Στο ζήτημα με τα «αναδρομικά» των συνταξιούχων το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό. Γίνεται τέτοιο εκ των υστέρων. Πρώτα όμως αφορά το ποιος αποφασίζει στις δημοκρατίες και δεύτερον το πώς το καθεστώς της ενημερωδιασκέδασης των ΜΜΕ, όπως το χαρακτηρίζει ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Λωζάννης Γιάννης Παπαδόπουλος («Οι δημοκρατίες σε κρίση;», Επίκεντρο) επιβάλλεται στην πολιτική και τους εκπροσώπους της. Από τη μια είναι φυσικό σε μια χώρα με τη δική μας ιστορία αλλά και με τα σημερινά δείγματα γραφής της κυβέρνησης να ανησυχούμε για την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης. Αυτή όντως απειλείται. Κανείς δεν πρέπει να το αγνοεί αυτό. Από την άλλη όμως υπάρχει ένα άλλο ερώτημα. Μπορεί η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη να υποκαθιστά την αντιπροσωπευτική εξουσία σε θέματα πολιτικών αποφάσεων και κυρίως δημοσιονομικών πολιτικών; Ποιος αποφασίζει στις φιλελεύθερες δημοκρατίες για ζητήματα δημόσιων πολιτικών; Ποιος δηλαδή νομιμοποιείτο το 2010 να κηρύττει τα Μνημόνια αντισυνταγματικά, καταδικάζοντας έτσι τη χώρα στην απόλυτη ένδεια και καταστροφή, τα δικαστήρια ή το Κοινοβούλιο;
Ποιος νομιμοποιείται σήμερα να επιβάλλει στο Δημόσιο μια εκταμίευση 10 δισ. χωρίς να λαμβάνει υπόψη του αν αυτό θα τινάξει στον αέρα όλα όσα έχουν γίνει ώς τώρα; Τα δικαστήρια, έστω και τα Ανώτατα, ή τα Κοινοβούλια, έστω και με αυτούς τους αντιπροσώπους; Ζούμε ακόμη σε κοινοβουλευτικές δημοκρατίες ή με το πρόσχημα της ανεξάρτητης Δικαιοσύνης έχουμε περάσει στη φάση των δικαστικών δημοκρατιών;
Στον δυτικό κόσμο έχει αρχίσει εδώ και πολλά χρόνια μια μεγάλη συζήτηση για τα όρια της πολιτικής δικαιοδοσίας των δικαστηρίων. Αυτό δεν έχει να κάνει με την αμφισβήτηση της διάκρισης της δικαστικής εξουσίας, αλλά με το αντίθετο. Η υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης μπορεί να σημαίνει κατάλυση της ανεξαρτησίας της πολιτικής; Μπορεί ο σεβασμός της διάκρισης των εξουσιών να ισχύει για τη Δικαιοσύνη αλλά να μην ισχύει για το Κοινοβούλιο και την πολιτική;
Και εδώ έρχεται η δεύτερη πλευρά αμφισβήτησης της πολιτικής από τα πλήρως εμπορευματοποιημένα ΜΜΕ. Οι άνθρωποι που εδώ και οκτώ χρόνια κουνούν το χέρι τους στους πολιτικούς για το ότι οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή ήταν οι ίδιοι που «έσπρωχναν» τους ίδιους πολιτικούς να κάνουν όσα οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία. Αποκορύφωμα η αντίστασή τους στο Ασφαλιστικό Γιαννίτση. Και τώρα, σαν να μη πέρασε μια μέρα, καλούν τους συνταξιούχους σε μαζικές αγωγές και μέμφονται τους πολιτικούς για τη μη εφαρμογή δικαστικών αποφάσεων. Κάθε πρωί, με τους ίδιους εδώ και μια εικοσαετία τηλεοπτικούς μαϊντανούς, τους «ειδικούς» όπως τους αποκαλούν, υπερθεματίζουν στο όνομα του «λαού». Κοροϊδεύοντας και φτύνοντας αυτόν τον λαό που «τον τρώει η αρκούδα». Γνωρίζω πολύ καλά πως τόσο η δικαστικοποίηση όσο και η εξάρτηση της πολιτικής από τα ΜΜΕ ή με άλλα λόγια η αποϊδεολογικοποίηση της πολιτικής προσδιορίζουν την κρίση των σημερινών δημοκρατιών. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να κάνουμε κάτι. Εστω και από τον καναπέ μας, με το τηλεχειριστήριο.