Είναι ή δεν είναι η Αθήνα πόλη τού φόβου και τού τρόμου; Ιδιαίτερα μετά την εν ψυχρώ δολοφονία τού δικηγόρου Μιχάλη Ζαφειρόπουλου, ακούω από πολλές ραδιοφωνικές συχνότητες πως η Αθήνα είναι πλέον πόλη «τρομοκρατών, δολοφόνων», «παρανομίας» και τόπος ανεξέλεγκτης δράσης συμμοριών…
Δεν είμαι σίγουρος αν θα πρέπει να υιοθετήσω έναν τέτοιον μιντιακό παροξυσμό, για τον οποίο εύκολα διαπιστώνω πως οφείλεται στην παραγωγή «μηνύματος» που περιέχει κατ’ εξοχήν αντιπολιτευτική πρόθεση. Όντως, οι ζοφερές περιγραφές του περιβάλλοντος στο οποίο ζούμε, στην ίδια την πόλη, δημιουργεί άμεση ψύχωση και αρνητικά συναισθήματα για τις αρμόδιες υπηρεσίες τού κράτους (την ελληνική Αστυνομία επί του προκειμένου και τον πολιτικό της προϊστάμενο), που έχουν προορισμό να προστατεύουν τους πολίτες από το οργανωμένο έγκλημα, αλλά και την παραβατικότητα. Είναι εκ του μη όντος τέτοιες αναφορές, σε μια συγκυρία όπως αυτή που διανύουμε; ‘Όχι θα έλεγα… Είναι όμως υπερβολικές, όταν απεικονίζεται η Αθήνα με χρώματα… μαφιόζικα, κολομβιανά και μεξικάνικα!
Δεν θα ισχυριστώ πως η Αθήνα αποπνέει τη γαλήνη και την ηρεμία που βίωνε σε παλαιότερες εποχές. Απεναντίας, με συγκεντρωμένο στην Αττική τον μισό πληθυσμό τής χώρας και εκατομμύρια τουρίστες, οι οποίοι σταματάνε και συγκεντρώνονται σε πρώτη φάση στο λεκανοπέδιο, δεν θα μπορούσαμε να έχουμε καμία πόλη εν ειρήνη… Επί πλέον, η ριζωμένη κυβερνητική αντίληψη πως δεν ενοχλούμε και πολύ τους «επαναστατημένους», τους «εξεγερμένους», τους, διαφόρων ειδών, «μπαχαλάκηδες», ρουβίκωνες, το… φοιτηταριό των μολότοφ και των «τιμωρών πρυτάνεων», των πέριξ των Εξαρχείων εξαχρειωμένων από τα ναρκωτικά, των «ειδικών δυνάμεων» ναζιστών χρυσαυγιτών, που δρουν πάγια εναντίον μεταναστών, ακόμα και εκείνων των, πνευματικά κυρίως, εξαθλιωμένων  «στρατευμάτων των ΠΑΕ», που δεν χάνουν την ευκαιρία να επιδεικνύουν την τζάμπα μαγκιά τους με τον σκληρότερο τρόπο…
Από παλιά πιστεύαμε πως αυτή η ύποπτη… κάλυψη (τις περισσότερες φορές ανοχή) της Αστυνομίας και της αδράνειας που συχνά επιδείκνυε και συνεχίζει να δείχνει, ως προς την επιβολή τού νόμου, στους πάσης φύσεως παραβάτες-τρομοκράτες-μπαχαλάκηδες-δολοφόνους, θα άλλαζε άρδην με τη δημιουργία μιας διαφορετικής Αστυνομίας, η οποία θα προστάτευε τον πολίτη, τις γειτονιές, τις συνοικίες, την πόλη… Φανταζόμασταν, εμείς οι αδαείς, πως θα αρκούσε να αλλάξει η… κυρίαρχη μήτρα. Η πολιτική αντίληψη των μηχανισμών τού κράτους περί «προστασίας του πολίτη»! Για άλλη μια φορά δεν το βλέπουμε να πραγματοποιείται…

Είναι γεγονός πως συνεχίζουν να πυρπολούνται αυτοκίνητα-τρόλεϊ σε κεντρικότατα σημεία τής πόλης, πως η διακίνηση ναρκωτικών εξακολουθεί να λαμβάνει χώρα σε κεντρικά σημεία, μπροστά στα μάτια όλων των περιπατητών πολιτών. Το Πεδίο του Άρεως δεν σταμάτησε ποτέ να μαστίζεται από παιδόφιλους, εμπόριο σαρκός και εγκατάλειψη, οι επιθέσεις καταστροφής ηλεκτρονικών μηχανών εισιτηρίων του ΜΕΤΡΟ συνεχίζεται… απρόσκοπτα και ουδείς φαίνεται μπορεί να τις σταματήσει, ο καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου Άγγελος Συρίγος δέχθηκε επίθεση από ομάδα φοιτητών και επειδή αντέδρασε στοχοποιήθηκε, μέσω τοιχοκολλημένης αφίσας, χαρακτηριζόμενος ως «Φασίστας», με την Αστυνομία να κάνει πως δεν την αφορά το θέμα… Οι απαγωγές επίσης δεν μάς λείπουν. Όσον αφορά τους  Χρυσαυγίτες, εξακολουθούν να βιαιοπραγούν ματώνοντας μετανάστες. Ο Ασπρόπυργος, το Μενίδι, κλπ, καταγράφονται πλέον ως… «αυτόνομες» περιοχές πιστολέρο, συμμοριών, παρανόμων και-κυρίως-απλησίαστων περιοχών από την Αστυνομία, που αδυνατεί να αντιδράσει αποτελεσματικά, αφήνοντας όλες τις περιοχές, σαν ξέφραγο αμπέλι, στις ορέξεις τής κάθε συμμορίας…
Παράλληλα οι επιθέσεις αναρχικών ομάδων εναντίον κομματικών γραφείων, αστυνομικών τμημάτων, ακόμα και της Ισπανικής Πρεσβείας και άλλα πολλά, συνεχίζονται άφοβα, κάτω από την συνηθισμένη ομπρέλα ανοχής τής πολιτείας.

Αυτά όλα είναι υπαρκτά, αναμφισβήτητα και ανήκουν στην σχετική δυσλειτουργία τής μεγαλούπολης των Αθηνών. Στις πόλεις όμως, δεν δραστηριοποιείται μόνο το σκοτεινό τους πρόσωπο, υπάρχει το σύνολο τής ανθρώπινης κοινωνίας εν πλήρη λειτουργεία… Οι παράλληλοι βίοι των κατοίκων τής πόλης είναι εδώ, όλοι σε δράση και σε διαρκή κινητικότητα. Ας τις φανταστούμε σαν μηχανές εν λειτουργία που δεν σταματούν ποτέ! Απέναντι από τον κουκουλοφόρο που σπάει τη βιτρίνα, υπάρχει το βιβλιοπωλείο όπου θα μιλήσει ο Ποιητής για την πρόσφατη συλλογή του, ο συνθέτης που θα παρουσιάσει τον τελευταίο του δίσκο… Η εναλλαγή των γεγονότων, των συμβάντων, είναι αέναη και το μαύρο με το άσπρο βρίσκονται πάντα σε διαρκή ανταγωνισμό και παρουσία, για την ζωτική ύπαρξη της ανθρώπινης κοινωνίας. Σε κάθε πόλη, σε κάθε χώρα, σε ένα καπιταλιστικό status quo του οποίου οι κανόνες είναι απαράβατοι και προβάλλουν το μότο τής σκληρής εκμετάλλευσης, της αδιάκοπης και ανεξάντλητης εργασιακής πάλης, αλλά συγχρόνως και την δημιουργική πορεία μέσα στο χρόνο… Το γνωστό αμείλικτο κυνηγητό τού χρόνου, τού χρήματος, του ανταγωνισμού, αλλά και της βαθιάς ανάγκης για δίκαιη και προοδευτική κοινωνία.
Τι κι αν κατοικούμε όλοι εδώ, η ιδιότητα και η δράση τού καθενός, στον ιδιωτικό του χώρο, σκεπάζει το γεγονός ότι, στο διπλανό διαμέρισμα, μια συμμορία ίσως να προετοιμάζει συγχρόνως την ληστεία τού αιώνα…
Η Αμερική, πρότυπο παράδειγμα καπιταλιστικής χώρας, με μετρήσιμα μεγέθη αποκλειστικά τις χρηματιστηριακές αξίες, είναι εκ παραδόσεως γνωστή για τις συμμορίες, τις σπείρες, το οργανωμένο έγκλημα, και τον πανταχού παρόντα αμείλικτο οικονομικό- κοινωνικό ανταγωνισμό. Συγχρόνως είναι πρότυπο της κοινωνίας των Πανεπιστημίων, της κοινωνικής ανέλιξης, των επιχειρήσεων, των τεχνολογιών, της ηλεκτρονικής επιστήμης, των συγγραφέων, των ποιητών, της μουσικής και κινηματογραφικής βιομηχανίας…

Αντιθέσεις, αντιφάσεις, αντιδιαστολές θα σας προκαλούνται σίγουρα με αυτά που παραθέτω ως παραδείγματα. Το κατανοώ. Όμως, δεν θα ήταν δυνατό να απομονώσουμε σε μια πόλη τους «καλούς» από τους «κακούς». Η κοινωνία των… καλών δεν θα μπορούσε να εμφανιστεί και να λειτουργήσει αν έλλειπαν οι… απέναντι «αντίθετοι». Ίσως το υλικό που σπέρνουν οι μεν χρησιμεύει στους δε. Αυτή η, ίσως υπερβολική, άποψη, κατά την οποία δεν υπάρχει το καλό χωρίς το κακό και πως η μια πλευρά τροφοδοτεί την άλλη, έστω και αν οι δυο δεν συναντώνται σε ηθικό και ιδεολογικό επίπεδο, δημιουργεί στις πόλεις (ιδιαίτερα στις μεγαλουπόλεις όπως η Αθήνα) τις αντιθέσεις, τα οξυμένα κοινωνικά προβλήματα και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες οι δυο αυτές διαφορετικές διαστάσεις συμβιώνουν και… «εργάζονται» η κάθε μια για τον δικό της μικρόκοσμο…
Η Αθήνα είναι μια μεγαλούπολη που διαρκώς διευρύνει τα όριά της και την οικοδόμησή της. Η πόλη, παρόλη την οικονομική κρίση, δεν παύει να προσθέτει στα εδάφη της ξεχωριστές αίθουσες καλλιτεχνικής δημιουργίας, βιβλιοθήκες, Μουσεία, να βελτιώνει το παραλιακό της μέτωπο, να δημιουργεί νέους χώρους πρασίνου και να προγραμματίζει μεγάλες οικιστικές επεκτάσεις.
Όλα αυτά θα πραγματοποιηθούν στην ίδια πόλη, παράλληλα με τις περιοχές που υποφέρουν από την οικονομική, κοινωνική και περιβαλλοντική υποβάθμιση (Κυψέλη, Παγκράτι, Ζωγράφου, Καλλιθέα, Νίκαια, Κορυδαλλός, Δραπετσώνα κά.)

Η Βαλκανική-Μεσογειακή μας καταγωγή μάς δείχνει το δρόμο τής δημιουργικής μας λειτουργικότητας. Όλα μαζί, όλα εδώ, όλα παράλληλα. Οι πόλεις θα εμπεριέχουν όλα τα ωραία και τα άσχημα της κοινωνίας και των ανθρώπινων παθών. Νιώθω πως, παρόλα τα προβλήματα, η Αθήνα δεν έχει αλλάξει την ανθρώπινη φυσιογνωμία της. Μπορεί οι κάτοικοί της να κλειδαμπαρώνονται με νέα συστήματα ασφαλείας στα διαμερίσματά τους, αλλά το πνεύμα που επικρατεί επιτρέπει τα ξενύχτια, τα θέατρα, τις συναυλίες, τα ταβερνάκια, τις παραλίες και τις απολαυστικές φεγγαράδες της έμφυτης ανάγκης και έκφρασης του λυρισμού μας…