Όταν η ρωσίδα δημοσιογράφος Μ. Οβσιανίκοβα, σηκώνει, την ώρα του δελτίου ειδήσεων στο κρατικό κανάλι της χώρας της, ένα πλακάτ που αναγράφει «Όχι στον Πόλεμο», «σου λένε ψέματα», «η ευθύνη αυτής της επίθεσης ανήκει στον Βλ. Πούτιν, η αντίδρασή της, στις παρούσες συνθήκες, είναι μία γενναία πράξη αντίστασης. Αυτό το «Όχι στον πόλεμο» δεν είναι γενικά μία φιλειρηνική στάση, αλλά μία συγκλονιστική κραυγή ενάντια στην εισβολή στην Ουκρανία από τον Βλ. Πούτιν, με βέβαιο κίνδυνο για τη δημοσιογράφο να συλληφθεί για αντικαθεστωτική δράση. Η άρνηση ή αμφισβήτηση της «ειρηνευτικής διαδικασίας» στην Ουκρανία τιμωρείται πλέον από το καθεστώς. Αυτή η αντίσταση στον πόλεμο έχει ήδη μεγάλο κόστος για δεκάδες χιλιάδες ρώσους πολίτες που διώκονται και φυλακίζονται, γιατί επέλεξαν να υπερασπιστούν τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα.
Ωστόσο, το «Όχι» δεν το διαβάζουμε ούτε το ζούμε όλοι και παντού με τον ίδιο τρόπο. Στις ευδαίμονες δυτικές Δημοκρατίες – όπως στην Ελλάδα και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες- η «ολιστική» στάση ορισμένων ενάντια στον πόλεμο ή ο συμψηφισμός που επιχειρείται από κάποιους άλλους για τους πολέμους των «ιμπεριαλιστικών δυνάμεων», ακόμα και η «πολυδιάστατη» αντίληψη για τις ίσες αποστάσεις που πρέπει να κρατηθούν από τον εισβολέα και τον αμυνόμενο, δεν έχει τίποτα το γενναίο. Πρόκειται για απολογητές της σκοτεινής πλευράς της ιστορίας, με επιλεκτικές ευαισθησίες απέναντι στον όλεθρο, για επαγγελματίες της διαρκούς «αγανάκτησης» ενάντια στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ, αλλά και για εντεταλμένους υποστηρικτές των «δικαίων της μεγάλης Ρωσίας στο ζωτικό χώρο της». Η επιλεκτική ευαισθησία, όταν ισοπεδώνονται ολόκληρες πόλεις στην Ουκρανία, βομβαρδίζονται νοσοκομεία, σκοτώνονται άμαχοι και αναγκάζονται εκατομμύρια άνθρωποι να πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς, δεν είναι πλέον ένα σύμπτωμα βολικής ουδετερότητας ή ανησυχητικής σιωπής από πλευράς ορισμένων προσώπων, ομάδων ή και πολιτικών δυνάμεων. Η γενικόλογη καταγγελία του πολέμου «από όπου κι αν προέρχεται» είναι στην ουσία πολιτική στάση απολογίας του εγκλήματος της εισβολής, αλλά και πράξη συλλογικής ανεπάρκειας απέναντι σε ένα κόσμο που ηττάται και καταστρέφεται, συμπαρασύροντας μαζί του τις βασικές αρχές και αξίες στις οποίες δομήθηκε η μεταπολεμική Ευρώπη.
Έτσι, η επιλεκτική ευαισθησία γίνεται διαχωριστική γραμμή. Στη μία πλευρά συνωστίζεται η πολιτικά ετερόκλητη συμμαχία όσων επένδυσαν (και συνεχίζουν να επενδύουν) στον Βλ. Πούτιν για την ανακατανομή εθνικών και διεθνών ισορροπιών, εξουσιών και επιρροών, μαζί με τους κάθε είδους και χρώματος αντισυστημικούς, μεταπράτες του ανορθολογισμού και λαϊκιστές, ενώ στην άλλη πλευρά συμπράττουν όσοι ζητούν την ενεργό παρέμβαση της Ευρώπης και των ΗΠΑ στη μεγάλη ανθρωπιστική κρίση που υφίσταται η Ουκρανία και ο λαός της και την επιτάχυνση των ανακλαστικών των Δημοκρατιών της Δύσης απέναντι στον ολοκληρωτισμό και στον αναθεωρητισμό. Αλλά και η δική μας ευαισθησία δεν πρέπει να είναι επιλεκτική. Η στήριξη μας στην αντίσταση του ουκρανικού λαού και στους πρόσφυγες που ζητούν προστασία στην Ευρώπη πρέπει να είναι το ίδιο έμπρακτη και ισχυρή προς τους Ρώσους αντιφρονούντες που αντιστέκονται καθημερινά και διώκονται από το καθεστώς του Κρεμλίνου. Είναι και αυτό ευθύνη της Ευρώπης της Δημοκρατίας και των ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Πηγή: www.tanea.gr