Οι μέρες, οι ώρες, είναι άκρως πολωτικές στο πολιτικό πεδίο. Η αλήθεια είναι πως η ετήσια Έκθεση της Θεσσαλονίκης ανεβάζει πάντα το θερμόμετρο λόγω των ανακοινώσεων των πολιτικών αρχηγών, μέσα σε πλαίσιο φθινοπωρινών εργασιακών διεκδικήσεων και συμβάσεων, μεταμνημονιακών εκκρεμοτήτων, εθνικών θεμάτων, τοπικών προβλημάτων, εκπόνησης νέων έργων και στόχων και, κυρίως, πολιτικών και κομματικών ισορροπιών.
Θεωρώ ότι, κατά κάποιον τρόπο, η Θεσσαλονίκη γίνεται επίκεντρο διαμάχης, αφού η Έκθεση είναι σημείο αναφοράς τής εθνικής μας οικονομίας και γι’ αυτό αιτιολογώ τις εντάσεις, τις ανταγωνιστικές κι αντιπολιτευτικές ρητορείες και δράσεις.
Αυτό συνέβη κι αυτή τη φορά στην συμπρωτεύουσα, με εκατέρωθεν ανακοινώσεις και καταγγελίες, αλλά και επικίνδυνες μορφές διαμαρτυρίας με συγκρούσεις διαδηλωτών και αστυνομίας, στη διάρκεια των οποίων ουδείς μπορεί να εξασφαλίσει την ακεραιότητα της ζωής μέσα από κονταρόξυλα, μολότοφ, δακρυγόνα, κλομπ, συγκρούσεις σώμα με σώμα, γιουρούσια πάσης φύσεως και γενικώς ένα πλαίσιο αντιπαλότητας, που καλό είναι να ελέγχεται με προσοχή και σύνεση, κυρίως από τη μεριά των αστυνομικών δυνάμεων, οι οποίες ο φ ε ί λ ο υ ν να διαθέτουν σχέδια και στρατηγικές, όσο γίνεται πιο ήπιας αντιμετώπισης των διαδηλωτών, κι όχι να συμπεριφέρονται σαν στρατός εναντίον εχθρού…
Δεν θα μπω στον κόπο να κρίνω και να αναλύσω τα θλιβερά επεισόδια που έλαβαν χώρα, πριν και κατά τη διάρκεια της ομιλίας τού πρωθυπουργού στη φετινή 83η Διεθνή Έκθεση, επειδή θέλω να αποφύγω τον ρόλο ενός πολιτικού αναλυτή, ο οποίος δεν μου ταιριάζει… Ωστόσο, ο ρόλος μου ως πολίτη, παρατηρητή, ενδιαφερόμενο, καλλιτέχνη, μουσικό, είναι να σκέφτομαι πως τέτοιες φωτιές όταν ανάβουν, αφήνουν ανοιχτό το πιθανό ενδεχόμενο για τα χειρότερα, τα οποία μπορούν να φέρουν τη χώρα σε πολύ δύσκολες περιπέτειες και τέτοιες πιθανότητες, να μας λείπουν…
Δικαιούμαι όμως να στηλιτεύω και να βρίσκομαι α π έ ν α ν τ ι σε ό,τι βάζει σε κίνδυνο την κοινωνία, μέσα στην οποία συμβιώνω, αλλά και στην στοιχειώδη α ι σ θ η τ ι κ ή η οποία καθιστά την καθημερινότητά μας υποφερτή.
Το «μήνυμα» της συγκέντρωσης για το «Μακεδονικό», έστω και αν δεν εκφράζει όλους τους διαδηλωτές, υπήρξε ο απαράδεκτος τρόπος διαμαρτυρίας τού ανεγκέφαλου ξεβράκωτου «μακεδονομάχου», με τα κατεβασμένα παντελόνια και την άκρα χυδαιότητα που εξέπεμψε δημόσια, εκφράζοντας τον πλήρη εκφασισμό τυχάρπαστων ομάδων «πολιτών» που ανεξέλεγκτα απειλούν με την δράση τους τη χώρα…
Τέτοιες εικόνες δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητες, παρόλο που Εκκλησία και μεγάλο μέρος τής αντιπολίτευσης δεν μπορούν παρά να ψελλίσουν βεβαίως-βεβαίως, το γνωστό και σύνηθες: «Όχι σε τέτοια έκτροπα. Κάνουν ζημιά στην υπόθεση τού Μακεδονικού ζητήματος…». Όμως, διάφορες αντιαισθητικές και λεκτικές εκτροπές (τις οποίες συχνά βλέπουμε και ακούμε) είναι, δυστυχώς, συνηθισμένες στους αγώνες για το Μακεδονικό και όταν τις «συναντάμε» δεν μπορούμε παρά να τις καταδικάζουμε…
Θα μπορούσα να υποστηρίξω πως, η… αρρώστια τής κακής ποιότητας των ομάδων ανθρώπων που συμμετέχουν στα συλλαλητήρια, από το σύνολο σχεδόν των ομάδων, αποτελεί συχνά πρόβλημα, αφού τις περισσότερες φορές, οι διαδηλωτές παραβιάζουν και υπερβαίνουν τα εσκαμμένα, με αποτέλεσμα να αλλοιώνεται και να φθείρεται ο σκοπός, καθώς και οι στόχοι μιας συγκέντρωσης, μιας διαμαρτυρίας. Οι συχνότατες συγκρούσεις με τις αστυνομικές δυνάμεις καταστολής, που κι αυτές δεν είναι άμοιρες ευθυνών, μαρτυρούν την κακοδαιμονία πάνω στο θέμα.
Στη Θεσσαλονίκη, στην ομιλία του πρωθυπουργού, είδαμε τις δυο εικόνες, η μια να διαδέχεται την άλλη. Μέσα η ομιλία, έξω το χάος. Δυο πραγματικότητες που η μια αντιπάλευε την άλλη.
Εικόνες που με κάνουν να αναρωτιέμαι αν έχουν πλέον νόημα οι ετήσιες ομιλίες των πρωθυπουργών και όλο αυτό το εθιμοτυπικό, ιδιαίτερα όταν γίνεται με αυτόν τον τρόπο και με τόσο επικίνδυνα παρατράγουδα που αντιβαίνουν τους ειρηνικούς κανόνες μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης…
Ναι, ίσως μεγαλοποιώ ένα σύνηθες συμβάν, αλλά, νομίζω πως, εδώ και πολλά χρόνια, δεν θυμάμαι ειρηνική κατάσταση έξω από την Έκθεση Θεσσαλονίκης κάθε Σεπτέμβριο μήνα… Πόσο θετική μπορεί να είναι αυτή η εικόνα, αυτό το μήνυμα που εκπέμπεται για τη χώρα, τους ξένους επιχειρηματίες και τους ενδιαφερόμενους για επενδύσεις;
Πολύ φοβούμαι πως τελικά, οι «έξω» (διαδηλωτές) και οι «μέσα» (πολιτικοί) περισσότερο παλεύουν για εσωτερικές πολιτικές ισορροπίες με στόχο τις επερχόμενες εκλογές, παρά για τα εθνικά ουσιώδη…
Και θα επαναλάβω: Οι μέρες, οι ώρες, είναι πολιτικά άκρως πολωτικές. Η καθημερινή πυκνή πολιτικοκοινωνική ειδησεογραφία δεν αφήνει περιθώρια για αλίευση πολιτιστικών καλλιτεχνικών θεμάτων που να μου προκαλούν επαρκώς το ενδιαφέρον, ώστε να τα συμπεριλαμβάνω στις θεματολογίες μου. Η ωμή πραγματικότητα εκφράζεται μέσα από την αγωνία τού κόσμου για επιβίωση, αμοιβή, εργασία, κοινωνικό κράτος και ασφαλιστική ασπίδα. Όλα τα υπόλοιπα θέματα έχουν συρρικνωθεί αφήνοντάς μας να παρακολουθούμε την πορεία τής πολιτικής, ξεχνώντας (?) παράλληλα πως ο πολίτης, εάν δεν παραγάγει πνευματικό οξυγόνο και δεν αναπτύξει τον καθημερινό πολιτισμό του, μαραζώνει, και μιζεριάζει…
Τα αναμενόμενα επεισόδια της ΔΕΘ, έδειξαν πως δεν μπορεί η κοινωνία και η χώρα να εκτίθενται διεθνώς με τον χειρότερο τρόπο «προσφέροντας» αυτή την αντιαισθητική και βίαιη εικόνα. Θα πρέπει να αλλάξει ο τρόπος αντίδρασης, στις όποιες κυβερνητικές αποφάσεις, με αυστηρότητα και σοβαρότητα.
Δεν μας αξίζει ως χώρα τέτοιος ετήσιος διασυρμός. Η χώρα, ο κόσμος της, οι πολίτες της, σε καμία περίπτωση δεν μοιάζουν στη μορφή τού τέρατος, τού άξεστου ξεβράκωτου, ο οποίος θεωρεί πως έκανε το… μακεδονικό και πατριωτικό του… καθήκον.
Τέλος, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, είναι υποχρεωμένος να μαζέψει τις πολιτικές δυνάμεις, απ’ όλες τις πλευρές (πλην ΧΑ), για να αντιμετωπίσουν όλοι μαζί αυτή τη ρουτίνα τής σκοτεινής μας πλευράς, επειδή, όπως γνωρίζουμε, είναι τα πολιτικά, παραεκκλησιαστικά, ακροδεξιά, ναζιστικά και… εθνικοπατριωτικά μορφώματα τα οποία λειτουργούν υποβολιμαία, αδιαφορώντας για τη δημοκρατία και την εικόνα μας προς τα έξω!!! Η πολιτειακή αδιαφορία, πάνω στο θέμα, η έλλειψη παρατηρητικότητας και το «δε βαριέσαι αδερφέ» από τις δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις, δεν είναι τίποτε άλλο από πολιτειακή σ υ ν ε ν ο χ ή στο διασυρμό…