Tα προεκλογικά μας πράγματα έχουν πάρει την τροπή τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πιθανότατα το πρώτο κόμμα. Η ΝΔ παρουσιάζει πρωτοφανή αντοχή αλλά μάλλον δεν θα τον φτάσει. Η ελπίδα νικάει το φόβο. Ένα 30-32% των ψηφοφόρων, μέχρι στιγμής, κλείνουν τ’ αυτιά τους στις βάσιμες κινδυνολογίες του Αντώνη Σαμαρά και επιλέγουν να δοκιμάσουν τον Αλέξη Τσίπρα στο τιμόνι της χώρας σε αυτήν την κρίσιμη όσο και επικίνδυνη φάση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας. Ο μικρός δικομματισμός μεγαλώνει ραγδαία και πιέζει τα υπόλοιπα κόμματα. Οι πιθανές κυβερνητικές συμπράξεις καθίστανται προβληματικές στο μέτρο που οι αδύναμοι εταίροι θα είναι υποχρεωμένοι να πλεύσουν στα αχαρτογράφητα νερά των συνιστωσών, οι αριστερότερες εκ των οποίων θα έχουν ισχυρή δύναμη. Και θα θέλουν να βάλουν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις.
Η αντοχή της ΝΔ οφείλεται εν πολλοίς στο φόβο ενός grexit με ότι αυτό συνεπάγεται για την καθημερινότητα του Έλληνα. Στο γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι μπορούν να βρουν βηματισμό με μια δεξιά διακυβέρνηση που έχει υπογράψει όλες τις δεσμεύσεις της χώρας προς την τρόικα και απέφυγε τη χρεοκοπία το 2012. Οφείλεται και στο γεγονός ότι η οικονομία έχει αρχίσει να κινείται και πάλι ενώ το πρωτογενές πλεόνασμα δίνει μια κάποια ασφάλεια στα δημόσια οικονομικά. Βρίσκεται όμως στη δεύτερη θέση γιατί αναγκάστηκε να επιβάλει σκληρή, για τα ελληνικά δεδομένα, λιτότητα, γιατί νομοθέτησε οριζόντια μέτρα, γιατί επέβαλε φόρους όχι πάντοτε άδικους, αλλά επέβαλε, γιατί έκανε ή υποσχέθηκε ότι θα κάνει μεταρρυθμίσεις που θίγουν συμφέροντα ομάδων, καστών και συντεχνιών. Για παράδειγμα, η υποτιθέμενη αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων ήταν ένα «ολέθριο λάθος» της ΝΔ, στο μέτρο που πάμπολλοι ΔΥ δεν τη θέλουν και όλοι μα όλοι θα ήθελαν να την αποφύγουν. Γιατί έτσι όπως σχεδιάστηκε και προτάθηκε τους βάζει σε μπελάδες, χωρίς να δίνει κανένα πραγματικό μπόνους στους ικανούς. Αντιθέτως γεννά φόβους ότι το δεξιό κομματικό κράτος θα την χρησιμοποιούσε για να βλάψει διοικητικά πολιτικούς του αντιπάλους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δίστασε μετά τις εκλογές του 2012, να μεταχειριστεί κάθε λαϊκίστικη ρητορεία και υπόσχεση σε κάθε κοινωνική ομάδα προκειμένου να υπερκεράσει τη ΝΔ. Έπαιξε άφοβα το παιχνίδι των μονομερών ενεργειών απέναντι στην Ευρώπη, πάντα με λόγο διφορούμενο και ασαφή, τόσο όσο να πείσει τους ψηφοφόρους ότι μπορεί να διαπραγματευτεί σθεναρά και να επιτύχει οφέλη στα δανειακά ζητήματα. Κατήγγειλε κάθε απόπειρα ή υπόσχεση μεταρρύθμισης του κράτους και υποσχέθηκε επιστροφή στο παρελθόν, πράγμα που ενθουσίασε τη συνδικαλιστική νομενκλατούρα του δημοσίου που συντάχθηκε μαζικά με το μέρος του. Υποσχέθηκε βοήθεια προς τους αδύναμους και φορολογικές ελαφρύνσεις χωρίς βέβαια να αποκαλύψει τις οικονομικές δυνατότητες του κράτους, υποσχόμενος κούρεμα του χρέους και αύξηση των πόρων από τη φοροδιαφυγή. Φυσικά κανείς δε μίλησε για τη δυνατότητα των φορολογικών μηχανισμών να εισπράξουν, για το χρονοβόρο νομικό πλαίσιο, αλλά και τη δυνατότητα των φοροφυγάδων να πληρώσουν. Υποσχέθηκε όμως. Και αυτό αρκεί για ένα μέρος του εκλογικού σώματος που δεν έχει ιδέα από δημόσια οικονομικά ή από τις διεθνείς δεσμεύσεις της χώρας.
Πολλοί αναλυτές πίστεψαν ότι η πολυγλωσσία των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, οι απειλές για έξοδο από την ΕΕ, η αμφισημία θα λειτουργήσουν ως μπούμεραγκ. Έκαναν λάθος. Ο κόσμος που επιλέγει την κάλπη του δεν νοιάζεται γι αυτά, δεν τα καταλαβαίνει, αμφιβάλω και αν τα ακούει. Ένα μέρος πιστεύει ότι θα είναι προς το συμφέρον του η έξοδος από το ευρώ και οι υπόλοιποι ότι δεν είναι προς το συμφέρον της Ευρώπης να μας δείξει την έξοδο. Συνεπώς οι μονομερείς ενέργειες φαντάζουν για το μέσο ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ ως το αποτελεσματικότερο όπλο για να μασήσει η Μέρκελ και να υποχωρήσει. Ο ψευτοτσαμπουκάς είναι ίδιον ενός σημαντικού μέρους των πολιτών αυτής της χώρας. Πιστεύουν ότι μια αλλαγή διακυβέρνησης και ένας άλλος τρόπος διαπραγμάτευσης είναι ικανά να πείσουν τους ισχυρούς αλλά και τα κοινοβούλιά τους για το δίκιο των Ελλήνων. Η τελευταία θεωρία που παίζει είναι ότι οι ΗΠΑ είναι με το μέρος του ΣΥΡΙΖΑ και τη δύσκολη στιγμή θα ρίξουν το βάρος τους προς τη μεριά μας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ λογικά κερδίζει τα λαϊκά και φτωχά στρώματα, τους άνεργους, τους χαμηλόμισθους ΔΥ στο μέτρο που υπόσχεται με κάποιο τρόπο αναδιανομή. Κερδίζει όμως και μέρος των ισχυρών, όλων αυτών που είχαν μάθει να κάνουν συμφέρουσες δουλειές με το δημόσιο. Η προοπτική των δημόσιων επενδύσεων και η δυσανεξία του ΣΥΡΙΖΑ στους ξένους επενδυτές ανοίγει την όρεξη στους εργολάβους που βλέπουν ευκαιρίες να ανοίγονται μπροστά τους σε περιβάλλον εσωτερικής υποτίμησης αλλά υψηλών τιμών. Ευκαιρίες για πάρτι, όχι όπως παλιά, αλλά πάρτι. Η υπόσχεση ότι οι δομές του κράτους θα μείνουν αναλλοίωτες, για να ικανοποιηθούν οι ΔΥ, κλείνει το μάτι σε όσους ορέγονται φιλέτα που θα ψηθούν στις γνώριμες κομματικές γάστρες. Αυτοί οι επιχειρηματίες γνωρίζουν καλά ότι καμιά κυβέρνηση δεν στέκεται αν δεν τους γλυκάνει. Η στροφή των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και μάλιστα των χειρότερων εξ αυτών είναι ενδεικτική. Δεν είναι όλοι μιας και ο φόβος του grexit παραλύει τους επιχειρηματίες που έχουν εξαγωγική δραστηριότητα. Είναι όμως αρκετοί και κυρίως οι χρεωμένοι μέχρι το λαιμό που σε μια επιστροφή στη δραχμή ελπίζουν να απαλλαγούν από τα χρέη.
Το πρόβλημα όμως που αγνοεί η πλειοψηφία του ελληνικού λαού και κυρίως οι μη αριστεροί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η πολιτική του κόμματος απέναντι στο χρέος και τους Ευρωπαίους εταίρους. Είναι η επιδρομή των Συριζαίων και των «μετανοημένων» Πασόκων στις κρατικές δομές και η επιβολή πολιτικών οπισθοδρόμησης της κοινωνίας. Στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, στις υπηρεσίες, στους δήμους, στα δημόσια νοσοκομεία, στις ΔΕΚΟ, στον πολιτισμό. Σε όλα τα επιμέρους μεγάλα θέματα ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται μεταρρυθμίσεις με άξονα τις θέσεις του ΚΚΕ της δεκαετίας του 80. Η Ελλάδα ετοιμάζεται να γυρίσω πολλά χρόνια πίσω.
Μακριά από την κεντρική εξουσία οι πολύχρωμες συνιστώσες θα αποκτήσουν ισχυρή θέση, θα έχουν κυβερνητική δύναμη. Θα βιαστούν να μεταλλάξουν το κομματικό κράτος των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, σε κράτος ΣΥΡΙΖΑ υλοποιώντας η κάθε μια το όνειρό της. Ποια Συμβούλια Διοίκησης στα ΑΕΙ και ποια ιδιωτικά πανεπιστήμια. Ποια πειραματικά σχολεία, ποια στροφή στην τεχνική εκπαίδευση και ποια ολοήμερα δημοτικά σχολεία. Ποιος εξορθολογισμός της λειτουργίας των ΔΕΚΟ και ποια μείωση της γραφειοκρατίας. Ποιος εκσυγχρονισμός και ποια βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος. Ποιες συγχωνεύσεις δημόσιων οργανισμών και νοσοκομείων. Ποιος έλεγχος εξόδων και ποια αξιολόγηση ΔΥ. Ποιες ιδιωτικοποιήσεις και ποια καινοτομία. Η Ελλάδα μπορεί να μείνει στο ευρώ από το φόβο της χρεοκοπίας, αλλά θα προσπαθήσει να απομακρυνθεί ακόμα περισσότερο από την Ευρώπη. Η τριτοκοσμική μετάλλαξη είναι ο στόχος αυτής της Αριστεράς και δεν το κρύβει. Η αριστερή ιδεοληψία θα διαμορφώσει τις πολιτικές στα έγκατα του κράτους, ενώ ταυτόχρονα οι «ταλιμπάν» που έρχονται για να διαχειριστούν την καθημερινότητα του Έλληνα, όχι απλά δεν έχουν διοικήσει αλλά πολλοί από αυτούς δεν έχουν καν δουλέψει.
Υπάρχουν όμως και άλλα μικρότερα κόμματα και αναφέρομαι στο ΠΑΣΟΚ και στο ΠΟΤΑΜΙ, που προ μιας καταστρεπτικής ακυβερνησίας σκέφτονται να συνεργαστούν με το ΣΥΡΙΖΑ σε μια κυβέρνηση ειδικού σκοπού που συζητείται αυτές τις μέρες. Μια κυβέρνηση που θα ζητήσει εξάμηνη παράταση από τους εταίρους προκειμένου να προετοιμάσει τη διαπραγματευτική της θέση. Στο σημείο αυτό οι πιθανοί κυβερνητικοί εταίροι του ΣΥΡΙΖΑ θα έχουν πρόβλημα. Πρόβλημα αξιοπιστίας και επιβίωσης. Στο μέτρο που ως φαίνεται θα είναι αδύναμοι κοινοβουλευτικά θα υποχρεωθούν να συμπλεύσουν με τη νομενκλατούρα που θα πάρει τα ηνία του κράτους. Και για μεν το ΠΑΣΟΚ αυτό δεν είναι πρόβλημα, κάθε άλλο. Την ξέρει τη δουλειά. Αδελφούς θα βρει και θα συνεργαστεί. Για το ΠΟΤΑΜΙ όμως που έρχεται από αλλού και πρεσβεύει ένα τελείως διαφορετικό κράτος η όποια συνεργασία θα είναι πολύ δύσκολη. Η διάθεση ημών των μελών του ΠΟΤΑΜΙΟΥ να επιλέξουμε ανθρώπους ικανούς εκτός κομματικών συντεχνιών για καίριες θέσεις του κρατικού μηχανισμού θα συγκρουστεί με τη δίψα των Συριζαίων για εξουσία με απρόβλεπτες συνέπειες. Φοβάμαι ότι μέχρι να δούμε το αποτέλεσμα και τις κυβερνητικές επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ είναι αδύνατον να συζητάμε για συνεργασία. Γιατί πρέπει να δούμε ποιος θα είναι ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ, ποιοι οι συσχετισμοί στην κοινοβουλευτική του ομάδα, ποιες οι διαθέσεις του για τις μεταβολές στη δημόσια διοίκηση. Η χώρα δεν σώζεται μόνο από τις διευθετήσεις των δόσεων και τις δανειακές ροές. Σώζεται με ασφάλεια μόνο αν αλλάξει και με την πραγματική αλλαγή διαφωνούν όλοι, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ , ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν πιστεύω στις προγραμματικές συμφωνίες, συνήθως γίνονται για να παραβιάζονται. Πιστεύω αντίθετα στα πρόσωπα και το πολιτικό – ιδεολογικό φορτίο που κουβαλάνε. Και στην Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ το φορτίο είναι ολόκληρο κιβώτιο. Το ΚΙΒΩΤΙΟ.