Να που φθάσαμε ξανά λοιπόν μετά από πολλά χρόνια, “μαύρες δυνάμεις του σκότους” να δοκιμάζουν τις αντοχές της δημοκρατίας και να τσεκάρουν τις αντιδράσεις του δημοκρατικού πολιτικού κόσμου και του ελληνικού λαού, με πρόβες και προσομοιώσεις πραξικοπήματος!…
Η διαμορφωθείσα πλέον κατάσταση στη χώρα, έχει ξεφύγει κατά πολύ από το ζήτημα της αναγκαίας κατά τα άλλα αναδιοργάνωσης και εξορθολογισμού της δημόσιας τηλεόρασης. Η τυχοδιωκτική ενέργεια της ηγεσίας της κυβέρνησης να διακόψει ξαφνικά, χωρίς καμία προετοιμασία τη λειτουργία της, να την καταργήσει εν μία νυχτί, πραξικοπηματικά και να πετάξει στο δρόμο 2.500 εργαζόμενους δημοσιογράφους και τεχνικούς, αναδεικνύει ορισμένα μείζονα ζητήματα δημοκρατικής λειτουργίας και δημοκρατικής νομιμοποίησης της κυβέρνησης και του κοινοβουλίου, αλλά και κοινωνικής δικαιοσύνης και ηθικής.
«Ποιος κυβερνά επιτέλους αυτή τη χώρα;» Το ερώτημα που αναφώνησε απ’ ότι λέγεται ο Kαραμανλής την επόμενη της δολοφονίας του Λαμπράκη, στον επικεφαλής της KYΠ, στρατηγό Nάτσινα, γίνεται κατά έναν τραγικό τρόπο μέρα με την ημέρα ξανά επίκαιρο. Το ερώτημα απαντήθηκε τότε λίγους μήνες μετά, όταν ο Παπαδόπουλος, μέλος της «αφανούς επιτροπής» που ίδρυσε ο Kαραμανλής το 1958 για την αντιμετώπιση του κομμουνισμού, θα καταλάβει την εξουσία στις 21/4/67, ακριβώς 4 χρόνια μετά την πορεία ειρήνης του Λαμπράκη. «H πολιτική ηγεσία δεν διέβλεψε ότι αυτό το παρακράτος κάποτε θα παρέσυρε και τους ίδιους στον γκρεμό, αυτό είναι το δίδαγμα από την ιστορία Λαμπράκη», λέει στο σχετικό βιβλίο του Γιώργος Pωμαίος, «Το να περιορίζεις τη δημοκρατία σε όφελός σου γίνεται τελικά μπούμερανγκ εναντίον σου».
Όμως ποιος κυβερνάει και πάλι σήμερα αυτό τον τόπο; Γιατί κατά έναν επαναλαμβανόμενο τρόπο, τον τελευταίο καιρό ιδιαίτερα, αποδεικνύεται πως ούτε το Υπουργικό Συμβούλιο, ούτε το Κοινοβούλιο ούτε καν και αυτή η μη θεσμική σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών ενημερώνονται και αποφασίζουν για βασικές επιλογές της χώρας και της διοίκησης του κράτους. Είναι φανερό ότι όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται στο τρίγωνο Μαξίμου – Υπ. Οικονομικών – Τρόικα, σε μια πλήρη αυτονόμηση από κάθε άλλο θεσμικό και πολιτικό κέντρο. Αυτό αποτελεί σίγουρα παρέκκλιση και ορισμένες φορές εκτροπή από τους κανόνες της δημοκρατικής λειτουργίας του κοινοβουλευτικού μας πολιτεύματος. Ο κ. Σαμαράς συμπεριφέρεται όλο και περισσότερο όχι ως Πρόεδρος μιας συμμαχικής κυβέρνησης συνεργασίας, αλλά κάτι σαν Δερβέναγας μιας απολυταρχικής εξουσίας. Μιας εξουσίας που αν συνεχίσει έτσι και αν τα άλλα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης του το επιτρέψουν, δεν αποκλείεται σύντομα να υπερβεί και τον ίδιο και σε αγαστή συνεργασία με τους έχοντες δεσμούς, με το βαθύ κράτος και παρακράτος Χρυσαυγήτες, να μας τσουβαλιάσουν ένα πρωί ξανά σε κανέναν Ιππόδρομο.
Υπάρχει όμως και ένα τεράστιο ηθικό ζήτημα, συνολικότερα απέναντι στους εργαζόμενους του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα της χώρας αλλά και ειδικότερα πλέον απέναντι σε εργαζόμενους δημοσίων οργανισμών, που από εδώ και πέρα εφόσον το μοντέλο της κατάργησης της ΕΡΤ περάσει, κανείς πλέον στον δημόσιο τομέα δεν μπορεί να αισθάνεται ότι δεν θα βρεθεί, με μαζικά πογκρόμ, αύριο στο δρόμο.
Πάντως σε κάθε περίπτωση τη χώρα δεν μπορεί να συνεχίσει να την κυβερνά, μια εθνικολαϊκίστικη τυχοδιωκτική ομάδα εκεί στο Μαξίμου.