Το ατικομμουνιστικό , αντιρατσιστικό παραλήρημα του κ. Τ. Μπαλτάκου

«αντικομμουνιστής γεννήθηκα, έτσι θα πεθάνω» μας πάει σε άλλες δεκαετίες, άλλες εποχές.

Βέβαια δικαίωμά του είναι να το λέει. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που βγάζει ακροδεξιές κορώνες κλείνοντας το μάτι στο ακροδεξιό ακροατήριο.

Όμως υπάρχει πρόβλημα. Πάει πολύ να είσαι κυβερνητικός αξιωματούχος, που καθημερινά μιλάς με τον πρωθυπουργό και συχνά μάλιστα του μιλάς και στ’ αυτί κατά τις συνεδριάσεις της Βουλής.

Είναι επικίνδυνος γι’ αυτή τη θέση. Κάποιος πρέπει να του πει τι σημαίνει να αγνοείς τις διεθνείς οργανώσεις όταν ισχυρίζεται ότι δεν τον ενδιαφέρουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και όσα λέει η Διεθνής Αμνηστία.

Άλλωστε δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι είναι ο ίδιος που όρθωσε το «πολιτικό του ανάστημα» απέναντι στον πρώην υπουργό Δικαιοσύνης Αντώνη Ρουπακιώτη για να μην καταθέσει στη Βουλή το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Και φυσικά «του πέρασε».

Και ρωτάμε: πού βρίσκει το θάρρος; από πού αντλεί τη δύναμη; δεν είναι εκλεγμένος, είναι διορισμένος. Και φυσικά η απάντηση είναι: από τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Είναι γνωστό ότι βρίσκεται στο άμεσο περιβάλλον του από την εποχή της Πολιτικής Άνοιξης. Η επιλογή του δεν είναι τυχαία. Εκπροσωπεί ένα ολόκληρο σύστημα. Και είναι, μεταξύ μας, πολύ φυσικό να σιχαίνεται –όπως λέει– τους κομμουνιστές.

Πρέπει να γνωρίζει, όμως, ότι ο ελληνικός λαός δεν ταλαιπωρήθηκε από τον κομμουνισμό, αλλά από τους δικούς του, από το κράτος της Δεξιάς που οδήγησε τους αριστερούς στις φυλακές και στα Μακρονήσια.

Η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός. Και η σιωπή του κ. Σαμαρά, που στόχο έχει τα ψηφαλάκια της ακροδεξιάς, δημιουργεί μείζον θέμα. Πρέπει άμεσα ο πρωθυπουργός να απαντήσει αν οι θέσει αυτές αντιπροσωπεύουν την κυβέρνηση.

Φυσικά, δεν απαλλάσσεται και ο έτερος της κυβέρνησης, ο κ. Βενιζέλος. Πρέπει επιτέλους να αντιδράσει σε αυτές τις δηλώσεις. Και όχι μόνο. Πρέπει να αντιδράσει και στις πρακτικές και τακτικές της Δεξιάς, όπως έδειξε και η προσφατη κυβερνητική κρίση με αφορμή τη διάταξη για το μεταναστευτικό. Στην πλάτη του ΠΑΣΟΚ χτίζει μεθοδικά το μέλλον του ο κ. Σαμαράς, στραμμένο όμως στην ακροδεξιά.

Τη στιγμή που η ανεργία πλησιάζει το 30% είναι επιεικώς απαράδεκτο να αναθέτει ο πρωθυπουργός τη διαχείριση δημόσιων οργανισμών σε φίλους του, σε αποτυχημένους πολιτικούς που με τις αποφάσεις τους συνέβαλαν καθοριστικά στα σημερινά αδιέξοδα• πρακτικές που πιστεύαμε –λάθος– ότι είχαν εγκαταληφθεί.