liberal.gr
Αυτές τις μέρες ζήσαμε το deja vu της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Εορταστικές εκδηλώσεις που φαίνεται να έχουν καπελωθεί από συγκεκριμένες ομάδες που κάνουν και face control στο ποιος μπορεί να τιμήσει και ποιος όχι το Πολυτεχνείο. Άλλοι επιτρέπεται και άλλοι είναι ανεπιθύμητοι και το πολύ-πολύ να μπορούν να βγάλουν κανένα βιαστικό ενσταντανέ που αφήνουν λουλούδια στο χώρο.
Η οικειοποίηση και η ιδιοκτησιακή αντίληψη που έχουν αναπτύξει κάποιοι για το Πολυτεχνείο αποθαρρύνει ακόμα και πολλούς από τους πραγματικούς πρωταγωνιστές εκείνων των ημερών στο να κατέβουν να τιμήσουν τη μνήμη του. Και μιλάω για πρωταγωνιστές που πλήρωσαν τον ηρωισμό εκείνων των ημερών του ’73, χωρίς ποτέ να τον εξαργυρώσουν.
Έτσι, αυτοί που «προστατεύουν» τη μνήμη της εξέγερσης, σιγά-σιγά θα την «πνίξουν» από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό. Από μια ανοικτή γιορτή δημοκρατίας όπου όλες οι δημοκρατικές δυνάμεις θα μπορούν να τιμούν, θα την μετατρέψουν σε μια κλειστή τελετή για γνωστούς και συντρόφους, προκειμένου να κατοχυρώσουν το μονοπώλιο της επαναστατικότητας και της αντίστασης.
Και μετά την πορεία του Πολυτεχνείου θα αναλαμβάνουν οι γνωστοί μπάχαλοι να κάνουν την επαναστατική τους γυμναστική με εξορμήσεις και μολότοφ απέναντι στα ΜΑΤ, προκειμένου να πάρουν ωραία πλάνα τα συνεργεία των καναλιών για να προβληθούν στα δελτία των 8. Το συνηθισμένο ραντεβού, το κρυφτούλι, το μπες-βγες στο Πολυτεχνείο σαν μια σκηνοθετημένη παράσταση που διεκδικεί το Όσκαρ υποκρισίας.
Ποιoν αλήθεια εξυπηρετεί αυτό το σκηνικό; Το να είναι πλέον το ιστορικό κτίριο του Πολυτεχνείου, η Disneyland των μπάχαλων και η μόνιμη εστία προβλημάτων στο κέντρο της Αθήνας; Τους βανδαλισμούς στο κτίριο Γκίνη και στο κτίριο Αβέρωφ σε αυτά τα κοσμήματα της αρχιτεκτονικής πόσο θα τα ανεχόμαστε ακόμα; Ποιο δήθεν άσυλο μπορεί να προστατεύει αυτή τη φθορά δημόσιας ανεκτίμητης περιουσίας;
Το μόνο που μπορεί να σώσει το «κάτω» Πολυτεχνείο όπως το λέμε από τότε που μεταφερθήκαμε πάνω, στην Πολυτεχνειούπολη του Ζωγράφου, είναι να ζωντανέψει ξανά και να πάψει να είναι ένα φάντασμα του παλιού πολύβοου εαυτού του, όπως συμβαίνει όταν έχει την καθιερωμένη πλέον βραδιά του ερευνητή, μια φορά τον χρόνο.
Το πώς θα γίνει αυτό, είναι ένα στοίχημα πλέον, και για την Πολυτεχνειακή κοινότητα και για την ίδια την κοινωνία. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι το Πολυτεχνείο θα πρέπει να πάψει να είναι ο σκοτεινός τόπος που απωθεί λόγω των διαφόρων «ενοίκων» του μέσα και πέριξ αυτού και να γίνει πάλι ο φωτεινός τόπος που προσελκύει λόγω της γοητείας και της ιστορίας του.