Η προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας είναι ο θεσμικός συμβολισμός μιας αρχηγίας χωρίς εκτελεστικές αρμοδιότητες. Και έτσι πρέπει να μείνει. Απόψεις για ενίσχυση των αρμοδιοτήτων του Προέδρου και απευθείας εκλογή από τον λαό δεν είναι οιωνοί καλών μαντάτων για δημοκρατία μας. Το τελευταίο που θέλει η Ελλάδα σήμερα είναι έναν ισχυρό πρόεδρο, όπως ο Ερντογάν ή ο Πούτιν. Εδώ βλέπει κανείς δημοκρατίες εδραιωμένες, σαν τις ΗΠΑ, που δοκιμάζονται βασανιστικά από τις υπεραρμοδιότητες ενός προέδρου όπως ο Τραμπ ενώ δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα γίνει στη Γαλλία ενός Προέδρου με αυτοκρατορικές εξουσίες με πιθανή εκλογή της Μαριν Λεπέν στις ερχόμενες εκλογές, για το ενδεχόμενο της οποίας εργάζεται πυρετωδώς ο πρόεδρος Μακρόν.
Η Ελλάδα έχει εναν από τους ισχυρότερους πρωθυπουργούς στην Ευρώπη και έναν αδύναμο πρόεδρο. Τα αντίβαρα στην πρωθυπουργική εξουσία χρειάζονται ενισχύσεις. Άλλο αυτό. Η ενίσχυση των προεδρικών αρμοδιοτήτων είναι η πιο επικίνδυνη συνταγή για μια χώρα με τα χαρακτηριστικά της δικιάς μας.
Για το λόγο αυτό, αναρτώ αυτήν την έξοχη φωτογραφία της Κατερίνας Σακελλαροπούλου, διότι έχει έναν συμβολισμό γεμάτο όμορφο και κρίσιμο ιδεολογικό περιεχόμενο. Πρώτον, δίνει ένα μήνυμα για αγάπη και φροντίδα στα ζώα που η ελληνική κοινωνία χρειάζεται και δεύτερον και κυριότερο, ανεβάζοντας τη γάτα της στο τραπέζι του Προέδρου, "σπάει" την καθώς πρέπει σκουριά, τον αναπόδραστο κομφορμισμό του θεσμού τον οποίο υπηρετεί. Τόσο, όσο... Σκέφτομαι τα μούτρα μερικών μερικών γιαυτή την "αντισυμβατική" συμπεριφορά και χαίρομαι πραγματικά. Σκέφτομαι την εφημερίδα Δημοκρατία ή την Εστία να ωρύονται που μια γάτα ανέβηκε στο γραφείο αυτό και η χαρά μου δεν κρύβεται.
Η Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας, όσο κι αν συμβολίζει την ενότητα του λαού και έθνους δεν μπορεί να είναι εντελώς αμέτοχη στις μεγάλες ιδεολογικές μάχες που διεξάγονται στη χώρα. Κυρίως, όταν αυτές οι μάχες έχουν πρακτικές απολήξεις στις ζωές των ανθρώπων. Η μάχη για τα δικαιώματα των ζωών είναι ένα ζήτημα, σχετικά πιο ανώδυνο από άλλα στα οποία η Katerina Sakellaropoulou καλείται να πάρει θέσεις, που πιθανώς να μην είναι δημοφιλείς σε όλους τους Έλληνες. Παρατηρεί κανείς το μένος με το οποίο η Άκρα Δεξιά μέσω των εντύπων της, της επιτίθεται ανηλεώς. Και δεν είναι μόνο η Άκρα Δεξιά δυστυχώς, αλλά και τμήματα της ευρύτερης, βαθύτερης Δεξιάς στην Ελλάδα που βρίσκονται σε μόνιμη συνέργεια με όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις διαχρονικά.
Στις μάχες αυτές, η μία πλευρά έχει προ πολλού σηκώσει το γάντι διότι έτσι γνωρίζει να επιβιώνει. Έχω απόλυτη επίγνωση ότι ο ρόλος μιας Προέδρου Δημοκρατίας δεν είναι να καταναλώνεται σε πολιτικές και ιδεολογικές διενέξεις. Κάποιες φορές όμως το χτένι φτάνει στον κόμπο. Θυμάμαι πχ. τον Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο, που νομίζω ότι υπήρξε ο καλύτερος ως τωρα Έλληνας Πρόεδρος της μεταπολίτευσης, να λέει με αφορμή τον αλβανό σημαιοφόρο το 2002 ότι "Έλληνες είναι οι της ημετέρας παιδείας μετέχοντες" κόντρα στον Παναγιώτη Ψωμιάδη που έλεγε "Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι". Τότε, αυτό δεν ήταν καθόλου αυτονόητο. Το έκανε όμως ο, κατά τα λοιπά δεξιός, Στεφανόπουλος.
Σε τέτοιες περιπτώσεις λοιπόν χρειάζονται να γίνονται, να υπονοούνται ή ακόμη και να ακουγόνται με τον προσήκοντα τρόπο, πράγματα ζωτικής σημασίας για το κράτος δικαίου, την δημοκρατία και την ειρήνη στην Ελλάδα. Λίγα, λιτά και βασικά.
Τα δύσκολα τα έχουμε μπροστά μας.
Το ελληνικό κράτος, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν προσφέρεται για ανέφελη Προεδρία.
* Από ανάρτηση στο facebook