Στην Κύπρο λειτουργούν πέντε ιδιωτικά πανεπιστήμια, όπου φοιτούν περίπου 12.000 φοιτητές. Σε όλα τα πανεπιστήμια της Κυπριακής Δημοκρατίας ο αριθμός των ξένων φοιτητών είναι 8.500 και υπάρχουν ακόμη 8.000 ξένοι που φοιτούν στην τριτοβάθμια μη πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια της Κύπρου αξιολογούνται από την Επιτροπή Αξιολόγησης Ιδιωτικών Πανεπιστημίων και ορισμένα από αυτά έχουν αποσπάσει διεθνείς διακρίσεις.
Μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι η Κύπρος έπαθε κάποια ζημιά από τη λειτουργία των ιδιωτικών ΑΕΙ; Μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι η παρουσία των ιδιωτικών ιδρυμάτων υποβάθμισε τα αντίστοιχα κρατικά ιδρύματα; Αγνοούν κάτι οι Κύπριοι που γνωρίζουμε εμείς όταν απαγορεύουμε μια προσοδοφόρα αναπτυξιακή δυνατότητα από την οικονομία μας και ταυτόχρονα στέλνουμε χιλιάδες Έλληνες φοιτητές να αφήσουν τα χρήματά τους σε πανεπιστήμια της δυτικής και της ανατολικής Ευρώπης;
Εμείς δεν θέλουμε να διδαχτούμε από την επιτυχία της Κύπρου στον τομέα της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. Η Κύπρος χωρίς καθόλου παράδοση κατόρθωσε να έχει ποιοτικά και ανταγωνιστικά πανεπιστήμια, που ωφελούν και τους φοιτητές της και την οικονομία της. Στη χρεοκοπημένη Ελλάδα ασχολούμαστε με το αν η νέα πολυτεχνική σχολή του Πανεπιστημίου Αιγαίου θα έχει έδρα στη Σύρο ή στη Σάμο. Εδώ τα κρατικά ΑΕΙ επεκτείνονται συνεχώς χωρίς κανείς να αναρωτιέται αν τα χρήματα από τους φόρους που ξοδεύει σε αυτά το κράτος πιάνουν τόπο.
Στην Ελλάδα ασχολούμαστε μόνο με την ποσότητα των ιδρυμάτων και όχι με την ποιότητά τους. Επαναλαμβάνουμε το μοντέλο της χρεοκοπίας: Αντί να ευνοήσουμε τις παραγωγικές και ανταγωνιστικές πρωτοβουλίες ευνοούμε την επέκταση των δαπανηρών κρατικών δομών, χωρίς αξιολόγηση της σκοπιμότητας, της λειτουργίας και των αποτελεσμάτων τους.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το υπουργείο Παιδείας, την ώρα που εγκρίνει την ίδρυση νέων τμημάτων, απαγόρευσε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών να λειτουργήσει αγγλόφωνο τμήμα που θα απευθυνόταν σε ξένους φοιτητές με σπουδές στην αρχαία ελληνική λογοτεχνία, ιστορία και αρχαιολογία και δίδακτρα 8.000 ευρώ. Σαν πρόσχημα η ηγεσία του υπουργείου χρησιμοποίησε την έλλειψη νομικού πλαισίου, αλλά τώρα που εισηγείται νέο νόμο δεν θέλησε να λύσει το ζήτημα επειδή δεν της αρέσουν τέτοιες εξωστρεφείς πρωτοβουλίες.
Αντίθετα, ό,τι έχει σχέση με την προστασία των βίαιων ομάδων και των συντεχνιών αποτελεί προτεραιότητα. Ορκίζονται ότι ενδιαφέρονται για το δημόσιο πανεπιστήμιο και την ίδια ώρα κάνουν ό,τι μπορούν για να του κάνουν τη ζωή δύσκολη. Και εδώ προκύπτουν ορισμένα καίρια ερωτήματα:
-Ποιον συμφέρουν πανεπιστήμια στα οποία κυριαρχεί η βία και η ανομία, ιδρύματα που πρυτάνεις χτίζονται στα γραφεία τους και οι διδάσκοντες κρατούνται όμηροι;
-Ποιον συμφέρει να υπάρχουν χώροι των πανεπιστημίων, κατειλημμένοι για δεκαετίες, που χρησιμοποιούνται για να κατασκευάζονται βόμβες μολότοφ και για να ξεκινούν επιθέσεις εναντίον της δημόσιας και της ιδιωτικής περιουσίας;
-Πώς θα συμμετέχουν οι φοιτητές στη διοίκηση των ΑΕΙ και με ποια κριτήρια ένας νέος 18 χρονών θα επιλέγει τους εκπροσώπους του στα όργανα του ιδρύματος;
Είναι προφανές ότι οι φοιτητές και οι οικογένειές τους, οι διδάσκοντες που προσπαθούν να μεταδώσουν τη γνώση και η ελληνική κοινωνία που πληρώνει το κόστος δεν θα έχουν κανένα όφελος από την υποβάθμιση.
Ζούμε σε μια εποχή ραγδαίων αλλαγών που στηρίζονται στη γνώση και στην καινοτομία. Αν θέλουμε να δημιουργηθούν καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας, θα πρέπει τα πανεπιστήμια να συνδεθούν με την παραγωγή. Είναι αντιφατικό να υποτιμούμε ρατσιστικά τους γείτονές μας, μιλώντας για μισθούς Βουλγαρίας, την ώρα που οι ίδιοι καταδικάζουμε τη χώρα μας στην καθυστέρηση.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θέλει να προσφέρει μια ιδεολογική νίκη στο κομματικό ακροατήριο μετά την πλήρη υποχώρηση στα ζητήματα του μνημονίου και της οικονομίας. Οι ιδεοληψίες θέλουν ένα πανεπιστήμιο εσωστρεφές, εξαρτώμενο από τους κομματικούς συσχετισμούς και παραδομένο στη βία. Οι κυβερνητικές προτάσεις στέλνουν το μήνυμα ότι μπορεί να κάνουμε τα αντίθετα από όσα λέγαμε, αλλά η ψυχή μας παραμένει αριστερή και το αποδεικνύουμε με τις αλλαγές στα πανεπιστήμια.
Οι ίδιοι άνθρωποι που έπαιξαν με τις ζωές των ανθρώπων στην τυχοδιωκτική διαπραγμάτευση αναλαμβάνουν τώρα να τακτοποιήσουν και την εκπαίδευση. Δεν αναλογίστηκαν τη ζημιά που έκαναν, δεν διδάχτηκαν τίποτε. Επεκτείνουν την καταστροφή για μικροπολιτικά οφέλη.

Το άρθρο δημοσιεύεται στο athensvoice.gr