Οι «αγαπητικοί» όλων των εποχών, από τους «αγαπητικούς της γειτονιάς», μέχρι τους «αγαπητικούς της πατρίδας» και του «λαού», είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: μετέτρεπαν πάντοτε σε ερείπια το αντικείμενο του “πόθου” τους.
Και όπου πήραν την εξουσία, αποδύθηκαν σε «πόλεμο εναντίον του ίδιου τους του λαού», κατά τη βαθυστόχαστη – έτσι την χαρακτήρισε ο Καστοριάδης - φράση της Χ. Άρεντ.
Αν δε αυτοχρίζονταν και «εκπρόσωποι της εργατικής τάξης», η τελευταία έχανε όλα τα δικαιώματά της. Από το δικαίωμα στην απεργία, μέχρι το δικαίωμα του συνδικαλίζεσθαι (Χάννα Άρεντ, «Κρίσεις της Δημοκρατίας», εκδόσεις Επίκεντρο).
Είναι γνωστό άλλωστε ότι ειδικά «..στη διάρκεια της κυριαρχίας των μπολσεβίκων» οι εργαζόμενοι έχασαν «ακόμη και τα δικαιώματα που είχαν κάτω από την τσαρική καταπίεση» (Χ. Άρεντ, «Ολοκληρωτισμός»).
Την ίδια τύχη είχε και ο γερμανικός λαός, όταν σε λίγο ξεκληριζόταν από τους δικούς του «αγαπητικούς», τους ναζί. Οι οποίοι, αδιαφορώντας απολύτως για την ίδια την επιβίωσή του, τον οδηγούσαν στο γερμανικό «Λυκόφως των δαιμόνων», μέσα από έναν ολοκληρωτικό πόλεμο.
Ένα αντίστοιχο ανθρωπολογικό είδος «αγαπητικών του λαού» – τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών - υποστήκαμε την περίοδο της οικονομικής κρίσης.
Επρόκειτο για το παράδοξο μάγμα «απογόνων» του Στάλιν και ακροδεξιών συνωμοσιολόγων, που έλαβαν το όνομα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Οι οποίοι, επιβεβαιώνοντας το ρηθέν ότι «το κοινό μίσος μολύνει τους ανθρώπους με ένα αίσθημα συγγένειας», συγγένεψαν στη βάση του κοινού μίσους τους για την Ευρώπη και τη φιλελεύθερη δημοκρατία.
Έτσι, στην υπηρεσία αυτού του μίσους, φαντασιώθηκαν ακόμη και την «ανατίναξη» της χώρας, ως μέσον για την καταστροφή της Ευρώπης (με «Κούγκι» και «Αρμαγεδδώνα» απειλούσαν).
Βεβαίως, η φαντασίωσή τους για ένα ελληνικό «Λυκόφως των δαιμόνων» δεν υλοποιήθηκε, λόγω της αντοχής των δημοκρατικών μας θεσμών.
Παρ΄ όλα αυτά, όπου μπόρεσαν άφησαν την «σφραγίδα» τους, όπως στο «Μάτι». Όπου, επειδή δεν εκκενώθηκε έγκαιρα η περιοχή, πέθαναν 100 άνθρωποι και στη συνέχεια έβριζαν τους νεκρούς!
Ώσπου σήμερα και ενώ η χώρα έχει αναδειχθεί σε «υγειονομικό καταφύγιο», οι «αγαπητικοί του λαού» ξανάρχονται. Συγχέοντας πάλι τον «χαβαλέ» και την προπαγάνδα, με την πολιτική!
Με τον κ. Τσίπρα να δίνει το έναυσμα. Έτσι, την ώρα που η χώρα έθαβε τους πρώτους νεκρούς της από τον κορωνοϊό, ο κ. Τσίπρας, αποθεώνοντας τον πολιτικό «χαβαλέ», δήλωνε: Μη διανοηθεί η κυβέρνηση να μη δώσει δώρο Πάσχα!!
Και με την ίδια ευκολία, στη συνέχεια «πρόσφερε» τρία «προγράμματα Θεσσαλονίκης» άνω των 30 δις ευρώ, από χρήματα που δεν υπήρχαν! (ολική δηλαδή επιστροφή στην παράνοια του 2012).
Και αμέσως μετά – πάντα στο πλαίσιο του «χαβαλέ» - υποδείκνυε και πηγή «χρηματοδότησης»: το «ευρωομόλογο του Νότου»! Ενώ γνώριζε ότι αυτό δεν μπορούσε να υπάρξει χωρίς την εγγύηση των βορείων, διότι ουδείς θα το αγόραζε!
Και μετά το μήνυμα του κ. Τσίπρα για έξοδο από τη λογική, ακολούθησε ο ορυμαγδός της τρέλας: Με κορυφαία εκδήλωση την αυτογελοιοποίηση δύο πρώην υπουργών. Όπου ο ένας καταγγέλλει ότι αποτύχαμε με τα μέτρα που λάβαμε και ο άλλος, ότι τα μέτρα που λάβαμε είναι υπερβολικά σε σχέση με τα ελάχιστα κρούσματα που έχουμε!
Και το τρομακτικό: Θεωρώντας ότι η ανθρώπινη εμπειρία και τα γεγονότα δεν έχουν καμία σημασία – αυτό είναι το ανεξάλειπτο υπόλειμμα που αφήνει η θητεία σε ολοκληρωτικά παραληρήματα - διεκδικούν να πιστέψουμε και τα δύο, παρ ότι αλληλοαναιρούνται!
Είναι το ήθος που τους παρέχει την άνεση να παρουσιάζουν την περιφρόνησή τους για τη ζωή των ανθρώπων, ως απόδειξη της «αγάπης τους για τον λαό»!
Πηγή: www.tanea.gr