Αν η χώρα καταρρεύσει κι ένα πρωί ξυπνήσουμε με δραχμές στις τσέπες μας, θα τρέχουμε αλαφιασμένοι στις τράπεζες (που θα έχουν κλείσει) και στα σουπερ μάρκετ (που θα μείνουν με άδεια ράφια). Κι αφού εκτονώσουμε τον πανικό μας, θα αρχίσουμε να αναζητούμε τους υπεύθυνους για το μοιραίο.

Μοιραία πρόσωπα είναι πολλά τα τελευταία χρόνια και αυτές τις μέρες. Πρώτο και χειρότερο είναι το πρόσωπο του Ελληνα ψηφοφόρου, ο οποίος μοίρασε τόσο «αριστοτεχνικά» την ψήφο του που δεν επιτρέπει το σχηματισμό καμιάς κυβέρνησης και δεν υποχρεώνει κανέναν να συνεργαστεί με κανέναν. Αν ψηφίσει αναλόγως και στις νέες εκλογές (καθόλου απίθανο), τότε θα έχει ξεπεράσει σε ανευθυνότητα τους πολιτικούς που τόσο, δήθεν, απεχθάνεται.

Όμως, με όσα έγιναν στο δεκαήμερο που πέρασε από τις εκλογές της 6ης Μαίου, τα μοιραία πρόσωπα είναι δυο κι έχουν αριστερή σφραγίδα: Τσίπρας και Κουβέλης. Δεν έχουν ευθύνες για όσα προηγήθηκαν ή έχουν ελάχιστες μπροστά σε όσους κυβέρνησαν αλλά να που μπορεί να καταγραφούν ως τα μοιραία πρόσωπα σε μια ιστορική συγκυρία.

Και οι δυο ήταν νικητές των εκλογών και ρυθμιστές των μετεκλογικών εξελίξεων. Και έκαναν το πάν για να οδηγήσουν την κατάσταση σε πλήρη απορρύθμιση. Υποσχέθηκαν ότι επιδιώκουν κυβέρνηση της Αριστεράς και, ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, πήρε πολλές χιλιάδες ψήφους γι’ αυτό. Πολύς κόσμος ήθελε να δεν μια άλλη κυβέρνηση είτε αμιγώς της Αριστεράς είτε με συμμετοχή κομμάτων της. Το είχαν καλλιεργήσει προεκλογικά, το πέταξαν στα σκουπίδια μετεκλογικά.

Κι έτσι δεν επέτρεψαν να σχηματισθεί καμιά κυβέρνηση προβάλλοντας διάφορα προσχήματα. Ο Τσίπρας αρνήθηκε οποιαδήποτε λύση. Μα πάνω απ’ όλα αρνήθηκε να έχει τον πρώτο ρόλο σε μια κυβέρνηση, που θα είχε την στήριξη ή την ανοχή των δυο πρώην μεγάλων κομμάτων. Ο Κουβέλης ετεροκαθοριζόταν. Δεν στήριζε καμιά κυβέρνηση εφόσον δεν την στήριζε και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο ένας φοβόταν τον άλλον και οι οι δυο έβαλαν πάνω απ’ όλα το κομματικό τους συμφέρον.

Ακόμη κι αν οι ψηφοφόροι τους επιβραβεύσουν τον Ιούνιο, δεν θα αποφύγουν το πικρό ποτήρι. Τότε δεν θα μπορέσουν να ξαναπετάξουν την μπάλα στην εξέδρα.

Εκτός αν οι ψηφοφόροι τους στείλουν στην εξέδρα ως παρατηρητές, επιβραβεύοντας το διαφαινόμενο μέτωπο της Δεξιάς. Αφού η Αριστερά τρέμει να αναλάβει ευθύνες, τι άλλο απομένει; Οι «νοικοκυραίοι» του Σαμαρά και οι «πατριώτες» του Καμένου να συνασπιστούν για να «σώσουν» – κι αυτοί- τη χώρα.

Αν προλαβαίνει ακόμα να σωθεί με τόσους μοιραίους, άβουλους και τυχοδιώκτες που την διαχειρίζονται.