Λίγους μήνες νωρίτερα, στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, όλα τα κόμματα της ευρωπαϊκής αντιπολίτευσης, αυτά δηλαδή που έβαλαν πλάτη για να περάσει η συμφωνία με τους δανειστές όταν ο κ. Τσίπρας είχε χάσει την πλειοψηφία, μιλούσαν για την ανάγκη εθνικής συνεννόησης. Παρ’ όλα αυτά, ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε ξανά την αγκαλιά του κ. Καμμένου γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων του και το εθνικό αλλά και το προσωπικό του συμφέρον, όπως αποδεικνύεται τώρα.
Μόλις το καράβι άρχισε να μπάζει νερά και η εξουσία του άρχισε να τρίζει, έρχεται με την ευγενή χορηγία του Προέδρου της Δημοκρατίας να ζητήσει την αρωγή της αντιπολίτευσης, χωρίς να ψελλίσει έστω μια λέξη συγγνώμης, αν όχι για τα λάθη του, τουλάχιστον για το υβρεολόγιο που εκτόξευε κατά πάντων και πασών. Η συνεννόηση και η συναίνεση δεν επιτυγχάνονται όμως με τηλεφωνήματα στο πόδι και μεσολαβήσεις του κ. Παυλόπουλου, αλλά χρειάζεται σχέδιο, δεσμεύσεις, συμβιβασμούς και αναγνώριση του ρόλου των άλλων που καλούνται να αναλάβουν μέρος της ευθύνης.
Η αναζήτηση πολιτικών σωσιβίων είναι απλώς καιροσκοπισμός που δεν οδηγεί πουθενά. Το ζήσαμε όλα αυτά τα χρόνια με τις αντιμνημονιακές συμμαχίες – θυμηθείτε τις αγκαλιές Σαμαρά -Τσίπρα… – που κατέρρευσαν εν μιά νυκτί μόλις ήλθαν αντιμέτωπες με την πραγματικότητα. Οφειλε να το γνωρίζει αυτό ο κ. Τσίπρας, όπως και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος υπερβαίνοντας τις θεσμικές αρμοδιότητές του υιοθετεί τα φληναφήματα περί Ασφαλιστικού και PSI για να συντηρεί τις κυβερνητικές αυταπάτες.
Είναι παράλογο μία εβδομάδα πριν ο κ. Τσίπρας να κατηγορεί την αντιπολίτευση στη συνάντηση με τον κ. Παυλόπουλο ότι «εκείνοι που έριξαν το κάρο από την κορφή στο βάθος κάθονται στη γαλαρία και κάνουν κριτική σε εκείνους που προσπαθούν να το ανεβάσουν και πάλι» και τώρα να ζητεί βοήθεια. Αν πράγματι έχει επιτέλους αποφασίσει ότι τη χρειάζεται η χώρα, πρέπει και να το αποδείξει ότι την εννοεί. Με έργα και όχι τις συνήθεις δεκαρολογίες…