Δύο «ξένα» γεγονότα, που μας αφορούν όμως άμεσα, είναι προγραμματισμένα. Το πρώτο είναι ο θεαματικός εορτασμός στο Βερολίνο των πρώτων πενήντα χρόνων από την υπογραφή στο Παρίσι, από τον Ντε Γκώλ και τον Αντενάουερ, της «Συνθήκης του Ελυζέ» που συμφιλίωσε τη Γαλλία με τη Γερμανία. Μπορεί πολλά άρθρα της συνθήκης αυτής να ξεχάστηκαν. Αλλά σε αυτήν στηρίζεται πάντα η Ευρωπαϊκή Ένωση για κάθε νέο βήμα, για κάθε δύσκολη απόφαση, παρά τις όποιες διαφωνίες, όπως σήμερα, κυρίως για τις πολιτικές αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης.
Το δεύτερο είναι οι εκλογές στο Ισραήλ. Το πιο πιθανό είναι η νίκη του Νετανιάχου και των ακροδεξιών συμμάχων του. Μια νίκη εναντίον της ειρήνης, για δύο λόγους: η σημερινή ηγεσία του Ισραήλ δεν θέλει μια συμφωνία που θα επέτρεπε την ίδρυση ενός παλαιστινιακού κράτους (που προβλέπει ο διεθνής νόμος) και φροντίζει, για να την αποκλείσει, να κομματιάζει όλο και πιο πολύ τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, ιδρύοντας όλο και περισσότερους παράνομους οικισμούς. Με βάση το θεώρημα ότι όλη η Παλαιστίνη ανήκει στους Εβραίους, σύμφωνα «με το θέλημα του Θεού».
Με τη «συνθήκη του Ελυζέ», δύο παραδοσιακοί εχθροί, που η αντιπαλότητά τους οδήγησε πέρα από τους άλλους και σε δύο παγκόσμιους πολέμους και δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς, έδωσαν τα χέρια και προχώρησαν σε συνεργασίες που υπερβαίνουν κατά πολύ τα όσα προβλέπονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ελπίδα είναι ότι οι όποιες σημερινές διαφωνίες και οι όποιοι ανταγωνισμοί δεν θα εμποδίσουν μια νέα περίοδο, μεγαλύτερης ακόμα και βαθύτερης γαλλο-γερμανικής συνεργασίας.
Αντίθετα, οι σημερινές εκλογές στο Ισραήλ, θα θάψουν κάθε άμεση ελπίδα ειρήνης και συνεργασίας στην περιοχή. Η πολιτική του Νετανιάχου έχει ένα και μοναδικό στόχο: την ασφάλεια ενός κράτους που καταδυναστεύει τον λαό με τον οποίο θα έπρεπε να μοιραστεί την ίδια γη, χωρισμένη σε δύο συνεργαζόμενα κράτη. Οι Ισραηλινοί πιστεύουν, όπως και πολλοί δικοί μας, ότι είναι «περιούσιος λαός». Και άλλοι τα πίστεψαν αυτά, με γνωστά αποτελέσματα.
Μπορούν να αλλάξουν;
Οι Γάλλοι και οι Γερμανοί απέδειξαν ότι αυτό είναι εφικτό κι ας υπάρχουν προβλήματα: η πρόοδος συνίσταται στις διαδικασίες επίλυσής τους. Δυστυχώς, πολλοί δικοί μας θαυμάζουν το Ισραήλ, γιατί (μέγα το γεωπολιτικό λάθος!) το θεωρούν εχθρό της Τουρκίας. Και μάλιστα θαυμάζουν τη μιλιταριστική στροφή του, που μπορεί να οδηγήσει από κοινού με το φανατικό Ιράν, σε έναν πόλεμο πυρηνικής αλληλοεξόντωσης. Αλλά και χωρίς έναν τέτοιο πόλεμο, που ο Ομπάμα με τη δεύτερη θητεία του μπορεί να αποτρέψει, το Ισραήλ, που με μέθοδο καμικάζι ετοιμάζεται, αν δεν αλλάξει, να αυτοκτονήσει – και βρίσκεται ήδη σε επικίνδυνη για την επιβίωσή του διεθνή απομόνωση. Η κεντρώα Τζίπι Λίβι, πρώην υπουργός εξωτερικών, ο πιο πειστικός σήμερα αντίπαλος του Νετανιάχου, αυτό προσπαθεί να πει στους συμπατριώτες της, σπέρνοντας έτσι ελπίδες αλλαγής.
Αυτό έλεγαν στη Γαλλία και στη Γερμανία όσοι εργάστηκαν με πείσμα αμέσως μετά τη μεγάλη σφαγή, για την ευρωπαϊκή ενοποίηση και τη γαλλογερμανική συμφιλίωση. Το παράδειγμά τους και όχι οι εθνικιστικές κραυγές, θα έπρεπε να προβληματίσει τους Ισραηλινούς. Και παρεμπιπτόντως και εμάς…