Δεν μου αρέσει η έκφραση οι «δύο Ελλάδες» κι ας την έχω γράψει. Γιατί δηλώνει κάτι το αμετάκλητο και ο οριστικός διχασμός σημαίνει ήττα για όλους. Καλύτερα να μιλάμε για τα δύο πρόσωπά μας, τους χαρακτήρες, τη διαφορά φάσης, τις αντιδράσεις μας που αλλάζουν, ακόμα και στον ίδιο άνθρωπο καμιά φορά. Έτσι είναι οι άνθρωποι, λένε οι επιστήμονες, τα πρώτα θύματα είχαν ονοματεπώνυμο, μας σόκαραν, μας κρατούσαν σε εγρήγορση, όσο πιο πολλά, γίνονται «στατιστική». Τι σημαίνει 1 εκατομμύριο νεκροί; Ένας αριθμός. Τώρα πια δεν γράφουμε ούτε τα ονόματα των θυμάτων. Έπειτα είναι και ο χρόνος. Όσο πιο πολύς χρόνος, τόσο το ανθρώπινο μυαλό συνηθίζει το ανείπωτο, αναπτύσσει μηχανισμούς άρνησης για να μπορέσει να συνεχίσει να ζει κανονικά, «κλείνει» συναισθηματικά για να αντέξει.

Προσπαθώ να μη θυμώνω με τους γύρω μου, παρατηρώ τη δικιά μου κούραση, αμέλεια, χαλάρωση, τα δικά μου λάθη για να δικαιολογήσω των άλλων. Δεν έχει νόημα να βριζόμαστε. Ακόμα περισσότερο κι από την οικονομική κρίση, αυτή η υγειονομική κρίση απαιτεί ενότητα και συναντίληψη. Ένα μικρό ποσοστό να μην ακολουθεί, μολύνει όλη την κοινότητα, καταστρέφει την προσπάθεια. Το βλέπουμε ήδη καθημερινά.

Διαβάστε τη συνέχεια στην athensvoice.gr