Τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά κι ας φαίνονται πολύπλοκα. Οι εκλογές γίνονται πρώτα για να εκφραστεί ο λαός και μετά για να κυβερνηθεί η χώρα.
Το πρώτο έγινε. Το δεύτερο δεν θα γίνει, πλην εξαιρετικού- και ευχάριστου-απροόπτου.
Ετσι, θα επιβεβαιωθούν οι πιο απαισιόδοξες προβλέψεις ότι αυτές οι εκλογές θα οδηγούσαν σε αδιέξοδο. Πολλοί πίστευαν ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θα έβρισκαν κάποιον τρόπο να συγκυβερνήσουν. Ακόμη και όσοι δεν το ήθελαν, αυτό το σενάριο έβλεπαν ως πιο πιθανό.
Όμως, δεν ήταν έτσι. Οσοι λέγαμε ότι, με τα ποσοστά που έδειχναν οι δημοσκοπήσεις ότι θα πάρουν, τέτοια συγκυβέρνηση ήταν αδύνατη, δεν γινόμασταν πιστευτοί.
Τα ποσοστά ήταν ακόμη χαμηλότερα, άρα αυτή η συγκυβέρνηση ανήκει, πλέον, στη σφαίρα της φαντασίας.
Ευτυχώς. Διότι η χώρα δεν μπορεί να κυβερνηθεί από μια μικρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία με όλους τους άλλους απέναντί της. Αλλωστε, κανένας από τους δυο πρώην μεγάλους δεν θέλει να κυβερνήσει αυτή τη στιγμή. Σίγουρα δεν θέλουν το ΠΑΣΟΚ και ο Βενιζέλος, καθώς αυτοί διαχειρίστηκαν τη χρεοκοπία και το πλήρωσαν ακριβά.
Θέλουν, λοιπόν, ν’ αφήσουν τώρα αυτό το «προνόμιο» σε άλλους ή τουλάχιστον να το ασκήσουν περισσότεροι των δυο.
Αλλά και η ΝΔ του Σαμαρά δεν θα ήταν ευτυχής να κυβερνήσει σ’ αυτή τη φάση είτε με ισχνή πλειοψηφία είτε με συνεταίρο. Σε έξι μήνες θα είχε καταρρεύσει.
Τι μένει; Η «κυβέρνηση της Αριστεράς», όπως την είχε εξαγγείλει ο Τσίπρας. Ηταν το πιο πετυχημένο τρίκ των εκλογών , αυτό που έστειλε τον ΣΥΡΙΖΑ στη δεύτερη θέση, καθώς δήλωσε ότι θέλει να αναλάβει ευθύνες, σε αντίθεση με τον απομονωτισμό του ΚΚΕ. Το ήθελε, όμως, πραγματικά; Και το θέλει ακόμα; Θα φανεί τις τρείς επόμενες ημέρες. Ηδη ΝΔ και ΠΑΣΟΚ πρότειναν στον ΣΥΡΙΖΑ να σχηματίσει κυβέρνηση με όποιον αριστερό πρωθυπουργό θέλει και να τον στηρίξουν.
Αλλά θεωρείται βέβαιο ότι ο Τσίπρας θα το απορρίψει. Και θα επιδιώξει νέες εκλογές, υπολογίζοντας -όχι αβάσιμα- ότι μπορεί να γίνει πρώτο κόμμα. Είναι κοινό μυστικό ότι αυτός είναι ο σχεδιασμός του. Ο σχεδιασμός αυτός, όμως, κρύβει ένα μεγάλο ρίσκο. Να είναι και τότε αδύνατος ο σχηματισμός οποιασδήποτε κυβέρνησης και το αδιέξοδο να επιταθεί.
Ως πότε η χώρα μπορεί να μένει ακυβέρνητη;
Η πρόσφατη πρόβλεψη ότι οι εκλογές της 6ης Μαίου θα οδηγούσαν σε αδιέξοδο δυστυχώς επαληθεύτηκε. Τώρα θα κάνουμε εκκλήσεις στον θεό «να βάλει το χέρι του» στις εκλογές του Ιουνίου. Μόνο που και ο θεός μπορεί να έχει κουλαθεί με όσα ακούει και βλέπει αυτές τις μέρες.
Υστερόγραφο: Η Δημοκρατία όλα (πρέπει να) τα αντέχει. Ακόμη και την είσοδο της Χρυσής Αυγής των νοσταλγών του Χίτλερ στην ελληνική Βουλή. Όμως, μου προκαλεί θλίψη και ντροπή ότι βρέθηκαν κάτοικοι μαρτυρικών πόλεων, όπως τα Καλάβρυτα και το Δίστομο, που ξεκληρίστηκαν από τους ναζί, να ψηφίσουν το κόμμα αυτό. Θα τρίζουν τα κόκκαλα των παπούδων και των πατεράδων τους. Λαοί που δεν έχουν μνήμη δεν έχουν μέλλον.