Το «Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο» του Κωνσταντίνου Καραμανλή έχει καταγραφεί στη νεότερη ιστορία μας ως το προοίμιο των οικείων δεινών που ακολούθησαν. Ήταν δραματικότερο και πολύ πιο ουσιαστικό από οποιαδήποτε φραστική καταδίκη του παρακράτους και της βίας. Ασχέτως αν τότε δεν ερμηνεύθηκε στην κυριολεξία του, είτε επειδή κάποιοι πολιτικοί σύμμαχοι του Καραμανλή πίστευαν ότι χρειάζονται το παρακράτος είτε επειδή η Αριστερά με την πολιτική της μυωπία δεν μπορούσε να διακρίνει την ειλικρίνεια της απορίας. Τηρουμένων όλων των δυνατών αναλογιών, αυτό μου θύμισε η επίθεση κατά του καθηγητή Νίκου Μαραντζίδη. Αναρωτιέμαι δε κατά πόσον υπάρχουν άνθρωποι στην Αριστερά οι οποίοι είναι σε θέση να διατυπώσουν την αντίστοιχη ερώτηση: «Ποιος κυβερνά αυτόν τον χώρο;». Κι αυτό γιατί δεν πιστεύω ότι πλέον αρκούν οι φραστικές καταδίκες της βίας από όπου κι αν προέρχεται και ακόμη κι αν απευθύνεται σε ανθρώπους σαν τον Μαραντζίδη οι οποίοι κανονικά θα άξιζε «να φάνε ένα μπερντάκι ξύλο και να πάνε στο νοσοκομείο, αλλά τι να κάνεις που η δημοκρατία είναι εναντίον της βίας και εμείς είμαστε δημοκράτες». Η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να υποστεί τη βάσανο της ψυχανάλυσης για τις σχέσεις της με τη βία. Το οφείλει στους ψηφοφόρους της.

Εξηγούμαι. Η επίθεση είχε όλα τα χαρακτηριστικά του οργανωμένου τραμπουκισμού. Ο οποίος οργανωμένος τραμπουκισμός διαφέρει από τον τραμπουκισμό που ασκεί ο πιωμένος τρόφιμος του ασύλου των Εξαρχείων, ο οποίος μην ξέροντας πώς να περάσει την νύχτα του επιτίθεται εναντίον του πρώτου αναγνωρίσιμου. Αυτός ο δεύτερος είναι έμφυτος, και έχει όλα τα χαρακτηριστικά του εν γένει αποβλακωμένου αντιεξουσιαστή. Στην περίπτωση Μαραντζίδη οι δύο τραμπούκοι πλησίασαν και, επειδή δεν τον αναγνώρισαν, άρχισαν να επιτίθενται λεκτικά στον φοιτητή του. Κάποιος τους είχε πληρώσει; Δόξα τω Θεώ, και οι χουλιγκάνοι έχουν ανάγκη από κάποιο χαρτζιλίκι για να τη βγάλουν. Ή μήπως δεν χρειάστηκε καν να τους πληρώσουν; Μήπως ήταν απλές ψυχές που έμαθαν πως η βία είναι η μαμμή της Ιστορίας και είπαν να βοηθήσουν την Ιστορία να ξεγεννήσει; Και ποια είναι η διαφορά των ανώνυμων τραμπούκων που δέρνουν εκ του ασφαλούς από τον περιώνυμο εκείνο Γκοτζαμάνη με το τρίκυκλο; Μήπως ότι εκείνος σκότωσε ενώ αυτοί δεν σκοτώνουν;

Από φέτος τον Φεβρουάριο έχουν καταγραφεί οχτώ πράξεις βίας που έχουν να κάνουν με τον πανεπιστημιακό χώρο. Από καταλήψεις χώρων, βανδαλισμούς κλοπές και καταστροφές ώς τον προπηλακισμό του προέδρου του τμήματος Φυσικής Γεωργίου Τόμπρα επειδή αρνήθηκε να κλείσει το τμήμα. Τον απείλησαν ότι θα βρουν το σπίτι του και θα τον κάψουν. Ο ξυλοδαρμός του Νίκου Μαραντζίδη έγινε γιατί «γράφει αυτά για την Αριστερά», από ανθρώπους οι οποίοι είναι ζήτημα αν γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση. Το ζήτημα είναι ότι ύστερα από πολλά χρόνια και πολλά τέτοια επεισόδια η ηγεσία της Αριστεράς κατάφερε να καταδικάσει την άσκηση αυτής της βίας χωρίς υποσημειώσεις και προϋποθέσεις. Το ζήτημα είναι επίσης ότι θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι αυτή η βία είναι καθαρά ιδεολογική, στόχο έχει να τρομοκρατήσει ανθρώπους ώστε να τους εμποδίσει να εκφράζουν τις ιδέες της. Θα ήταν για γέλια αν δεν ήταν για κλάματα.

Μπορεί η Αριστερά να ελέγξει τους αριστερούς της χουλιγκάνους; Διότι αν δεν μπορεί να κυβερνήσει τον χώρο της, τότε με ποια εχέγγυα ετοιμάζεται να κυβερνήσει την χώρα; Εκτός κι αν περιμένει να έρθει η ώρα εκείνη που θα ελέγχει τον κρατικό μηχανισμό για να στείλει την Αστυνομία να αναλάβει το παρακράτος που άφησε να αναπτυχθεί στους κόλπους της. Πάντως, όσο υποκρίνεται ότι το ζήτημα δεν την αφορά, το στίγμα της ιδεολογικής τρομοκρατίας θα τη συνοδεύει. Θα μου πείτε, παιδιά του Ζίζεκ είναι όλοι αυτοί.