Η φράση της επικεφαλίδας αποδίδεται στον Κων/νο Καραμανλή, αμέσως  μετά  την δολοφονία  Λαμπράκη. Ανεξάρτητοι φασιστικοί μηχανισμοί  ενθυλακωμένοι στο ιδιόμορφο εθνικόφρον πελατειακό κράτος με αρχηγούς τον ναζιστή δωσίλογο Ξενοφώντα Γιοσμά, τον αρχηγό της Χωροφυλακής Κ. Μήτσου, παλιό ηγέτη της κατοχικής  αντικομμουνιστικής ΕΒΟ και μερικούς άλλους, σε συνεργασία  με αυτονομημένους πόλους του Παλατιού ή και με υπόκοσμο του ποινικού  δικαίου από τον μετακατοχικό βόρβορο της ακραίας υστερικής  εθνικοφροσύνης, παρέκαμπταν συστηματικώς την αργή μετεξέλιξη της Καραμανλικής Δεξιάς σε δυτικό συντηρητικό κόμμα. Εκμεταλλευόντουσαν  – και – τους  γκρίζους μειοψηφικούς  κοινοβουλευτικούς θύλακες της ΕΡΕ, εντός των οποίων είχαν ξεπλυθεί ο Μανιαδάκης, ο Φωστηρίδης, ο τρομερός Κώστας Παπαδόπουλος του Κιλκίς, ο άλλος μεταξικός ιδεολόγος Θεόδωρος Τουρκοβασίλης και κάποιοι ακόμα.  Με παραμένουσες τις εμφύλιες μάχες και οι πρώτοι πρώιμοι σπόροι συναίνεσης, είτε ανάμεσα στο Κέντρο και τον  Καραμανλή, είτε ανάμεσα στο Κέντρο και την Δημοκρατική Αριστερά  του Πασαλίδη και του Ηλιού, άρχιζαν να αχνοφαίνονται.

Το παρακράτος ήταν αυτονομημένο από την κεντρική  Πολιτεία, και όποτε ανακάλυπτε ευνοϊκούς  συσχετισμούς – ως παρακλάδι του Κράτους – δρούσε τις πιο πολλές φορές ανέλεγκτα και εις βάρος ακόμα και των μετριοπαθών συντηρητικών δυνάμεων.

Τόσα χρόνια μετά, σήμερα, βλέπουμε πάμπολλες  στρεβλώσεις, που δεν αποτελούν καν μια αλτερνατίβα ερμηνείας του ισχύοντος Συντάγματος. Οι τωρινές εκτροπές δεν προσιδιάζουν ουδέ κατ’ ελάχιστον στα κατά συνθήκην μπαλαμούτια που έγιναν σ’ όλη  την  διάρκεια της Μεταπολίτευσης μιας και ουδέποτε πειράχτηκε ο φέρων οργανισμός  του Συνταγματικού Δικαιϊκού  Κράτους.

Δεν σκοπεύω να επαναλάβω, όλα αυτά που πολιτικοί και δημοσιολόγοι καταγγέλουν, ούτε την κατά ριπάς Συνταγματική  ακύρωση με όπλο ανυπόστατες νομοθετικές τροπολογίες.Το  δυστύχημα  είναι, πως έτσι ευτελίζεται ως την εσχατιά του ο κοινοβουλευτικός πυλώνας, γεγονός που αφεαυτού συντελεί στην οιονεί απαξία του, μιας και η πλήρης κατάργηση θα εσήμαινε τάνκς.

Στην τωρινή μας περίσταση, το  παρακράτος των αλλοτινών εποχών δεν είναι αυτό, που τότε ήταν ….μα είναι η ίδια η Πολιτεία, όπως εκπροσωπείται από την κοινοβουλευτική διακυβέρνηση κατά κύριο λόγο. Οι γνωστές απειλητικές και κατ ΄ εξακολούθηση  αντισυνταγματικές παρεμβάσεις, οδηγούν σε μερική κατάλυση και διαπόμπευση σημαντικές υποστηρικτικές κολώνες της αστικής δημοκρατίας. Το άλλοτε  παρακράτος εκχώρησε πλήρως τις πονηρές του εξουσίες κατευθείαν στην Κυβέρνηση και τους εκπροσώπους της. Έτσι η μόνη ή οι μόνες  συνέργειες είναι αυτές, που αφορούν σε επιλεκτικές στοχοποιήσεις  τρομοκρατών – παρακρατικών στην βάση θεωρητικών αιτιάσεων της Κυβέρνησης. Φυσικά τούτο από μόνο του είναι σύμπτωση, ωστόσο είναι από τις θεωρητικές εκείνες συμπτώσεις, που αφήνουν την πολιτική φαντασία να τρέχει.

Κατά την άποψή μου η μέγιστη παραχάραξη του Συντάγματος συντελέστηκε με το Δημοψήφισμα του 2015, το οποίο αποτελούσε εκείνη την εποχή την αμφίθυμη κυβερνητική κατάληξη στην επιστροφή στην δραχμή. Το ότι ουδέποτε υπήρξε Εισαγγελική διερεύνηση και για την – αποκρυβείσα – ουσία αλλά και για το συνταγματικώς νομότυπο μιας το ζήτημα  ευθέως αφορούσε σε μείζονες δημοσιονομικές διακυβεύσεις, αποτέλεσε την άλλοτε γοργή, άλλοτε σταθμισμένη μετεξέλιξη του Δικαιϊκού  θεσμού, από οιονεί ανεξάρτητου σε απευθείας εξαρτώμενου.

Όσο ο χρόνος κυλά σκέφτομαι με ευγνωμοσύνη τον Κ. Καραμανλή τον πρεσβύτη, που περίπου με την  διπλωματική βία μας τοποθέτησε στην τότε ΕΟΚ των 10, και μάλιστα κατά πολιτική προτεραιότητα με αφορμή την εκπεσούσα Χούντα και στην συνέχεια τον Κώστα Σημίτη, που υλοποίησε με πρωτοφανή ένταση και πίεση τις φυσιολογικές πολιτικές παρακαταθήκες των πεθαμένων προκατόχων του και βέβαια την δική του χρόνια ορθή πολιτική επιλογή: όσο το δυνατόν ακόμα πιο μέσα στην Ευρώπη. Αυτό, στην αρχή της δεκαετίας του 1995 – 2005, κι ακόμα ευτυχώς συνεχίζεται και λέγεται Ευρώ, Ευρωζώνη.

Αν σκεφτούμε τα Νομισματοκοπεία, τα εκτυπωτικά του Πούτιν, τα ιδιοτελή παρακάλια του Ολάντ και της Μέρκελ, τις απειλές Καμμένου για την ασφάλεια του εσωτερικού, που εγγυώνται οι Ένοπλες  Δυνάμεις – κατ’ εξοχήν ορολογία του αποθανόντος  πρόσφατα Στ. Παττακού -. τότε είμαι βέβαιος πως χωρίς την ΕΕ και την Ευρωζώνη, θα είχαμε μια  δικτατορικού τύπου ολιγαρχία σαν κι αυτές των φτωχών χωρών της Λατινικής. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερα προσόντα, παρά μόνον η βούληση.

Ας πούμε, όταν προτάθηκε στον Ελ. Βενιζέλο να γίνει δικτάτωρ, απάντησε: «δεν είμαι καμωμένος, από το ύφασμα που υφαίνει δικτάτορες» ( Γ. Ρωμαίος , Η περιπέτεια του κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα – Γ΄ τόμος ).

Ορισμένες αποσπασματικές πομφόλυγες  ψευδο-διαφωτιστικού τύπου σαν κι αυτές του Ν. Φίλη, που ισχύουν στις μονές μέρες αλλά  δεν εφαρμόζονται στις διπλές, μου θυμίζουν τα προωθητικά μέτρα υπέρ του ΙΚΑ του Ι. Μεταξά, όπως επίσης την καθιέρωση του 8ώρου από τον ίδιο, ακόμα και τις υπέρ των γυναικών ρυθμίσεις του. Ήταν όμως δικτάτωρ, με στενό συνεργάτη τον Κώστα Μανιαδάκη.

Ποιος κυβερνά λοιπόν αυτή την χώρα; Μια κανονικά εκλεγμένη ομοούσια ακροδεξιά Κυβέρνηση, που προσπαθεί – χωρίς χρήση παρακράτους – να περάσει τις Συνταγματικές εκτροπές  από το περιστύλιο της Βουλής.