Τον Δεκέμβρη του 1944 το ΚΚΕ κήρυξε, λόγω των Δεκεμβριανών, γενική απεργία στη Θεσσαλονίκη. Ο εθισμός του στον σαματά ήταν ισχυρότερος από τη συναίσθηση ότι -αντίθετα με την Αθήνα- στη Θεσσαλονίκη είχε την απόλυτη εξουσία. Μόνον όταν αντελήφθη ότι κηρύσσει απεργία εναντίον του εαυτού του, την ανέστειλε (στις 9/12/1944).
Αυτό τον εθισμό στον τυφλό σαματά τον έχει κληρονομήσει ο ΣΥΡΙΖΑ και τον επιδεικνύει συχνά. Μια τέτοια πρόσφατη περίπτωση είναι ο σαματάς που σήκωσε ως αυτόκλητος εκπρόσωπος του Ευρωκοινοβουλίου που θα ελέγξει την τρόικα. Κραυγάζει προς όλες τις κατευθύνσεις ότι θα αποκαλυφθούν οι ευθύνες της κυβέρνησης και την καταγγέλλει για την καθυστέρηση του ελέγχου. Ωστόσο, δεν έκανε τον κόπο να διαβάσει το κείμενο της σχετικής απόφασης του Ευρωκοινοβουλίου, με ημερομηνία 17/12/2013. Αν το διάβαζε (http://tinyurl.com /o7g5xcc) θα έβλεπε ότι στο σημείο 26 αναφέρεται ρητά η διχογνωμία μεταξύ ΔΝΤ και Κομισιόν. Το πρώτο ήθελε εσωτερική υποτίμηση, ενώ η δεύτερη δημοσιονομική εξυγίανση για να εξασφαλίσει ότι τα λεφτά του μηχανισμού στήριξης θα επιστρέφονταν. Ομως είναι φανερό ότι αυτοί οι δύο στόχοι είναι ασυμβίβαστοι. Δεν μπορείς να κάνεις δημοσιονομική εξυγίανση, δηλαδή να φτιάξεις τα δημόσια οικονομικά, όταν με την εσωτερική υποτίμηση καθιστάς τους πολίτες φτωχότερους. Παρ’ όλα αυτά, οι δύο αυτοί στόχοι επιδιώχτηκαν συγχρόνως, ως κοινή στρατηγική. Αυτό το νιώσαμε και το νιώθουμε ακόμα να μας συνθλίβει.
Επίσης, το σημείο 32 αναδεικνύει τη σύγκρουση ρόλων της Κομισιόν. Ο ένας ρόλος ήταν δοτός: εκείνος του εκπροσώπου των δανειστών. Ο άλλος ρόλος όμως ήταν θεσμικός: εκείνος του «εγγυητή των Συνθηκών», που έπρεπε να πολεμήσει τόσο την παραπάνω ολέθρια κοινή στρατηγική, όσο και τις πανταχόθεν εκτοξευόμενες απειλές «θα φύγετε από το Ευρώ». Τα δύο αυτά ήσαν αντίθετα με τις Συνθήκες. Αλλά τον θεσμικό της ρόλο η Κομισιόν τον αγνόησε.
Ποια μπορεί να είναι η λογική διέξοδος, που αφενός θα άρει τις αντιφάσεις της κοινής στρατηγικής και αφετέρου θα αποκαταστήσει την Κομισιόν στον θεσμικό της ρόλο; Μόνο μία υπάρχει: η δημοσιονομική εξυγίανση με τρόπο κοινωνικά αποδεκτό. Και ο μόνος κοινωνικά αποδεκτός τρόπος είναι οι διαρθρωτικές αλλαγές και οι περικοπές της κρατικής σπατάλης, στη θέση της φοροεπιδρομής. Κάτι δηλαδή διαφορετικό από την πρακτική της τρόικας και της κυβέρνησης, αλλά συγχρόνως εντελώς αντίθετο με τα παρωχημένα κρατικίστικα δόγματα του ΣΥΡΙΖΑ. Ετσι λοιπόν, για μια ακόμα φορά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, συμμαχεί «ακόμα και με τον διάβολο» για να χτυπήσει την τρόικα και την κυβέρνηση. Δηλαδή ταυτίζεται με το ευρωκοινοβούλιο με το οποίο διαφωνεί. Δηλαδή, κάνει σαματά εναντίον του εαυτού της. Και είτε θα αναστείλει τον σαματά, όπως έκανε το ΚΚΕ το Δεκέμβρη του 1944 στη Θεσσαλονίκη, είτε θα αναμορφώσει τον παρωχημένο εαυτό της. Από αυτό θα εξαρτηθεί το μέλλον της. Εχει τη δυνατότητα να μετεξελιχθεί, από κόμμα διαμαρτυρίας που αντιγράφει την πορεία του ΚΚΕ, σε κόμμα εξουσίας;