Παρακολουθώντας κανείς τα πολιτικά θέματα που απασχολούν τα ΜΜΕ το τελευταίο χρονικό διάστημα θα έβγαζε εύκολα το συμπέρασμα ότι ο Κώστας Σημίτης συμμετέχει ενεργά και συνεχίζει να καθορίζει την πολιτική ζωή του τόπου, όπως το έκανε κατά τη διάρκεια της οκταετούς πρωθυπουργίας του.

Κι αυτό γιατί δεν είναι λίγοι αυτοί που κατατρέχονται ακόμα από το αντισημιτικό σύνδρομο που δεν εννοεί να τους εγκαταλείψει.

Ποιοι είναι όμως όλοι αυτοί και γιατί συνεχίζουν να έχουν το στόχαστρό τους τον πρώην πρωθυπουργό; Τι είναι εκείνο που τους κάνει να αγνοούν μεταγενέστερους συναδέλφους του που έφεραν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού;

Είναι όλοι αυτοί που δεν του συγχωρούν τις επιτυχίες της διακυβέρνησής του, τη συνετή δημοσιονομική πολιτική, τη μείωση του χρέους και των ελλειμμάτων, την ένταξη στην ΟΝΕ και την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, τα σημαντικά βήματα που έγιναν στην προσπάθεια εκσυγχρονισμού της χώρας. Όλοι όσοι δεν θέλουν ακόμα να συνειδητοποιήσουν πόσο δίκιο είχε όταν προέβλεπε από το βήμα της Βουλής ότι η συνέχιση της πολιτικής Καραμανλή μας οδηγούσε κατ’ ευθείαν στην αγκαλιά του ΔΝΤ.

Είναι βέβαια όσοι δεν μπόρεσαν να αποδεχθούν ποτέ την ανάδειξή του στην πρωθυπουργία, σωτήρια για τη χώρα αν αναλογισθούμε τους ανταγωνιστές τους για το αξίωμα αλλά και όσοι προθυμοποιήθηκαν, έστω και τώρα, να προσφέρουν κάτι ως αντάλλαγμα για τα αξιώματα που τους δόθηκαν κατά τη θερμή τετραετή τους φιλοξενία στην αγκαλιά της «Ριζοσπαστικής Αριστεράς».

Κυρίως όμως φοβούνται τον Σημίτη όλοι αυτοί που τρέμουν στην ιδέα ότι μπορεί να υποχρεωθούν να δώσουν την εκλογική μάχη υπερασπιζόμενοι την πολιτική τους και επιδιώκουν με κάθε μέσον να διασωθούν μέσα στη δυσοσμία της σκανδαλολογίας.