κόστος των αποφάσεων στους μόνους οι οποίοι θα μπορούσαν να σηκώσουν τη χώρα στις πλάτες τους και να την βγάλουν από τα αδιέξοδα. Το μοναδικό άλλωστε αποτέλεσμα της περήφανης διαπραγμάτευσης μέχρι τώρα είναι η επιστροφή της οικονομίας στην ύφεση,η εκ νέου εκτίναξη της ανεργίας, το στέγνωμα της αγοράς και ο πολλαπλασιασμός της αβεβαιότητας και της ανασφάλειας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα ελλείμματα και τα κενά που δημιουργήθηκαν τους τελεύταίους μήνες θα καλυφθούν με ένα ακόμη κύμα φοροεπιδρομών – το τελευταίο όμως, καθώς η νέα συμφωνία, όπως όλα δείχνουν, θα αποτελέσει και την ταφόπλακα της μεσαίας τάξης που απέμεινε όρθια.
Εάν η κοινωνία και οι ευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις δεν συνειδητοποιήσουν και δεν αντιδράσουν απέναντι στο έγκλημα που συντελέστηκε και συντελείται απέναντι στους ανθρώπους της παραγωγικής οικονομίας, η κατάρρευση θα είναι νομοτελειακή. Γιατί καμία οικονομία με 3εκ. εργαζομένους, άλλους τόσους συνταξιούχους και 700 χιλιάδες Υπαλλήλους του στενού και ευρύτερου Δημόσιου Τομέα δεν είναι βιώσιμη, όσα δανεικά και αν λάβει, όσες κόκκινες γραμμές και αν τεθούν.
Η αποκατάσταση της δικαιοσύνης απέναντι στους επιχειρηματίες, τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα και τους ελεύθερους επαγγελματίες, απέναντι στα ίδια τα θύματα του κρατισμού, περνάει μέσα από ένα γενναίο κύμα μεταρρυθμίσεων, το οποίο όμως ούτε που συζητά η σημερινή κυβέρνηση. Το ενδιαφέρον της εξαντλείται στην καταβολή των μισθών και των συντάξεων του Δημοσίου. Στην Ελλάδα των μνημονίων και της χρεοκοπίας οι πιο άδικες, οι πιο ταξικές πολιτικές, βαφτίζονται αριστερές και προοδευτικές.