Δεν άρεσε στους Ελληνοκύπριους φίλους μας το σχέδιο Ανάν, το 2004 (κι ας προέβλεπε την επιστροφή της Αμμοχώστου και της Μόρφου υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση). Ούτε η συμφωνία, ακόμα και στους εδαφικούς χάρτες, που είχαν κατατεθεί στην Ελβετία το 2017.

Κι ας ήξεραν καλά ότι κάθε «νέα λύση» είναι, μισό αιώνα τώρα, χειρότερη από την προηγούμενη. Δεν κατάφεραν να βρουν μια βιώσιμη λύση ούτε με τον Ταλάτ ούτε με τον Ακιντζί που ήταν αφοσιωμένοι στη δικοινοτική-διζωνική ομοσπονδία αντιδρώντας στην άνευ όρων υποταγή στα σχέδια της Άγκυρας.

Να περίμεναν άραγε τώρα, από τον Ερντογάν και τη μαριονέτα του, κάτι διαφορετικό από την de facto διχοτόμηση του νησιού τους, ακόμα κι αν δεν πάρει και επίσημα τη μορφή των δύο κρατών;

Εκτός κι αν η «λύση» αυτή βολεύει κάποιους ηγέτες που πιστεύουν ότι θα συνεχίσουν να αξιοποιούν μονομερώς τα πλεονεκτήματα της ένταξης και τη βιομηχανία έκδοσης «χρυσών διαβατηρίων».