Με έκπληξη διάβασα στην Μεταρρύθμιση το κείμενο του κ. Νικηφόρου Αντωνόπουλου που καταγγέλλει το Ποτάμι για στοχοποίηση και υπονόμευση του Σπύρου Λυκούδη! Και μάλιστα η σοβαρή αυτή καταγγελία, απευθυνόμενη στο Ποτάμι έχει ως δυνητικούς αποδέκτες την ηγεσία του, τους βουλευτές του, τα στελέχη του και τα μέλη του. Είναι κατά συνέπεια πολύ μεγάλο το βάρος μιας τέτοιας καταγγελίας και αν μη τι άλλο θα περίμενα από ένα άνθρωπο της σοβαρής και, το πάλαι ποτέ (λόγω αποστράτευσης), μαχόμενης δημοσιογραφίας να χρησιμοποιεί πιο λελογισμένα και με επαρκή τεκμηρίωση χαρακτηρισμούς αποτρόπαιους, ιδιαίτερα προσβλητικούς για το Ποτάμι και τους ανθρώπους του.
Και έχει ενδιαφέρον η διαδρομή της σκέψης του, όταν ο ίδιος ομολογεί ότι το Ποτάμι ανανέωσε το πολικό προσωπικό με νέα και άφθαρτα πρόσωπα, έφερε φρέσκο αέρα στην πολιτική, διακήρυξε την αντίθεσή του στον παλαιοκοματισμό κλπ, αλλά ξαφνικά, τώρα στις 23 Σεπτεμβρίου, ως δια μαγείας ή ακριβέστερα μετά από ένα άρθρο ενός δημοσιογράφου, όλα αυτά γκρεμίστηκαν, εξαϋλώθηκαν, χάθηκαν, καταστρατηγήθηκαν.
Ας πάμε όμως στην ουσία. Ο κ. Λυκούδης είναι βουλευτής του Ποταμιού, πρόσφατα προταθείς προσωπικά από τον Σταύρο Θεοδωράκη για την θέση του αντιπροέδρου της Βουλής. Όπως όλοι οι βουλευτές του Κινήματος έτσι και ο Σπύρος Λυκούδης εκφράζει πολλές φορές, και στα ΜΜΕ και στην Βουλή και στα όργανα του Κινήματος, και δικές του απόψεις. Ποτέ κανείς και με κανένα τρόπο δεν έχει διανοηθεί να στερήσει από κανέναν στο Ποτάμι την έκφραση γνώμης. Αν ήταν τακτικός αναγνώστης της Μεταρρύθμισης ο κ. Ν.Α. θα είχε πολλές φορές διαβάσει κείμενα μελών του Ποταμιού με διαφορετικές, ακόμα και αντικρουόμενες απόψεις. Άλλωστε μόλις προχθές ο Σταύρος Θεοδωράκης, ερωτώμενος από δημοσιογράφους στα Γιάννενα, είπε: «Το Ποτάμι είναι ανοικτό κόμμα και υπάρχουν πολλές ενδιαφέρουσες απόψεις. Τις ακούμε όλες. Αλλά πάνω απ΄όλα στο Ποτάμι υπάρχουν όργανα, υπάρχει ένα Πολιτικό Συμβούλιο, υπάρχει η ΜΕγάλη ΣΥνάντηση των Αντιπροσώπων. Υπάρχουν, δηλαδή, οι άνθρωποί μας σε όλη την Ελλάδα που παίρνουν τις καθοριστικές αποφάσεις και έτσι θα συνεχίσουμε».
Η απάντηση θα μπορούσε να τελειώνει εδώ. Όμως θα καταχραστώ λίγο της φιλοξενίας, -και αν χρειαστεί θα επανέλθω μια επόμενη φορά- για να μιλήσω και για τα γεγονότα ή μάλλον το γεγονός (!).
Ο κ. Αντωνόπουλος ισχυρίστηκε ότι ένας δημοσιογράφος και συγκεκριμένα ο Κωνσταντίνος Ζούλας άσκησε κριτική στον Σπύρο Λυκούδη, και ότι αυτό πέραν πάσης αμφιβολίας έγινε καθ υπόδειξιν της ηγεσίας του Ποταμιού. Η λογική είναι: Δαιμονοποιούμε κάτι και στην συνέχεια όποιος καταπιάνεται μ αυτό είναι παιδί του σατανά. Λέμε δηλαδή με τον πλέον αυθαίρετο τρόπο, χωρίς να μπαίνουμε στον κόπο να το αποδείξουμε, ότι μια ιδέα, ανεξάρτητα από την αξία της, είναι προϊόν συναλλαγής και έτσι όποιος συνεχίζει να την υιοθετεί είναι διαπλεκόμενος.
Ο κ. Ν.Α. όμως δεν σταματά εδώ. Αλλά προβαίνει και σε χαρακτηρισμούς, όπως είδαμε. Ανθρωποφαγία, παλαιοκομματισμός, παλαιοκομμουνισμός. Είναι κρίμα. Είναι κρίμα για τον ίδιο, αλλά κυρίως γιατί στην προσπάθειά του να αρθρώσει έναν καταγγελτικό λόγο αναπαράγει με το χειρότερο τρόπο την παλαιοκομμουνιστική μέθοδο την οποία υποτίθεται ότι αποστρέφεται.
«Οποιαδήποτε διαφορετική άποψη υπαγορεύεται από τους ιμπεριαλιστές»
Ως επίλογο
Ο κ. Αντωνόπουλος υποπίπτει σε ένα σοβαρό λάθος. Μαζί με το Ποτάμι συμπαρασύρει στην πολεμική του και συναδέλφους του, χωρίς να αντιληφθεί ότι με αυτό τον τρόπο, ως δημοσιογράφος και ο ίδιος, αυτουπονομεύται. Γιατί έτσι ωθεί τους αναγνώστες του να σκεφτούν με παρόμοιο τρόπο. Ότι δηλαδή υπάρχει μια κλιμακούμενη επίθεση αποδόμησης του Ποταμιού και του αρχηγού του, αποδίδοντας συμμετοχή και στον ίδιο, ιδιαίτερα όταν αυτή η πολεμική συνδυάζεται με την πρώτη και μοναδική εμφάνισή του στις στήλες της Μεταρρύθμισης.
Όσον αφορά την κ. Αγγελική Σπανού, εμείς δεν θα πέσουμε σε παρόμοιο ολίσθημα, γιατί είμαστε σίγουροι ότι διατυπώνει ευθαρσώς τις απόψεις της, και μπράβο της.